A saída (II)
"A Paga", capítulo 2 (II)
A nai quedou un anaco mirando cara o home, e, ante a estupefacción da súa filla, volveu comer tamén. Esperábase un enfado, unha rifa, incluso algún insulto, pero en ningún dos escenarios que pasaran pola súa cabeza imaxinara iso, esas palabras e esa especie de indiferenza.
“Papá?” díxolle sen saber moi ben como continuar. Pero non lle foi necesario, o home interrompeuna:
“Esquécete diso”.
Non podía crer o que estaba pasando. Que quería dicir el con iso?, estáballo prohibindo?
“Como que me esqueza?, non oíches o que acabo de dicir?”
“Si que o oín, e xa che dixen que te vaias esquecendo desa parvada”.
“Papá, que son lesbiana”.
“Eu non te criei para que sexas unha dexenerada. E non quero volver oír falar do tema”.
“Pois non che vai quedar outra, porque non penso seguilo ocultando”.
“Ti verás, pero atente ás consecuencias”.
“Como?”
O home volveu deixar a culler no prato e mirouna directamente aos ollos, deixando de lado a aparente calma coa que estaba actuando.
“Na miña casa non hai bolleiras. Se queres seguir vivindo nesta familia máis che vale sacarte iso da cabeza, antes preferiría que foses ionqui”.
“Que me queres dicir con iso?”
“Que se non queres vivir baixo as miñas normas coma unha persoa decente, xa sabes onde está a porta. Es maior de idade e non teño por que, nin penso, aturar os teus vicios”.
A nai, que permanecera calada ata o momento, temía que a situación empeorase aínda máis e acabase desembocando nunha das pelexas que pai e filla tiñan ultimamente, así que interveu:
“Millán, só é unha fase, xa se lle pasará”.
“Mamá!” protestou a rapaza.
“Xa sabía eu que algo raro había contigo con eses cortes de pelo, esa roupa que levas e esa merda de música que escoitas -seguiu o pai- Estaba claro que non eras normal. E isto é por culpa da túa nai, se me deixase darche unha labazada a tempo agora non me saías con estas”.
“Eu alucino contigo. Dásme noxo!” increpoulle a moza ao seu pai.
“Noxo dásmo ti a min”.
“Pois non te preocupes, se queres que marche, marcho”.
“Xa estás tardando”.
A rapaza levantouse e pasou por detrás da súa nai, que dixo nun intento desesperado por calmar a situación:
“Millán, por favor, non lle digas iso”.
“Acabou xa o conto, hostia! -berrou o home, golpeando a mesa e provocando que Mago, que durmía placidamente sobre a alfombra que daba á terraza, espertase e os mirase sorprendido- Se esta desagradecida quere andar por aí lambendo conas, que faga o que lle pete, como fixo sempre, pero non vai avergonzar á familia”.
“Aínda así, unha pequena parte do seu interior desexaba que os seus pais a comprendesen, que puidesen arranxar os problemas que tiñan e conseguisen ser unha familia normal.”
A rapaza foi á súa habitación, sacou a maleta de debaixo da cama, e empezou a enchela co máis básico, mentres intentaba infrutuosamente evitar que as bágoas comezasen a brotar. En menos de cinco minutos saíu desa casa sen mirar atrás, mandoulle unha mensaxe a unha amiga para poder pasar a noite con ela mentres baixaba no ascensor, e saíu á rúa ao acubillo da noite estrelecida.
“No fondo sabíao -pensou mentres percorría as rúas- Sabía que non me ían aceptar, que non ían aceptar que deixase de finxir”.
E era certo. Aínda así, unha pequena parte do seu interior desexaba que os seus pais a comprendesen, que puidesen arranxar os problemas que tiñan e conseguisen ser unha familia normal; pero tanto o seu pai como a súa nai rexeitaban todo o que non fose o que eles consideraban que debía ser unha familia, e dende logo ela non entraba nesa descrición.
Podería telo arranxado, polo menos podería telo intentado, pero no fondo non desexaba seguir vivindo entre esas paredes, aguantando en silencio os constantes insultos do seu pai ás persoas que eran coma ela. Tal vez o home dixera iso sen pensalo, tal vez a súa verdadeira intención, o que realmente quería, non era que a súa filla marchase; pero ela tampouco lle deu tempo a rectificar: aproveitou a ocasión e foise o máis rápido que puido.
Mentres camiñaba pola beirarrúa á luz dos farois, preguntábase que ía facer agora. Seguir estudando?, buscar traballo? Tiña que botar contas… Ao longo dos seus dezaoito anos fora aforrando bastante, gastaba nas súas cousas pero sempre deixaba unha parte para o futuro, e agora que coa maioría de idade lle aumentaran a paga, tería o suficiente para compartir piso e poder vivir sen os cartos dos seus pais. Non daba para moito máis, pero escapar desa casa que para ela simbolizaba unha especie de inferno era suficiente e debuxáballe un sorriso na cara. Empezaba a ter unha sensación de liberdade que nunca antes tivera, coma se desaparecese unha lousa que a estivera esmagando durante toda a súa vida.
Sen apenas decatarse, chegou ao seu destino. Subiu os oito andares, e tras recibir unha aperta da súa amiga, foi á habitación que estaba libre, púxose o pixama que gardara na maleta, e meteuse na cama chea de dúbidas. Decidiu non pensar demasiado en todo iso, pechou os ollos e intentou durmir, no fondo mañá sería outro día.
Próxima entrega “O home das cavernas”
O autor
Álex Pernas
A Coruña, 1986. Enxeñeiro de software, músico, poeta e activista polos dereitos dos animais. Autor da novela Xarfas.
A paga
Actualidades
Recadación de fondos para crear o Bosque da Lingua nos Montes de Couso
O aparato de propaganda dos xigantes eólicos sae a escena
Ecoloxistas exixen en Ourense moratoria para frear as macrogranxas
Actualidades
Recadación de fondos para crear o Bosque da Lingua nos Montes de Couso
O aparato de propaganda dos xigantes eólicos sae a escena
Ecoloxistas exixen en Ourense moratoria para frear as macrogranxas