A saída (I)

"A Paga", capítulo 2 (I)

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Mentres colocaba mecanicamente os cubertos sobre o mantel, a súa cabeza repetía esas verbas sen cesar, dándolles voltas, preguntándose como debía dicilas e en que momento da cea facelo. Con cada latexo do seu corazón, os nervios que lle impediran durmir a noite anterior ameazaban con converterse nun ataque de pánico. “Tranquila, non pode saír tan mal” dicíase nun intento en van por calmarse.

No seu ensimesmamento, non escoitou como as chaves se introducían no fecho; asustouna o bater da porta ao pecharse de golpe ante un refacho de vento, facendo que os vasos que levaba caesen ao chan e escachasen nunha ducia de anacos. “Empezamos ben” pensou mentres ía en busca da vasoira.

Mago foi correndo cara ela, esquivando por pouco os cristais rotos e pousando as patas sobre os xeonllos da rapaza; o pequeno can branco sempre acudía a saudala cando volvía do paseo xunto ao seu pai.

“Nesta casa non se pechan as fiestras ou que?” protestou o home mentres pasaba por diante da porta da cociña sen sequera mirar dentro, deixando o abrigo no colgadoiro e indo ao salón para pechar a xanela.

“Aínda non viñeron arranxar o extractor, se non abro as fiestras queda todo o fume dentro” dixo a súa muller mentres volvía á cociña para atender a pota que estaba ao lume. Non o bicou ao pasar polo seu carón, eses pequenos xestos desapareceran anos atrás. “Veña, acaba de poñer a mesa” urxiu á súa filla, que acababa de depositar os cristais rotos no caldeiro do lixo.

Os novos vasos xa estaban no seu lugar cando a nai puxo a fumeante pota no centro da mesa. “Isto arrecende que mete medo -dixo o home ao sentar, mentres ulía o ambiente e botaba unha ollada ao contido-, as tripas xa me estaban cantando”.

Os garavanzos con salsa picante de tomate e cebola estaban de vicio, pero parecía que a ela non lle acababan de entrar. A culler entretíñase dando voltas no prato antes de encherse, e cada unha das culleradas debía ser acompañada por un grolo de auga para que as legumes acabasen de baixar.

Estaba a piques de estoupar, non era capaz de soportar máis esa tensión que había no ambiente pero que só ela percibía, mentres os seus pais engulían cullerada tras cullerada, intercambiando unhas poucas palabras sobre calquera asunto sen importancia mentres miraban de esguello os seus respectivos móbiles.

Ela quería falar, pero non atopaba a ocasión. Cada vez que se producía un silencio, dubidaba se facelo ou non, e deixaba pasar o tempo sen chegar a dicir nada. Cando finalmente se decidía e sacaba do seu interior as forzas necesarias para facelo, un dos seus pais empezaba a falar, e todo volvía comezar.

Finalmente, tras varias oportunidades perdidas e sen darse realmente conta do que estaba facendo, coma se un proceso automático se executase no seu interior e movese os beizos por ela, falou:

“Son lesbiana”.

Os ollos dos seus pais quedaron fixados nela, as culleres volveron aos pratos, o silencio fíxose enxordecedor. Soamente se escoitaba o feble “tic-tac” do reloxo que non deixaba de marcar os interminables segundos dende os azulexos da parede.

Ela quedou calada, sen levantar a mirada do prato, esperando pola reacción dos seus pais, por esas palabras que non daban chegado. Preguntábase por que dixera iso, por que non pronunciara as palabras que preparara, que durante tanto tempo cavilara. Tódolos seus desvelos non serviran para nada, chegado o momento iso foi o único que saíu da súa boca, o único que foi quen de dicir. Só esas verbas, esas dúas palabras que non dicían nada pero que á vez o dicían todo.

A súa nai virou a cabeza cara o home, sen dicir nada, esperando pola súa reacción. Isto era o que máis temía a rapaza, como o fose tomar el. Non esperaba nada bo. Acaso se podía esperar algo diferente dunha persoa tan abertamente homófoba?, como podería ver con bos ollos que a súa única filla, esa nena que conseguiran ter tras tantos esforzos, tantos anos de abortos e visitas aos médicos, fose lesbiana?

Tras uns segundos de incerteza, o home volveu suxeitar a culler, cubriuna cuns poucos garavanzos, e limitouse a dicir: “A miña filla non é lesbiana.” Levantou a culler e introduciuna na boca, empezando a mastigar as legumes lentamente, coma se nada tivese acontecido.

 

Próxima entrega: ‘A saída’ (II)

O autor

Alex Pernas

Alex Pernas

A Coruña, 1986. Enxeñeiro de software, músico, poeta e activista polos dereitos dos animais. Autor da novela Xarfas.

A paga

Deixe um comentário

Deixe um comentário