Non é fácil aceptar a realidade. As mozas e mozos non topan incentivos para quedarse e o comercio e a restauración ven que innovar significa ter que pechalo negocio. Só o que era coma antes, coma nos bos tempos, triunfa. Ferrol non é Detroit, está dito, pero Ferrol e Detroit gardan una estreita e melancólica relación de urbes que co paso do tempo mudaron de diamante a peza de carbón.
Hai centos de miles de persoas cada día cruzando as fronteiras. O xadrez internacional entre as potencias grandes e as potencias locais está provocando mortes e éxodos en todas partes. Se rematamos coas guerras, rematamos con todo iso, din na mesquita da Coruña.
Esta é unha exposición dos recentes movementos no panorama da saúde mental en todo o Estado, unha tentativa de aproximación a posíbeis escenarios futuros. As liñas seguidas por unha parte do activismo, sendo perfectamente lexítimas e necesarias, poden non ser as que precisen máis pulo.
O persoal da sanidade pública galega ten que organizarse por conta propia e botar horas extra para atender as demandas das e dos pacientes mentres os xestores miran para outro lado. O persoal mingua; mentres a demanda é cada vez máis intensa polo avellentamento da poboación. Inevitabelmente, a calidade da atención baixa. E ese é o argumento utilizado polos xestores para avanzar no asalto privatizador á sanidade pública.
“Non queremos ser o centro, senón construírmos entre todos ese espazo galego de comunicación que agora mesmo no caso do papel non existe”, di Xoán Costa, presidente de ‘Sermos Galiza’, promotor de ‘Sermos O Diario Galego’, que anda presentando estes meses por todo o país co obxectivo de sumar, antes de final de xullo, 3.000 subscricións ao proxecto dun xornal galego en papel.
“Antes das próximas municipais vai haber un espazo de consulta á cidadanía sobre os terreos do litoral”, di o concelleiro de Rexeneración Urbana da Coruña, Xiao Varela, un dos fundadores da Marea Atlántica, e confésase incómodo co conflicto coa Insumisa e concede que asumiron o goberno pensando que podían facer moito máis do que pudieron facer.
Máis de catro anos despois, a ameaza segue aí. O pleito entre a Xunta e a empresa Minería de Corcoesto en dúas frontes (no TSXG e nun tribunal de arbitraxe en Panamá) segue aberto e a Administración urxe a que se pronuncien os xuíces na Coruña. Os dereitos sobre a mina caducaron, pero o ‘lobby’ segue moi activo.
‘Cos inmigrantes hai un problema básico de desigualdade de dereitos’, di Miguel Fernández, un activista que traballa a pé de obra desde hai dúas décadas. O portavoz do Foro Galego da Inmigración advirte que tecido asociativo dos inmigrantes desapareceu, e as formas de axudarse entre eles, mudaron.
O conflito das auxiliares de enfermaría no Álvaro Cunqueiro revela o desleixo coas profesionais públicas da Administración, máis preocupada por acelerar a privatización dos servizos que por garantir unhas condicións de traballo dignas e uns coidados aos pacientes adecuados. As auxiliares quéixanse de que todo, condicións e coidados, se rebaixaron desde o traslado ao novo hospital no 2015.
Dúas traballadoras que viviron as protestas do 72 reflexionan sobre a cidade de hoxe. Vivíase moi ben en Ferrol, aseguran; pero as mulleres non podían nin abrir unha conta no banco, e cando os nenos ían o colexio, as mulleres non pintaban nada. Tiña que ir o colexio o pai. “Entón, que nostalxia?”. Non parece que Araceli nin Fina caeran na melancolía desta cidade que non é Detroit, pero segue coa mirada triste.
Non é fácil aceptar a realidade. As mozas e mozos non topan incentivos para quedarse e o comercio e a restauración ven que innovar significa ter que pechalo negocio. Só o que era coma antes, coma nos bos tempos, triunfa. Ferrol non é Detroit, está dito, pero Ferrol e Detroit gardan una estreita e melancólica relación de urbes que co paso do tempo mudaron de diamante a peza de carbón.
Hai centos de miles de persoas cada día cruzando as fronteiras. O xadrez internacional entre as potencias grandes e as potencias locais está provocando mortes e éxodos en todas partes. Se rematamos coas guerras, rematamos con todo iso, din na mesquita da Coruña.
Esta é unha exposición dos recentes movementos no panorama da saúde mental en todo o Estado, unha tentativa de aproximación a posíbeis escenarios futuros. As liñas seguidas por unha parte do activismo, sendo perfectamente lexítimas e necesarias, poden non ser as que precisen máis pulo.
O persoal da sanidade pública galega ten que organizarse por conta propia e botar horas extra para atender as demandas das e dos pacientes mentres os xestores miran para outro lado. O persoal mingua; mentres a demanda é cada vez máis intensa polo avellentamento da poboación. Inevitabelmente, a calidade da atención baixa. E ese é o argumento utilizado polos xestores para avanzar no asalto privatizador á sanidade pública.
“Non queremos ser o centro, senón construírmos entre todos ese espazo galego de comunicación que agora mesmo no caso do papel non existe”, di Xoán Costa, presidente de ‘Sermos Galiza’, promotor de ‘Sermos O Diario Galego’, que anda presentando estes meses por todo o país co obxectivo de sumar, antes de final de xullo, 3.000 subscricións ao proxecto dun xornal galego en papel.
“Antes das próximas municipais vai haber un espazo de consulta á cidadanía sobre os terreos do litoral”, di o concelleiro de Rexeneración Urbana da Coruña, Xiao Varela, un dos fundadores da Marea Atlántica, e confésase incómodo co conflicto coa Insumisa e concede que asumiron o goberno pensando que podían facer moito máis do que pudieron facer.
Máis de catro anos despois, a ameaza segue aí. O pleito entre a Xunta e a empresa Minería de Corcoesto en dúas frontes (no TSXG e nun tribunal de arbitraxe en Panamá) segue aberto e a Administración urxe a que se pronuncien os xuíces na Coruña. Os dereitos sobre a mina caducaron, pero o ‘lobby’ segue moi activo.
‘Cos inmigrantes hai un problema básico de desigualdade de dereitos’, di Miguel Fernández, un activista que traballa a pé de obra desde hai dúas décadas. O portavoz do Foro Galego da Inmigración advirte que tecido asociativo dos inmigrantes desapareceu, e as formas de axudarse entre eles, mudaron.
O conflito das auxiliares de enfermaría no Álvaro Cunqueiro revela o desleixo coas profesionais públicas da Administración, máis preocupada por acelerar a privatización dos servizos que por garantir unhas condicións de traballo dignas e uns coidados aos pacientes adecuados. As auxiliares quéixanse de que todo, condicións e coidados, se rebaixaron desde o traslado ao novo hospital no 2015.
Dúas traballadoras que viviron as protestas do 72 reflexionan sobre a cidade de hoxe. Vivíase moi ben en Ferrol, aseguran; pero as mulleres non podían nin abrir unha conta no banco, e cando os nenos ían o colexio, as mulleres non pintaban nada. Tiña que ir o colexio o pai. “Entón, que nostalxia?”. Non parece que Araceli nin Fina caeran na melancolía desta cidade que non é Detroit, pero segue coa mirada triste.