Por Rebeca Baceiredo | O coñecemento coma nós o aprendemos é perigoso: calquera alusión á organización do mundo, que é material, calquera alusión á realidade, construída como semiótica, mais sobre os corpos, debe ser ilegalizada, pois sinala un espazo no que pode ser construída outra.
A descomposición do espazo político preséntase como progreso, os xuízos morais semellan a vangarda ética e a vinganza volve confundirse coa xustiza.
“Crear un sindicato é o xeito de amosar o empoderamento das prostitutas como traballadoras sexuais. E isto pode que sexa mellor para o patriarcado e o capitalismo que para elas mesmas.”
Un artigo de Rebeca Baceiredo.
Esta lóxica patriarcal obvia que o sexo poida darse con empatía (compartir ou xerar un mesmo ‘pathos’) e está enraizada na perversión. A figura do perverso, moi ben avida coa subxectivación do ‘homo aeconomicus’, obtén o goce fisurando ao outro, un outro do que a existencia e o poder do amo perverso dependen.
A sentenza do caso de La Manada explícannos que, para que o abuso sexa agresión, debe haber intimidación. Non valeu o medo a non poder fuxir, de momento, como proba de intimidación. E non existe conciencia de facer mal porque forzar a unha muller non está mal. Esa é a cultura na que sobrevivimos.
O tsunami, esa metáfora que nos encanta usar para os movementos sociais, comezou en Hollywood. Coa viralidade do #metoo, a resistencia feminista chegaba aos medios de xeneralistas, ocupaba a axenda ‘main-stream’.
Por Rebeca Baceiredo | O coñecemento coma nós o aprendemos é perigoso: calquera alusión á organización do mundo, que é material, calquera alusión á realidade, construída como semiótica, mais sobre os corpos, debe ser ilegalizada, pois sinala un espazo no que pode ser construída outra.
A descomposición do espazo político preséntase como progreso, os xuízos morais semellan a vangarda ética e a vinganza volve confundirse coa xustiza.
“Crear un sindicato é o xeito de amosar o empoderamento das prostitutas como traballadoras sexuais. E isto pode que sexa mellor para o patriarcado e o capitalismo que para elas mesmas.”
Un artigo de Rebeca Baceiredo.
Esta lóxica patriarcal obvia que o sexo poida darse con empatía (compartir ou xerar un mesmo ‘pathos’) e está enraizada na perversión. A figura do perverso, moi ben avida coa subxectivación do ‘homo aeconomicus’, obtén o goce fisurando ao outro, un outro do que a existencia e o poder do amo perverso dependen.
A sentenza do caso de La Manada explícannos que, para que o abuso sexa agresión, debe haber intimidación. Non valeu o medo a non poder fuxir, de momento, como proba de intimidación. E non existe conciencia de facer mal porque forzar a unha muller non está mal. Esa é a cultura na que sobrevivimos.
O tsunami, esa metáfora que nos encanta usar para os movementos sociais, comezou en Hollywood. Coa viralidade do #metoo, a resistencia feminista chegaba aos medios de xeneralistas, ocupaba a axenda ‘main-stream’.