Opinións
Aquí atoparedes metáforas, esbozos, soños, xuízos, epítomes, pareceres, candores, entusiasmos, se acaso unha revelación, mesmo un feitizo… compartímolas todas e todos, son todas nosas, as que irán dando forma a esta idea que é so iso: pezas soltas, illas, anotacións nun caderno en adiante. As nosas opinións.
O último
‘Let it Be’ e as ‘Nagra Tapes’
Conmemoración do 50º aniversario dapublicación de ‘Let It Be’. Un artigo de Gonzalo Trasbach.
O último
‘Let it Be’ e as ‘Nagra Tapes’
Conmemoración do 50º aniversario dapublicación de ‘Let It Be’. Un artigo de Gonzalo Trasbach.
A vida extínguese sen fogos de artificio
Lembranza de Charlie Watts, por Gonzalo Trasbach.
Procuramos outra mirada sobre o acontecer no país.
A violencia imposible
A personaxe de Arthur Fleck está atravesada por mil violencias coma se fora un boneco vodú cheo de alfinetes. O punto do que parte a historia xa sería motivo de malestar e sufrimento sen necesidade dun trastorno mental diagnosticable, pero se hai unha estrutura clara no filme é a crecente acumulación. Aparece unha tensión con dúas posibilidades de final: o suicidio de Arthur Fleck ou o nacemento de Joker.
Retrato da violencia que vén?
Cando o protagonista baleira a neveira e métese dentro, despois dunha infinidade de humillacións, está a indicar que querería retirarse da presión incansable desta orde social que chamamos piadosamente capitalismo, coma se fose só un réxime de economía alleo á nosa alma. En realidade, quen non sentiu a urxencia de esconderse, talvez para sempre, dun réxime social omnipresente e cruel (na súa indiferenza) como poucos?
Quen arde, o monte ou nós?
Unha mirada a ‘O que arde’, o filme de Óliver Laxe no que todo arrecende e falan os feitos, unha película na que case nunca pasa nada, montada sobre imaxes tecidas cos fíos da ambigüidade.
O medo do día ao murmurio
“Quen mantén este compromiso espectral coa medula dos días, á forza ten que sentirse bastante só neste mundo ‘balcanizado’, parcelado ata niveis de autismo”. Reflexións ao redor do premio Nobel a Peter Handke, por Ignacio Castro Rey. “Handke segue aí para lembrarnos que, mentres a vida sexa mortal, todos os seus inimigos históricos son bonecos cos que debe xogar”.
Mil días no Courel: vencer o mal abrazándoo
Houbo un tempo no que algúns homes necesitaban descifrar os signos do destino e para logralo sentían a imperiosa obriga de penetrar en paraxes afastadas e misteriosas. Unha vez alí, acababan descubrindo que aquilo ao que se estaba destinado non se elixía…
A palabra detrás do puño
A palabra estaba na Carta da Liberdade que emitira o CNA; o puño estaba no Umkhonto we Sizwe.
Dar e recibir
Un comentario sobre a integración que precisamos os inmigrantes e sobre as dificultades de asumir un discurso común… mentras o diálogo xa comezou e non vai parar.
A violencia imposible
A personaxe de Arthur Fleck está atravesada por mil violencias coma se fora un boneco vodú cheo de alfinetes. O punto do que parte a historia xa sería motivo de malestar e sufrimento sen necesidade dun trastorno mental diagnosticable, pero se hai unha estrutura clara no filme é a crecente acumulación. Aparece unha tensión con dúas posibilidades de final: o suicidio de Arthur Fleck ou o nacemento de Joker.
Retrato da violencia que vén?
Cando o protagonista baleira a neveira e métese dentro, despois dunha infinidade de humillacións, está a indicar que querería retirarse da presión incansable desta orde social que chamamos piadosamente capitalismo, coma se fose só un réxime de economía alleo á nosa alma. En realidade, quen non sentiu a urxencia de esconderse, talvez para sempre, dun réxime social omnipresente e cruel (na súa indiferenza) como poucos?
Quen arde, o monte ou nós?
Unha mirada a ‘O que arde’, o filme de Óliver Laxe no que todo arrecende e falan os feitos, unha película na que case nunca pasa nada, montada sobre imaxes tecidas cos fíos da ambigüidade.
O medo do día ao murmurio
“Quen mantén este compromiso espectral coa medula dos días, á forza ten que sentirse bastante só neste mundo ‘balcanizado’, parcelado ata niveis de autismo”. Reflexións ao redor do premio Nobel a Peter Handke, por Ignacio Castro Rey. “Handke segue aí para lembrarnos que, mentres a vida sexa mortal, todos os seus inimigos históricos son bonecos cos que debe xogar”.
Mil días no Courel: vencer o mal abrazándoo
Houbo un tempo no que algúns homes necesitaban descifrar os signos do destino e para logralo sentían a imperiosa obriga de penetrar en paraxes afastadas e misteriosas. Unha vez alí, acababan descubrindo que aquilo ao que se estaba destinado non se elixía…
A palabra detrás do puño
A palabra estaba na Carta da Liberdade que emitira o CNA; o puño estaba no Umkhonto we Sizwe.
Dar e recibir
Un comentario sobre a integración que precisamos os inmigrantes e sobre as dificultades de asumir un discurso común… mentras o diálogo xa comezou e non vai parar.