A Nave

Aínda esperto algunhas noites escoitando aqueles berros. Xa pasaron moitos anos, pero o pesadelo sempre acaba por volver, tan vívido coma entón.

Na miña infancia era algo habitual, espertar entre suores sen chegar a distinguir o soño da realidade, chamando a gritos polo meu pai, que subía correndo á miña habitación para dicirme que me tranquilizase, que non pasaba nada; pero eu sabía que era mentira, que estaba a acontecer algo realmente terrible.

Para el, aquilo era o máis normal do mundo, sempre quería que fose con el ao edificio, que fose coñecer ás que o habitaban, pero eu nunca quixen. Tíñalle pánico, e nin sequera me atrevía a pisar o camiño que levaba ata el.

Por aquel entón eu aínda non era consciente do que sucedía realmente alí dentro, na miña mente debuxábanse unha serie de suposicións a partir do que vía dende o exterior e do que engadía a miña imaxinación.

O edificio estaba dividido en dúas partes: a dianteira, por onde entraban eles, e a traseira, que daba ao prado, e onde vivían elas. Aquel era o prado máis fermoso que vin nunca, unha chaira enorme con herba que nalgunhas épocas do ano chegaba ata a miña cintura, con moitas flores e algunha que outra árbore.

Sempre me preguntei por que o meu pai nunca lles deixou dar unha volta por el, eu estaba segura de que serían moi felices, de que estarían moito mellor que todo o día encerradas alí dentro. O certo é que o prado non era noso, era dun veciño, pero se non tiña inconveniente en que eu fose correr por el, por que non podían facelo elas tamén?

Recordo que aqueles porcos sempre chegaban canda o solpor. Viñan nunha chea de vehículos que aparcaban diante da nave, e a partir de entón todo era ruído, a noite convertíase nun inferno para min, que non deixaba de dar voltas na cama sen poder durmir, escoitando as súas voces, aqueles alaridos que viñan dende o edificio que estaba a carón da miña casa.

Ás mañás seguintes, cando espertaba, xa marcharan todos, non quedaba nin rastro deles nin do que acontecera durante a noite. Algúns días tamén chegaba algunha das que habitaban o edificio, viña algunha nova para ir vivir á nave, pero isto non era moi habitual, só acontecía de cando en vez. Eles non, eles viñan practicamente cada noite.

A pesar das miñas negativas, o meu pai sempre insistía en que fose. Era a súa única filla, non tiña pensado volver casar trala morte da miña nai, e era necesario que fose aprendendo o negocio. Cando el faltase, eu sería a encargada de que todo aquilo continuase funcionando.

Un día, debía ter eu arredor de dez anos, armeime de valor e fun ata a nave. A porta estaba aberta. Entrei e fun camiñando por un dos corredores, intentando que non se escoitasen os meus pasos. Ao pouco, oín o eco dunhas voces, a do meu pai e a de dous homes que traballaban con el. Fun seguíndoas ata chegar á sala onde estaban, pero non entrei, detívenme xusto ao lado da porta, mirando de esguello dende o marco, apoiada na parede para que non me visen.

Cando vin o que estaba facendo o meu pai, asusteime. Empecei a correr de volta á casa intentando saír canto antes de alí. Non podía crer o que acababa de ver, e tampouco podía explicar por que o meu pai estaba facendo algo así. Diante del estaba unha delas, unha daquelas que vivían na nave. Tiña a barriga aberta e o meu pai estaba metendo o brazo dentro dela, coma se lle estivese intentando sacar algo.

Nunca cheguei a dicirlle que o vira, e pasou moito tempo ata que descubrín, ou iso crin, o que estaba facendo. Fíxeno vendo a televisión, nun documental sobre embarazos. Alí había unha muller que tivera complicacións no parto e os médicos decidiran facerlle algo chamado cesárea, na que lle abrían a barriga e lle sacaban o bebé por aí. Pensei que o meu pai estaba facendo iso, e aínda que non era certo, tamén me valeu como explicación de por que de cando en vez saían bebés da nave.

Sobre iso si que lle preguntei, pregunteille de onde saían e a onde os levaban. O meu pai díxome que eran os fillos das que vivían na nave, que ás veces quedaban embarazadas e acababan dando a luz. Díxome que os levaba outro home para que vivisen nun sitio mellor. Eu pregunteille se non estarían mellor alí, coas súas nais, non entendía como podía separalos, pero el dixo que non, que aquel non era lugar para un neno, e que non me preocupase por iso. Tamén me dixo que cando chegaba algunha nova para substituír ás que xa levaban moito tempo alí, as que marchaban íanse reunir cos seus fillos.

Ao principio crino, pero como pasou con tódalas mentiras do meu pai, acabei descubrindo a verdade. Foi ao pouco de cumprir os doce anos. Era domingo, e os domingos o meu pai nunca atendía a ninguén, era algo que todos sabían, pero aínda así un home decidiu vir á nosa casa. Díxolle que era algo moi urxente, e amosoulle uns papeis sobre non sei que transaccións e un problema que ían ter con facenda se non o arranxaban canto antes. Deixaron os documentos sobre a mesa da cociña e foron ata a nave, onde o meu pai gardaba todo o relacionado co negocio.

Por suposto, a curiosidade puido comigo, e fun ver que eran aqueles papeis. Unha vez máis, non puiden crer o que tiña ante min. Eran documentos de compravenda, e, léndoos un pouco máis detidamente, cheguei á acertada conclusión de que o meu pai estaba vendendo os bebés a aquel home.

A partir de entón cambiou a idea que tiña sobre o meu pai, non quixen saber nada do que facía nin dos seus asuntos, pero, por suposto, el non estaba de acordo con iso, quería que aprendese o negocio para que me puidese encargar del no futuro. Cando cumprín os catorce anos, obrigoume a ir velo todo en persoa.

Descubrín o que acontecía cada día coas que vivían no edificio, reveloume sen pudor ningún que, cando quedaban embarazadas, quitáballes os fillos e vendíaos, e, cando chegou a noite, puiden ver o verdadeiro terror por primeira vez na miña vida.

Empezaron a chegar todos aqueles porcos, os que armaban tanto ruído pola noite. Eu pensaba que ían ata alí, armaban un escándalo, e volvían marchar antes do amencer, pero o certo é que nunca chegaban a irse de alí, ou polo menos non o facían con vida.

Puiden ver como os empregados do meu pai ían colléndoos de un en un, e, mentres varios os inmobilizaban nunha especie de gaiola, outro achegáballes unha pistola á cabeza e disparaba. Non importaba o que fixesen, canto berrasen ou os seus intentos por escapar de alí, todos e cada un dos que chegaron aquela noite foron asasinados.

O que pasou despois non o teño moi claro. Lembro que os colgaban boca abaixo e que había moito sangue, pero non estou segura. O resto do tempo que estiven alí foi coma un soño, ou máis ben coma un pesadelo, paseino sen ser realmente consciente de todo o que estaba acontecendo. Creo que incluso cheguei a vomitar nalgún momento.

O meu pai pensou que iso faría que madurase dunha vez, que me convertese nunha muller adulta e empezase a axudalo, pero o efecto foi todo o contrario. Quedei horrorizada, e negueime rotundamente a volver pisar aquel lugar ata o momento no que non me quedou outra, cando el faleceu e eu herdei todo aquilo.

Tiña claro que non quería continuar, que iso debía acabar, e non ía permitir ningunha outra noite sanguenta mentres estivese nas miñas mans. Pero o peso da realidade, ou máis ben das facturas, caeu sobre min.

Durante uns meses conseguín facelo. Pechei a parte dianteira para acabar con aquela masacre nocturna e continuei coidando das que vivían alí, pero co negocio sen funcionar e sen outra fonte de ingresos, sobrevivindo grazas aos aforros que herdara do meu pai, aquilo non ía durar moito máis. Por se fose pouco, o traballo era horrible, e eu soa non era quen de encargarme de todo o que había que facer no edificio.

Estaba desesperada. Non tiña a quen acudir nin ninguén que me axudase, e cada vez recibía máis presións dos antigos socios do meu pai para volver abrir. Por sorte, foi xusto entón cando aprobaron a paga. Seguía sen chegarme para cubrir tódolos gastos, eran moitas bocas que alimentar, pero polo menos deume un respiro.

Tras asesorarme con varias persoas, decidín crear unha asociación xunto a outras dúas amigas e convertemos a nave nun santuario. Ese foi só o primeiro paso. Despois buscamos máis persoas que se quixese unir a nós.

A miña casa era enorme, había sitio abondo para que vivisen moitas persoas, e acabamos formando unha especie de familia naquel lugar. Entre todos pagabamos tanto os nosos gastos coma os do santuario e os das que o habitaban. Os que non tiñamos outro traballo, contribuïamos coa nosa paga e nos encargabamos do que había que facer alí, e os que si o tiñan axudaban tamén con eses ingresos extra.

Foinos bastante ben, e co tempo ata chegamos a mercar aquel prado para que elas puidesen ver a luz do día. Lembro a primeira vez que saíron: ao principio amosáronse un pouco tímidas, pero pronto empezaron a correr e a saltar por todo o lugar.

Acondicionamos o resto do edificio, aquela parte que no pasado servira coma matadoiro, e démoslle acubillo a máis animais. Co paso do tempo acabaron por vivir alí non só vacas, senón tamén ovellas, cabras, e incluso volveron os porcos, aínda que desta volta para algo ben diferente.

Aquel lugar onde antes eran asasinados centos de animais cada ano converteuse nun sitio onde puideron vivir ceibes, onde puideron refuxiarse do inferno que foran as súas vidas ata ese momento, e abandonar todo sufrimento.

Chamámolo Santuario Liberdade.