A portavoz do PIR (Partido dos Indíxenas da República) afirma: “Nós somos vítimas no interior da nosa nación (Francia)”. E explica que o Estado-nación dá todos os privilexios a todos aqueles “que considera lexítimos, que son os brancos europeos”.
Parte II | María Ruido discute en cada peza os discursos do poder, desde esa televisión que educa aos rapaces para que se sintan incapaces de entender nada até esa presión do Estado que fai que non ser nai estea socialmente penalizado.
Parte I | “Para min, a primeira cuestión transversal é o xénero. Porque ser muller sitúate nun lugar no mundo, e nun mundo patriarcal sitúate en segundo plano. Ser muller neste mundo patriarcal é moito máis duro pero moito máis interesante”, di María Ruido, cineasta, feminista, galega emigrada que vive entre Madrid e Barcelona, filla de emigrantes a Alemaña que se criou coas irmás e os irmáns nunha familia coa nai ausente e unha historia silenciada que ela empezou a reconstruír nos seus filmes.
Albert Noguera, profesor de Dereito Constitucional na Universitat de València.
Parte II | O ex vicepresidente da Xunta explica como o concurso eólico disparou as alarmas entre as elites e como “na nosa ansia de acaparar novos espazos, esquecémonos do exército”, e ficaron sen base social para aguantar as acometidas do poder.
Parte I | Trece anos despois de que accedera á máis alta responsabilidade de goberno dun nacionalista na historia de Galiza, Anxo Quintana reflexiona nesta entrevista en dúas entregas sobre como o BNG alcanzou aquela cota e como caeu dela.
Javier García, portavoz da Plataforma de Vítimas do Alvia, di que teñen en fronte a 40.000 millóns de inversións de Adif nos últimos anos e aos dous grandes partidos. “Resulta que estamos loitando contra o Estado, contra empresas públicas que se financian cos orzamentos do Estado e teñen os seus propio bufetes e por riba contratan outros… ou contra avogada do Estado, que é algo que non me entra na cabeza, que en vez de defender ás vítimas, defende os intereses de Adif.”
“Hai tantos conceptos de cidadanía como autores. Aínda hoxe eu non teño claro o que é”, confesa Tomás Rodríguez-Villasante durante unha pausa no Encontro Ibérico de Democracia e Orzamentos Participativos que celebrou a súa cuarta edición na Coruña.
Luz Fandiño agasalla con bonecos de la ás amigas e amigos máis mozos. O salón da casa de Luz está cheo deles. Hai tamén un retrato de Lenin e un cadro sombrío. O cadro, explica Luz, representa unha rolda da Santa Compaña. “Pero repare nel. A morte preñada de vida”.
“Pase ao meu despacho”. O despacho de Luz Fandiño, serventa, poeta, revolucionaria, 86 anos, pelo curto e branco, mirada áxil, falar mastigado como quen pensa unha vez e media e escoita o que di antes de dicilo, aquela moza “ignorante, pero non parva” que marchou a Arxentina fuxindo da fame e do medo, está na cociña dun cuarto piso dunha rúa céntrica de Compostela, a cidade á que regresou pasados os anos.
A portavoz do PIR (Partido dos Indíxenas da República) afirma: “Nós somos vítimas no interior da nosa nación (Francia)”. E explica que o Estado-nación dá todos os privilexios a todos aqueles “que considera lexítimos, que son os brancos europeos”.
Parte II | María Ruido discute en cada peza os discursos do poder, desde esa televisión que educa aos rapaces para que se sintan incapaces de entender nada até esa presión do Estado que fai que non ser nai estea socialmente penalizado.
Parte I | “Para min, a primeira cuestión transversal é o xénero. Porque ser muller sitúate nun lugar no mundo, e nun mundo patriarcal sitúate en segundo plano. Ser muller neste mundo patriarcal é moito máis duro pero moito máis interesante”, di María Ruido, cineasta, feminista, galega emigrada que vive entre Madrid e Barcelona, filla de emigrantes a Alemaña que se criou coas irmás e os irmáns nunha familia coa nai ausente e unha historia silenciada que ela empezou a reconstruír nos seus filmes.
Albert Noguera, profesor de Dereito Constitucional na Universitat de València.
Parte II | O ex vicepresidente da Xunta explica como o concurso eólico disparou as alarmas entre as elites e como “na nosa ansia de acaparar novos espazos, esquecémonos do exército”, e ficaron sen base social para aguantar as acometidas do poder.
Parte I | Trece anos despois de que accedera á máis alta responsabilidade de goberno dun nacionalista na historia de Galiza, Anxo Quintana reflexiona nesta entrevista en dúas entregas sobre como o BNG alcanzou aquela cota e como caeu dela.
Javier García, portavoz da Plataforma de Vítimas do Alvia, di que teñen en fronte a 40.000 millóns de inversións de Adif nos últimos anos e aos dous grandes partidos. “Resulta que estamos loitando contra o Estado, contra empresas públicas que se financian cos orzamentos do Estado e teñen os seus propio bufetes e por riba contratan outros… ou contra avogada do Estado, que é algo que non me entra na cabeza, que en vez de defender ás vítimas, defende os intereses de Adif.”
“Hai tantos conceptos de cidadanía como autores. Aínda hoxe eu non teño claro o que é”, confesa Tomás Rodríguez-Villasante durante unha pausa no Encontro Ibérico de Democracia e Orzamentos Participativos que celebrou a súa cuarta edición na Coruña.
Luz Fandiño agasalla con bonecos de la ás amigas e amigos máis mozos. O salón da casa de Luz está cheo deles. Hai tamén un retrato de Lenin e un cadro sombrío. O cadro, explica Luz, representa unha rolda da Santa Compaña. “Pero repare nel. A morte preñada de vida”.
“Pase ao meu despacho”. O despacho de Luz Fandiño, serventa, poeta, revolucionaria, 86 anos, pelo curto e branco, mirada áxil, falar mastigado como quen pensa unha vez e media e escoita o que di antes de dicilo, aquela moza “ignorante, pero non parva” que marchou a Arxentina fuxindo da fame e do medo, está na cociña dun cuarto piso dunha rúa céntrica de Compostela, a cidade á que regresou pasados os anos.