Lixo
Un artigo de Anxo Carracedo contra a idea dos poderes públicos (“refírome naturalmente ao Íbex 35”) de promover a supresión do lixo.
Un artigo de Anxo Carracedo contra a idea dos poderes públicos (“refírome naturalmente ao Íbex 35”) de promover a supresión do lixo.
Un artigo sobre a tecnoloxía da desmemoria que segue botando máis terra sobre as fosas do pasado: xa sexan pinturas ou nenos roubados.
Sobre o Marisquiño en Vigo, o carril-bici na Coruña e o prezo da luz e outras cousas públicas.
Un artigo de Anxo Carracedo.
Pensei tamén que aquela horta cercada se parecía á nosa Europa, ben valada para impedir o acceso dos estraños. Pensei tamén que se cadra non é o estranxeiro a causa de que se levante o valado, senón que é o valado a causa de que eu vexa ao outro como un estraño. Un artigo de Anxo Carracedo.
Con Facebook, Twitter e demais, a verdade determínase polo consenso dos “Gústame”. É o que eu chamo o réxime megustacrático, unha especie de democracia 4.0 no que o teu conto vale tanto como os clics dixitais de aprobación que consigue sumar, e na que cousas como a ortografía e a presunción de inocencia son antigüidades pendentes de poxa, lastres dos que xa nos temos librado. Onde o vello Platón situaba o Ben, como cúspide do mundo das Ideas, as redes sociais poñen a manciña co polgar cara arriba.
Este sábado tócame ir a Balaídos para honrar un acordo que hai máis ou menos un ano alcancei cos meus curmáns: converter os partidos entre os dous grandes equipos de fútbol galegos nunha ocasión para a reunión familiar. Vémonos pouco, como se os 150 quilómetros que separan A Coruña de Redondela fosen unha distancia sideral, así que calquera desculpa é boa para marcar no calendario unha xuntanza obrigatoria. A falta de vodas, bautizos e comuñóns, que na miña familia escasean ultimamente, ben vale o fútbol.
Un artigo de Anxo Carracedo contra a idea dos poderes públicos (“refírome naturalmente ao Íbex 35”) de promover a supresión do lixo.
Un artigo sobre a tecnoloxía da desmemoria que segue botando máis terra sobre as fosas do pasado: xa sexan pinturas ou nenos roubados.
Sobre o Marisquiño en Vigo, o carril-bici na Coruña e o prezo da luz e outras cousas públicas.
Un artigo de Anxo Carracedo.
Pensei tamén que aquela horta cercada se parecía á nosa Europa, ben valada para impedir o acceso dos estraños. Pensei tamén que se cadra non é o estranxeiro a causa de que se levante o valado, senón que é o valado a causa de que eu vexa ao outro como un estraño. Un artigo de Anxo Carracedo.
Con Facebook, Twitter e demais, a verdade determínase polo consenso dos “Gústame”. É o que eu chamo o réxime megustacrático, unha especie de democracia 4.0 no que o teu conto vale tanto como os clics dixitais de aprobación que consigue sumar, e na que cousas como a ortografía e a presunción de inocencia son antigüidades pendentes de poxa, lastres dos que xa nos temos librado. Onde o vello Platón situaba o Ben, como cúspide do mundo das Ideas, as redes sociais poñen a manciña co polgar cara arriba.
Este sábado tócame ir a Balaídos para honrar un acordo que hai máis ou menos un ano alcancei cos meus curmáns: converter os partidos entre os dous grandes equipos de fútbol galegos nunha ocasión para a reunión familiar. Vémonos pouco, como se os 150 quilómetros que separan A Coruña de Redondela fosen unha distancia sideral, así que calquera desculpa é boa para marcar no calendario unha xuntanza obrigatoria. A falta de vodas, bautizos e comuñóns, que na miña familia escasean ultimamente, ben vale o fútbol.