Aldea

Daniel Rodicio

Unha, a unha
as casas da aldea forense baleirando.
Unha a unha
as últimas vacas forense vendendo.
Unha a unha
as sepulturas forense enchendo.
Unha a unha
as historias forense perdendo.

Alí quedaron soterrados,
os recordos da infancia,
como os camiños, agora cegos,
por onde corría, rebuldeiro,
por onde me escondía, nos recunchos,
por onde escorregaba, cara a fantasía.
Alí quedan soterradas,
as lembranzas,
pero como as follas co vento,
as lembranzas van e veñen,
adulteradas por mecanismos neuronais,
fan das infancias, lugares,
si a infancia é un lugar,
no que sempre é primavera,
se é inverno, nunca é frío,
só xogos con bonecos de neve.

As aldeas foron a infancia de tanta xente,
que non son simplemente lugares,
se a infancia é un lugar,
un lugar é a infancia,
esa máxima que desdebuxa,
o espazo e o tempo, para fusionalos,
aldea e infancia son a mesma cousa.

Xogar ó fútbol sen campo de fútbol,
sen portería, só nenos e nenas e un balón.
Xogar ó baloncesto sen cancha de baloncesto,
sen canastra homologada, só nenas e nenos e un balón.
Xogar ó bádminton sen pista,
sen rede, só nenas e nenos,
nos mellores domingos de Agosto,
xuntándonos os de toda a parroquia
podíamos ser case un cento,
un cento de felicidade.

O parto dunha vaca,
ferrar a mula,
a matanza do porco,
acomedar as pitas,
ensinar ó can,
un bo gato caza-ratos,
un galo despertador,
un burro falso,
o carneiro que topa,
os corvos que comen o millo,
os pardaus comendo as fresas,
a toupeira que non deixa de escarbar,
o bicho das cereixas,
o bicho das mazás,
a rosca das cebolas,
o escarabello das patacas…
nas aldeas a xente relacionase malamente,
inda que si existía a axuda mutua,
o patriarcado contaminábao todo,
igual que a teoloxía da opresión,
malamente deixou practicar a fraternidade,
o concepto de empatía, era,
demasiado feminino para estar ben visto, unha pena,
con quen nos relacionabamos realmente,
é co resto das especies animais,
as verdadeiras amigas,
coa vaca tamén falas,
o can enténdete,
a gata sabe acariñar co lombo,
coa burra discutes,
as galiñas regalan ovos,
os corvos son o enlace co mundo dos mortos,
o carneiro é dos que pouco ou nada vale,
para iso das relacións humanas,
o pobre é curto de entendemento.
Iso é o que verdadeiramente é unha aldea,
xente relacionándose principalmente con animais,
coas plantas, en harmonía coa biosfera,
as relación humanas son máis prescindibles,
sobre todo cos que non son da familia,
en certo modo competían,
pola auga, pola terra, por ser máis ca ti,
o minifundio era algo moi duro,
cos animais era todo moito máis sinxelo.

Hoxe as arañas tecen nas esquinas, das casas baleiras,
como aniñan as curuxas nos faiados, das casas baleiras,
como camiñan os xabaríns polas rúas, das aldeas baleiras,
como observan os corvos as casas caídas, aldeas baleiras.
Os últimos, resisten con dignidade, no fondo,
as arañas, as curuxas, o xabarín, os corvos son tan veciñas como elas mesmas,
para eles é así, só co cantar dos paxariños, xa hai compañía.

Iso é a aldea, o cantar dos paxariños, nunha primavera eterna,
Iso é a infancia, primaveras de ficción, con cantares eternos.

Berredo, é iso,
unha ficción,
un recordo, lembranzas,
a infancia, as infancias
unha primavera eterna,
conversas nos camiños,
xente aquí, xente acolá,
o picor das ortigas,
a avoa frotándoche as pernas co antídoto,
infancias inconscientes,
observando as olladas das vacas,
observando a ollada da lúa,
vacas dende a lúa, observándote,
xente nun microcosmos,
cheo de microtopónimos,
opóndose a un progreso,
que ven como un atraso,
pois condénaos a extinción,
ó balerio,
a que só quede vivo o cemiterio.
Un lugar con Castro,
da tribo dos Coelerni,
5.000 anos habitado.
As últimas ficcións,
as últimas casas habitadas,
sen infancias,
xa só animais salvaxes,
marchou a agricultura,
volveu o bosque,
o poder da natureza,
a natureza sempre volve,
demasiado poderosa,
quizais quen sobrabamos eramos nós,
quen sabe,
igual hai espazos que se revelan,
que non queren ser colonizados,
que queren volver a non ter nome,
a ser só cantos de paxaros.
Igual as aldeas abandonadas son lugares fuxindo,
fuxindo de nós,
a esta xa lle queda pouco para conseguilo.
Din que cando o nome dun lugar desaparece,
o lugar non da máis sinais de vida,
e non, non son lugares,
son a fusión do tempo e do espazo,
as almas vencidas polas agullas do tempo,
primaveras de ficción con risas eternas,
a infancia.