Festa do pensamento con acento galego en ‘Ética del desorden’. Ignacio Castro Rey (Santiago, 1952) fai tremer os alicerces do armazón filosófico académico. E pon en cuestión de xeito radical os nomes máis representativos que o sosteñen.
“Non hai nada como o sexo para facer dun tedioso departamento universitario un sitio menos fedorento”, advirte o autor na súa crítica de La trampa de la diversidad, de Paul B. Preciado.
O que arde é unha película sobre nada, acerca da néboa lenta que é a vida humana. É posible que o tema desta película non sexa tanto o incendio dos montes como o incendio que é a alma do home.
Cando o protagonista baleira a neveira e métese dentro, despois dunha infinidade de humillacións, está a indicar que querería retirarse da presión incansable desta orde social que chamamos piadosamente capitalismo, coma se fose só un réxime de economía alleo á nosa alma. En realidade, quen non sentiu a urxencia de esconderse, talvez para sempre, dun réxime social omnipresente e cruel (na súa indiferenza) como poucos?
Houbo un tempo no que algúns homes necesitaban descifrar os signos do destino e para logralo sentían a imperiosa obriga de penetrar en paraxes afastadas e misteriosas. Unha vez alí, acababan descubrindo que aquilo ao que se estaba destinado non se elixía…
Non é seguro que as Vangardas triunfasen, pero de calquera modo vivimos baixo unha incansable ‘estetización’ da vida corrente. A estética é o último recurso social, o ideal, cando non se pode nin se debe recorrer directamente á policía.
O autor advirte que hai razóns para pensar, aínda que melloren os plans de estudo, que poucas veces como hoxe en día a filosofía suscitou tal desconfianza entre os cidadáns.
Nunca ten sido máis fácil ser invisibel, ficar só, ser raro: basta con deixar de interactuar, ter un mal día, quedarse atrás.
A unha cultura que literalmente non pode afirmar nada, posto que lle teme á vida espida coma á peste, só lle queda a exhibición do seu baleiro, convertendo o seu nihilismo en espectáculo.
Festa do pensamento con acento galego en ‘Ética del desorden’. Ignacio Castro Rey (Santiago, 1952) fai tremer os alicerces do armazón filosófico académico. E pon en cuestión de xeito radical os nomes máis representativos que o sosteñen.
“Non hai nada como o sexo para facer dun tedioso departamento universitario un sitio menos fedorento”, advirte o autor na súa crítica de La trampa de la diversidad, de Paul B. Preciado.
O que arde é unha película sobre nada, acerca da néboa lenta que é a vida humana. É posible que o tema desta película non sexa tanto o incendio dos montes como o incendio que é a alma do home.
Cando o protagonista baleira a neveira e métese dentro, despois dunha infinidade de humillacións, está a indicar que querería retirarse da presión incansable desta orde social que chamamos piadosamente capitalismo, coma se fose só un réxime de economía alleo á nosa alma. En realidade, quen non sentiu a urxencia de esconderse, talvez para sempre, dun réxime social omnipresente e cruel (na súa indiferenza) como poucos?
Houbo un tempo no que algúns homes necesitaban descifrar os signos do destino e para logralo sentían a imperiosa obriga de penetrar en paraxes afastadas e misteriosas. Unha vez alí, acababan descubrindo que aquilo ao que se estaba destinado non se elixía…
Non é seguro que as Vangardas triunfasen, pero de calquera modo vivimos baixo unha incansable ‘estetización’ da vida corrente. A estética é o último recurso social, o ideal, cando non se pode nin se debe recorrer directamente á policía.
O autor advirte que hai razóns para pensar, aínda que melloren os plans de estudo, que poucas veces como hoxe en día a filosofía suscitou tal desconfianza entre os cidadáns.
Nunca ten sido máis fácil ser invisibel, ficar só, ser raro: basta con deixar de interactuar, ter un mal día, quedarse atrás.
A unha cultura que literalmente non pode afirmar nada, posto que lle teme á vida espida coma á peste, só lle queda a exhibición do seu baleiro, convertendo o seu nihilismo en espectáculo.