A néboa vermella

Era algo sabido por tódolos nenos, sen excepción. Todos e cada un deles sabía que nas noites de néboa vermella non debían saír da casa. Non coñecían os motivos, ignoraban o por que, pero o que si sabían era que, de saír, algo terrible lles sucedería.

A ela repetíranllo os seus pais unha chea de veces, pero sería o mesmo se nunca llo tivesen dito, bastaba co que se falaba na escola, coas espantosas historias que contaban os demais rapaces, cos horribles relatos nos que narraban o que lle acontecera a algún amigo dalgún curmán, o cal, destemido, decidira saír nunha noite de néboa vermella.

Ela respectábao, e temíao; nisto non se diferenciaba en nada das outras nenas da escola, pero si se diferenciaba noutras cousas. Os demais rapaces, cando chegaba o seu aniversario, levaban unha enorme bolsa de larpeiradas para repartir entre os compañeiros; ela non. Cada vez que cumpría anos, a única celebración consistía en que a súa nai separaba un anaco da masa do pan, botáballe un pouco de azucre, e convertíao nunha especie de sobremesa que tomarían despois da cea. Nunca recibira un agasallo, non sabía o que era iso, pero non debemos culpar disto aos seus pais: a eles encantaríalles poder facelo, pero a súa situación non llelo permitía.

Os seus únicos xoguetes eran pelotas feitas con farrapos vellos e paus que se volvían persoas na súa imaxinación, que cobraban vida nas súas historias. Non botaba de menos as cousas que abundaban nos fogares dos demais, coma roupa de primeira man ou todo tipo de aparellos electrónicos, pero si tiña un soño: ter unha boneca de seu. Nada excesivo, nada demasiado caro, só unha pequena boneca de trapo que vía no posto de xoguetes cada vez que ía á feira e que era o que máis desexaba no mundo.

Había un home que pasaba ás veces pola súa casa. Cando ía, ela saía dar un longo paseo xunto ao seu pai, levando un bocadillo que sería á vez a súa cea, mentres o home quedaba na casa coa súa nai. Camiñaban polos prados e polo bosque que había detrás da casa, correndo e xogando ata que quedaba derreada. Ao volver, o home sempre se achegaba a ela, dicíalle que era moi guapa, e dáballe unha moeda.

Neses días, o seu pai mandábaa directamente á cama en canto volvían. Ela gardaba con coidado a moeda nun pequeno saco de tea, desexando que chegase o día no que tivese a suficiente cantidade coma para poder mercar esa boneca que tanto quería. Era habitual que quedase durmida ao pouco de meterse na cama, non é de estrañar despois do paseo xunto ao seu pai, pero ás veces, cando tardaba un pouco máis en coller o sono, nese estado de semiconsciencia no que non chegamos a estar espertos pero tampouco durmidos, parecíalle escoitar como a súa nai choraba na habitación do lado.

Finalmente, chegou o día no que gardou ilusionada a última das moedas que precisaba para poder mercar a boneca. Cando volveu a feira, antes de saír cara a praza coa súa nai, foi á súa habitación, colleu o saquiño, e meteuno con coidado no peto mirando que quedase ben pechado, non lle fose caer algunha moeda polo camiño.

Nunca fixera ese camiño tan feliz nin cun sorriso tan grande. Aínda non puxera un pé na praza cando lle pediu permiso á súa nai para separarse dela: amosoulle o saquiño e díxolle contenta que ía mercar unha boneca. Por suposto, a súa nai non puxo impedimento ningún.

Púxose diante do posto de xoguetes e agardou impaciente a que o tendeiro a atendese. Ela, nerviosa, sinaloulle a boneca que quería.

– Por favor, gustaríame mercar esa boneca.

O home descolgouna e envolveuna con coidado nun papel, mentres ela sacaba o saquiño do peto e, unha a unha, ía poñendo enriba do posto as moedas que durante tanto tempo fora gardando. O home colleunas, contounas, e díxolle:

– Síntoo, pero falta unha moeda.

Non é posible describir con palabras o que sentiu a rapaza nese momento. Se alguén puidese ver o seu rostro nese intre, no preciso momento no que se decatou de que non podería mercar a boneca, sucumbiría nunha tristura inconsolable.

Apesarada, recolleu as moedas e volveunas gardar no seu pequeno saco de tea.

Pouco tempo despois houbo unha celebración na vila. Ela non sabía moi ben de que ía todo iso, non era ningunha das festas que coñecía, pero parecía que era algo importante porque todo o mundo estaba moi contento, e ata se puxera a dar un discurso o alcalde dende o balcón do concello.

Os seus pais contáronlle que, por algunha razón que non chegou a comprender de todo, empezaría a recibir unha paga tódolos meses. Podería gastala no que quixese, pero non toda: debería gardar polo menos a metade para o futuro; abriríanlle unha conta no banco para que puidese ter uns aforros.

Os seus pais contáronlle que, por algunha razón que non chegou a comprender de todo, empezaría a recibir unha paga tódolos meses. Podería gastala no que quixese, pero non toda.

Tardoulle en chegar o seguinte día de feira. A escena repetiuse: colleu o saco de tea, meteuno no peto, e agardou inqueda pola súa nai diante da porta. Pero desta volta algo sucedeu de forma diferente: a súa nai díxolle que volvese deixar os cartos na habitación, díxolle que non quería que saíse con eles. Ela fíxoo, e saíu da casa coma se dunha alma en pena se tratase; nunca fixera o camiño ata a feira tan triste nin cunha expresión tan sombría.

Mentres a súa nai percorría os postos, ela camiñaba ao seu carón, botando de cando en vez apesaradas olladas ao lugar onde estaba colgada a boneca. Mercaron froita, patacas, e uns poucos cogomelos, ademais dun saco de fariña para poder facer o pan da casa. Cando xa ían marchar, a súa nai detívose diante do posto de xoguetes, e preguntoulle:

– Que boneca queres?

A nena non sabía que pensar, quedou mirando á súa nai sen saber que dicir.

– Escolle unha, regálocha eu.

Coma o sol cando reaparece despois de ser ocultado por unha nube, o sorriso volveu ao rostro da rapaza. Sen dubidalo nin un só segundo, sinalou á súa boneca preferida, esa pequena boneca de trapo, a máis barata que había no posto.

– Esa? Segura? Non prefires outra?

– Non -dixo a nena, movendo a cabeza de lado a lado- Quero esa.

– Mércoche a que queiras. Seguro que non queres outra mellor?

– Non. Quero esa.

O tendeiro descolgou a boneca, envolveuna nun papel, e, a diferenza da vez anterior, desta volta si puido ir coa nena ao seu novo fogar.

Dende a festa na que falara o alcalde, parecía que todo ía un pouco mellor na casa: os seus pais estaban algo máis felices, e ata semellaba que o ambiente que se respiraba naquel fogar era diferente. Non houbo ningunha discusión ata o día no que volveu aquel home.

En canto o pai da rapaza escoitou o ruído do motor do seu coche, díxolle á nena que saíse xogar fóra. Ela colleu a boneca, que levaba sempre a todos lados, e saíu, agardando polo seu pai; pero desta volta el non a acompañou, quedou dentro, esperando polo home que xa estaba atravesando a porta.

Ela achegouse á fiestra para mirar o que acontecía. Os adultos estaban discutindo. Non escoitaba moi ben, pero pareceulle oír como o seu pai lle dicía ao home que non volvese nunca máis, e algo de non volver tocar á súa nai. O home contestoulle enfadado, chamándoos desagradecidos, e dicindo algo parecido a “se non fose por min”.

Entón, os ollos da nena cruzáronse cos do seu pai, que acababa de descubrila a través da fiestra. El foi ata a porta, abriuna, e díxolle berrando que marchase de alí, que fose xogar a outro lado. A nena foi correndo coa súa boneca ata o bosque que estaba detrás da casa, onde sempre se escondía cando os seus pais lle rifaban.

Díxolle berrando que marchase de alí, que fose xogar a outro lado. A nena foi correndo coa súa boneca ata o bosque que estaba detrás da casa, onde sempre se escondía.

Foi directa ao tronco máxico, o seu lugar favorito do bosque. Era unha vella árbore oca, tan grande que cabía dentro incluso estando de pé, e cunha abertura que lle permitía entrar nel; un adulto non podería facelo, pero ela non tiña problema ningún.

Pode que fose polo cansazo acumulado durante o día, ou pode que fose por calquera outra circunstancia, pero a nena foi pouco a pouco quedando durmida. Non sabemos canto tempo pasou dende que quedou durmida ata que espertou ao escoitar os berros da súa nai, que chamaba por ela dende a porta da casa, pero foi o suficiente como para que algo cambiase.

Notou un cheiro estraño no ambiente. Ao saír da árbore, viu como todo estaba cuberto cun ton avermellado; decatouse do que estaba sucedendo. Asustada, volveu correndo á casa sen mirar atrás, sen deterse por nada. Non foi ata cruzar a porta cando se decatou de algo terrible: a boneca quedara no bosque.

Fixo canto estivo na súa man: rogou, pediuno de tódalas formas que soubo, chorou cada unha das bágoas que tiña no seu interior, pero non houbo forma: os seus pais non lle deixaron volver por ela. Dixéronlle que era demasiado tarde, que a cea xa estaba lista e que ía arrefriar, e que xa iría buscala ao día seguinte. Coas meixelas humedecidas polas bágoas, sentou na cadeira e empezou a comer o caldo que tiña no prato.

No seu pesar, ela non o escoitou, pero pouco despois de sentar na mesa un coche arrincou. Era o do home que ía á casa cada pouco. O temor co que chegara impedíralle decatarse, pero o home aínda non marchara; estaba de pé, apoiado no seu coche, fumando un cigarro mentres observaba a escena, mentres escoitaba como a nena suplicaba aos seus pais que lle deixasen volver pola boneca.

Sobra dicir que a rapaza non ía permitir baixo ningunha circunstancia que a boneca pasase toda a noite soa no bosque. Agardou a que os seus pais quedasen durmidos, abriu con coidado as contras intentando non facer ruído, e mirou a través da fiestra: a noite estaba completamente vermella.

É absurdo negalo: tiña medo; sabía que non debía saír, pero o seu desexo por recuperar a boneca era máis forte que calquera medo que puidese ter: abriu a fiestra, saltou, e internouse no bosque.

Agardou a que os seus pais quedasen durmidos, abriu con coidado as contras intentando non facer ruído, e mirou a través da fiestra: a noite estaba completamente vermella.

Ao día seguinte, cando a súa nai entrou na habitación para espertala, atopouse cunha fiestra aberta e unha cama baleira.

A busca durou semanas. Días sen fin nos que toda a vila saíu ao monte, nos que percorreron prados e vales intentando atopar á nena desaparecida, nos que intentaron encontrar polo menos algún sinal; pero non o conseguiron, nunca volveron saber nada máis dela.

Houbo moitas lendas respecto á súa desaparición, moitos rumores, dende os que culpaban aos seus pais ata os que especulaban coa existencia de seres fantasiosos, pero no fondo só eran murmurios, azueiras que facían máis mal ca ben á súa familia.

Un veciño, que o día da desaparición fora buscar leña ao monte, afirmou ver un coche coa nena dentro; un coche que non soubo describir, pero que, de poder facelo, asemellaríase moito ao dese home que ía ás veces á casa da nena, ese home que non volveu dende o día no que discutiu cos seus pais.

Ninguén prestou demasiada atención ás súas palabras. Era ben coñecido na vila, sobre todo na taberna, e andaba sempre a contar as cousas que vía e as que non vía tamén; incluso unha vez chegara a xurar que se atopara coa Santa Compaña. Era habitual que os veciños se burlasen das súas historias, e máis dun chanceaba dicindo que o único que ese home nunca vira fora o fondo da súa cunca de viño.

Pero si houbo algo ao que alguén prestou atención, algo que percibiron os rapaces da vila e que os adultos pasaron por alto, algo que quedou gravado nas súas mentes e que tivo un efecto en todos e cada un deles: dende aquel día, ningún neno volveu saír da casa nunha noite de néboa vermella.