Bernardo Máiz abre a serie de historias que o día 17 (excepto en maio, por respecto) homenaxearán á figura de Ramón Carvalho Calero, que se resiste a ser celebrada en círculos institucionais. A peza de Máiz anima a lembrar ao ‘primeiro’ Carvalho, un mozo de 18 anos que comezaba a expresarse en castelán. Eran os tempos da ditadura de Primo de Rivera.
O persoal da sanidade pública galega ten que organizarse por conta propia e botar horas extra para atender as demandas das e dos pacientes mentres os xestores miran para outro lado. O persoal mingua; mentres a demanda é cada vez máis intensa polo avellentamento da poboación. Inevitabelmente, a calidade da atención baixa. E ese é o argumento utilizado polos xestores para avanzar no asalto privatizador á sanidade pública.
“Sen desmerecer a ninguén, don Ricardo era un xigante nun país de moit@s anan@s”
Un artigo de BERNARDO MÁIZ
As cifras do informe da Comisión Iberoamericana de Derechos Humanos están actualizadas a 25 de xuño: 285 mortos; máis de 1.500 feridos; 156 desaparecidos; 72 detidos… “Até o momento non hai unha fonte que brinde os datos exactos da cantas persoas hai feridas e falecidas nas diferentes protestas cívicas a partir do xoves 19 de abril”, sinala o escrito. Sesenta e seis días de horror.
Nuria e Ramón eran dúas vidas paralelas que se cruzaron polo Facebook. Os dous querían ser artistas. Ela é cantante. E canta na rúa, fai bolos en salas de concertos e bares e mesmo acaba de participar nun programa de televisión. El foi actor e quere manterse na profesión que descubriu despois de anos traballando na construción. Buscan un piso, un sitio tranquilo no que descansar despois de andar de sol a sol na rúa.
‘Dhogs’ será película de culto, será referente, será lembrada por moitas cousas… pero tamén será a película que devolveu o Cine ao cine. ‘Dhogs’ arriscou cunha ruta de exhibición en salas que non subestiman a un público que non esqueceu que o cine é/era/debería seguir sendo todo un ritual.
Ao comezo, cando lles contei aos meu pais que tiña un mozo español e namorei del, eles nin o aceptaron nin o entenderon. As palabras dos meus pais foron: “Se China é tan grande, non hai aquí ningún home para ti?” Meus pais estaban moi preocupados, ir vivir tan lonxe da casa, sen amigos, sen familia que me apoie, e xunto ás diferenzas culturais… o matrimonio non podía durar moito.
Un comunicado dunha asociación de pacientes lanzado esta tarde revela o enfado dos usuarios que empezan a organizarse e a desesperación de centos de familias e enfermos. “Por que os 41 millóns de diñeiro público destinados á construción do novo hospital non están repercutindo nunha mellora da calidade na atención?”, pregúntanse desde a Asociación Usuarias e Pacientes do CHUO.
O conflito das auxiliares de enfermaría no Álvaro Cunqueiro revela o desleixo coas profesionais públicas da Administración, máis preocupada por acelerar a privatización dos servizos que por garantir unhas condicións de traballo dignas e uns coidados aos pacientes adecuados. As auxiliares quéixanse de que todo, condicións e coidados, se rebaixaron desde o traslado ao novo hospital no 2015.
Carmen Arango publica a súa primeira colaboración como analista da política estatal cunha reflexión en catro partes: a moción, un goberno en campaña, o relevo no PP, e a distensión con Catalunya que determinará en parte quen sexa a elexida ou o elexido no PP.
Bernardo Máiz abre a serie de historias que o día 17 (excepto en maio, por respecto) homenaxearán á figura de Ramón Carvalho Calero, que se resiste a ser celebrada en círculos institucionais. A peza de Máiz anima a lembrar ao ‘primeiro’ Carvalho, un mozo de 18 anos que comezaba a expresarse en castelán. Eran os tempos da ditadura de Primo de Rivera.
O persoal da sanidade pública galega ten que organizarse por conta propia e botar horas extra para atender as demandas das e dos pacientes mentres os xestores miran para outro lado. O persoal mingua; mentres a demanda é cada vez máis intensa polo avellentamento da poboación. Inevitabelmente, a calidade da atención baixa. E ese é o argumento utilizado polos xestores para avanzar no asalto privatizador á sanidade pública.
“Sen desmerecer a ninguén, don Ricardo era un xigante nun país de moit@s anan@s”
Un artigo de BERNARDO MÁIZ
As cifras do informe da Comisión Iberoamericana de Derechos Humanos están actualizadas a 25 de xuño: 285 mortos; máis de 1.500 feridos; 156 desaparecidos; 72 detidos… “Até o momento non hai unha fonte que brinde os datos exactos da cantas persoas hai feridas e falecidas nas diferentes protestas cívicas a partir do xoves 19 de abril”, sinala o escrito. Sesenta e seis días de horror.
Nuria e Ramón eran dúas vidas paralelas que se cruzaron polo Facebook. Os dous querían ser artistas. Ela é cantante. E canta na rúa, fai bolos en salas de concertos e bares e mesmo acaba de participar nun programa de televisión. El foi actor e quere manterse na profesión que descubriu despois de anos traballando na construción. Buscan un piso, un sitio tranquilo no que descansar despois de andar de sol a sol na rúa.
‘Dhogs’ será película de culto, será referente, será lembrada por moitas cousas… pero tamén será a película que devolveu o Cine ao cine. ‘Dhogs’ arriscou cunha ruta de exhibición en salas que non subestiman a un público que non esqueceu que o cine é/era/debería seguir sendo todo un ritual.
Ao comezo, cando lles contei aos meu pais que tiña un mozo español e namorei del, eles nin o aceptaron nin o entenderon. As palabras dos meus pais foron: “Se China é tan grande, non hai aquí ningún home para ti?” Meus pais estaban moi preocupados, ir vivir tan lonxe da casa, sen amigos, sen familia que me apoie, e xunto ás diferenzas culturais… o matrimonio non podía durar moito.
Un comunicado dunha asociación de pacientes lanzado esta tarde revela o enfado dos usuarios que empezan a organizarse e a desesperación de centos de familias e enfermos. “Por que os 41 millóns de diñeiro público destinados á construción do novo hospital non están repercutindo nunha mellora da calidade na atención?”, pregúntanse desde a Asociación Usuarias e Pacientes do CHUO.
O conflito das auxiliares de enfermaría no Álvaro Cunqueiro revela o desleixo coas profesionais públicas da Administración, máis preocupada por acelerar a privatización dos servizos que por garantir unhas condicións de traballo dignas e uns coidados aos pacientes adecuados. As auxiliares quéixanse de que todo, condicións e coidados, se rebaixaron desde o traslado ao novo hospital no 2015.
Carmen Arango publica a súa primeira colaboración como analista da política estatal cunha reflexión en catro partes: a moción, un goberno en campaña, o relevo no PP, e a distensión con Catalunya que determinará en parte quen sexa a elexida ou o elexido no PP.