London Calling, 40 anos despois
Moi afastados de vivir pechados nunha torre de cristal ou de colocar os inmigrantes no punto de mira das súas letras, o que era común nos barrios onde vivían, apuntáronse á marea da diversidade que por entón pululaba por Portobello Road…
Feminicidios
London Calling, 40 anos despois
Moi afastados de vivir pechados nunha torre de cristal ou de colocar os inmigrantes no punto de mira das súas letras, o que era común nos barrios onde vivían, apuntáronse á marea da diversidade que por entón pululaba por Portobello Road…
Xustiza Machista
London Calling, 40 anos despois
Moi afastados de vivir pechados nunha torre de cristal ou de colocar os inmigrantes no punto de mira das súas letras, o que era común nos barrios onde vivían, apuntáronse á marea da diversidade que por entón pululaba por Portobello Road…
Movemento Feminista
London Calling, 40 anos despois
Moi afastados de vivir pechados nunha torre de cristal ou de colocar os inmigrantes no punto de mira das súas letras, o que era común nos barrios onde vivían, apuntáronse á marea da diversidade que por entón pululaba por Portobello Road…
Violencias
London Calling, 40 anos despois
Moi afastados de vivir pechados nunha torre de cristal ou de colocar os inmigrantes no punto de mira das súas letras, o que era común nos barrios onde vivían, apuntáronse á marea da diversidade que por entón pululaba por Portobello Road…
London Calling, 40 anos despois
Moi afastados de vivir pechados nunha torre de cristal ou de colocar os inmigrantes no punto de mira das súas letras, o que era común nos barrios onde vivían, apuntáronse á marea da diversidade que por entón pululaba por Portobello Road…
O virus do medo
“El nunca fixera horas extra antes, e moito menos sen cobralas, pero o desesperado da situación, tendo que manter el só a toda a familia, e os continuos despedimentos na súa empresa, fixérono ceder. Era iso ou quedar na rúa…” Unha entrega máis da serie A Paga, por Álex Pernas.
London Calling, 40 anos despois
Moi afastados de vivir pechados nunha torre de cristal ou de colocar os inmigrantes no punto de mira das súas letras, o que era común nos barrios onde vivían, apuntáronse á marea da diversidade que por entón pululaba por Portobello Road…
O virus do medo
“El nunca fixera horas extra antes, e moito menos sen cobralas, pero o desesperado da situación, tendo que manter el só a toda a familia, e os continuos despedimentos na súa empresa, fixérono ceder. Era iso ou quedar na rúa…” Unha entrega máis da serie A Paga, por Álex Pernas.
Máis...
Das Pontes a Cerceda: a cara oculta do milagre industrial
Áreas esquecidas, populaçons deprimidas e generosos políticos que, de braços dados com corporaçons transnacionais, mudam a miséria em fartura e sobem as periférias ao comboio do progresso. Eis a narraçom simplória do milagre das mega-infraestruturas industriais. As Pontes de Garcia Rodrigues nom pode dissociar-se da imagem dumha cheminé colossal de 315 metros de altura que domina o horizonte do interior da comarca.
“A singularidade espanhola nom é o genocídio, senom a absoluta impunidade dos seus executores”
Antonio Miguez Macho, professor de História Contemporánea na USC, é um dos autores da obra colectiva ‘Verdugos impunes. El franquismo y la violación sistémica de los derechos humanos’, um compêndio de todos os actos de violaçom de direitos humanos desde 1936 até a transiçom. “Nom houvo um fenómeno de repressom selectivo: é massivo, porque assi foi concebido desde o início”, di.
A toma pola forza da Insumisa esfarela o soño da Marea
A Policía Local e a Nacional reparten golpes no despexo da Insumisa e a maioría dos colectivos veciñais da Coruña mostran na rúa a súa indignación co goberno municipal. Houbo feridos pola mañá e pola tarde. Sangue na rúa e nas redes. A Marea e concelleiras como Rocío Fraga, no albo das críticas. A policía tomando o control. Poñendo a raia aos revoltosos. E o sábado unha manifestación pola defensa do común co goberno municipal sen saber como colocarse na foto. Unha alfombra para o PP.
Historia dunha caixeira que veu de Uruguai
En casa eramos pobres. Moi pobres. Pero… felices. Meu pai era sereno e mamá era ama de casa. Paso de la Arena é un barrio dentro de Montevideo. Ao lado dun regato pantanoso. Se chovía moito, o regato desbordaba e inundábanos a casa.