Anastasia (I)

"A paga", capítulo 14

Para Westly, que se foi nunha
fermosa tarde deste aciago verán.

Cando naceu, puxéronlle Farruco de nome. Pesou 3,257 quilos e mediu 47,2 centímetros. O parto foi sinxelo, sen complicacións, e o bebé estaba completamente san.

Pasou os primeiros meses na casa, cos seus pais, ata o momento no que tiveron que volver aos seus respectivos traballos. Entón empezou a ir á gardería. Era un neno bastante tranquilo, se cadra algo introvertido: gustáballe xogar cos demais rapaces, pero tamén gozaba do seu tempo a soas. Cando cumpriu os tres anos, pisou por primeira vez a escola.

De sempre soubo que era diferente aos demais nenos, que había algo que non cadraba. Ao principio non soubo explicalo, non chegaba a entendelo de todo, pero co paso do tempo foino comprendendo.

Os anos de escola non foron agradables, e os de instituto aínda menos. Acabou sendo o rapaz que anda sempre só, que, mentres os demais xogan ao fútbol durante o recreo, queda sentado nun banco lendo un libro.

Chamábano de moitas formas diferentes, pero nunca polo nome que lle puxeron ao nacer, nunca Farruco, a non ser que algún profesor estivese preto. Non é necesario dicir de que formas o chamaban, soamente que o máis habitual era que o identificasen coma “o maricón”. Xa se poden supoñer as outras expresións que utilizaban.

Non se pode dicir que tivese algunha amizade entre os compañeiros do instituto, pero si tivo algunha que outra na escola; concretamente tres persoas. As dúas primeiras foron rapazas; por algunha razón sentíase máis cómodo entre as mulleres que entre os homes. O último dos amigos que tivo na escola foi un rapaz.

A primeira das nenas chamábase Lucía. Compartiron os dous primeiros cursos de primaria. Ela non estivera en preescolar, chegara á escola despois, e puxérona de compañeira de pupitre con Farruco. Trabaron unha boa amizade, e incluso algunhas veces chegaron a compartir tempo e xogos no recreo, pero pouco durou: ao finalizar o segundo curso os pais da rapaza tiveron que mudarse a outra cidade, e ela foise con eles.

O nome da segunda nena era Xaquelina. Ao igual que Farruco, ela tamén comezara nesa escola en preescolar, pero non tiveron demasiado contacto ata terceiro de primaria, cando, coma no caso de Lucía, empezaron a compartir pupitre. Fixeron boas migas ao instante. A ela encantáballe debuxar; el, pola súa parte, pasaba o día inventando historias. Pensaron que no futuro se poderían dedicar a escribir contos infantís, facendo el os textos e ela as ilustracións. Nunca chegaron a confesarllo o un ao outro, pero nese futuro no que se vían traballando xuntos, tamén se vían compartindo a vida.

Falaban de todo, e non tiñan ningún segredo entre eles. Un día, Farruco confesoulle que lle gustaría probar unha saia, quería ver como lle quedaría. A ela colleulle un pouco por sorpresa, nunca o tivese esperado, pero foi maior a sorpresa de Farruco cando, durante un recreo, ela foi canda el e pediulle que a acompañase. Farruco fíxoo, foi detrás dela ata dentro do edificio, esquivando a mirada das profesoras e percorrendo varios corredores ata chegar ao baño de mulleres que estaba a carón das aulas. Ela entrou. El quedou agardando ao outro lado da porta ata que Xaquelina lle dixo que entrase, que non pasaba nada, que non había ninguén.

Sen estar realmente seguro do que estaba facendo, cruzou a porta. Aquilo era coma entrar noutra dimensión, nun lugar completamente prohibido para os homes e que ningún deles podería nunca pisar. O sitio era algo estraño: non había ningún deses inodoros de parede, e o teito estaba ateigado de papeis mollados. Xaquelina díxolle que as nenas collían anacos de papel hixiénico, enchoupábanos en auga, e lanzábanos ao teito para que quedasen alí pegados.

El quedou mirando cara aquel mural, marabillado ante semellante porcallada. Cando volveu a vista á súa amiga, viu que quitara a saia.

-Toma, próbaa -dixo ela, tendéndolle a prenda.

Dubidándoo apenas un segundo, e despois de mirar á porta por se viña alguén, quitou os pantalóns e púxose a saia da rapaza. Intentou mirarse no espello, pero estaba demasiado alto, non podía ver máis abaixo da cintura. Xaquelina colleu o caldeiro do lixo que estaba debaixo dos lavabos, deulle a volta, ciscando ao chan todo o que contiña, e díxolle que subise a el para verse mellor.

Farruco fíxoo. Mirouse no espello: primeiro de fronte, despois dun lado, do outro… Gustáballe como lle quedaba, e o mellor de todo: sentíase ben con ela, sentíase un pouco máis libre.

No seu ensimesmamento, non se decataron de que alguén estaba observándoos dende a porta: era unha das profesoras. Escandalizada, berroulles.

-Pero que está pasando aquí? -Entrando inmediatamente para collelos e levalos ao despacho da directora.

Os pais de ámbolos dous rapaces tiveron que ir á escola. A directora decidiu poñelos en clases diferentes, e, aínda que os pais de Farruco non lle deron demasiada importancia ao asunto, os de Xaquelina non o tomaron tan ben: prohibíronlle que se volvese dirixir a el.

A amizade non durou moito máis. Falaron algunhas veces durante o recreo, pero entre as burlas das outras rapazas e o irmán maior de Xaquelina, que andaba a vixiala constantemente e ía separalos en canto os vía xuntos, antes de acabar o curso xa perderan todo contacto.

A última das amizades que tivo na escola foi Man. O seu nome real era Manfredo, pero el prefería que o chamasen destoutra forma. Compartiron quinto de primaria, momento no que Man chegou á escola, e, por suposto, tamén compartiron pupitre.

A historia de Man aseméllase bastante á de Farruco en canto aos anos de escola se refire: tampouco foron fáciles. Tiña unha sensibilidade da que carecían a maioría dos rapaces cos que compartiu estudos, e tamén prefería realizar actividades que distaban moito das escollidas polos demais, que basicamente se reducían a xogar ao fútbol sempre que puidesen, intercambiar cromos, e zouparlle a rapaces coma Man ou Farruco.

Durante o ano que compartiron pupitre e escola, pasaron a ser un dúo practicamente inseparable. Se cadra foi por isto polo que Man non chegou a ter un alcume de seu. Metéronos nun par, e pasaron a ser directamente “os maricóns”.

Aquel día no baño das nenas no que Farruco vestiu por primeira vez roupas de muller, decidiu que non sería a última.

De terse coñecido durante a adolescencia, nesa época na que as hormonas comezan a espertar, é posible que Man tivese tido algún interese romántico por Farruco. Non chegaron a compartir esa época: ante os abusos que sufría na escola, os pais de Man decidiron cambialo de centro. Era a terceira vez que o facían.

Aquel día no baño das nenas no que Farruco vestiu por primeira vez roupas de muller, decidiu que non sería a última. Non atopou ocasión para volver facelo ata estar no instituto, cando os seus pais comezaron a deixalo só na casa. Empezou a aproveitar esas ocasións para probar as roupas da súa nai.

Un día, observando no espello como os tacóns de dúas tallas menos estilizaban as súas pernas, decidiu que era hora de dar un paso máis. Desabrochou o suxeitador, despois de quitarlle os calcetíns que puxera a modo de peitos, e, tras sacar a minisaia, foi ao baño en busca da crema depilatoria da súa nai.

Ao día seguinte, nos vestiarios, despois da clase de educación física, recibiu a súa primeira malleira. Non serviron de nada os berros nos que, entre bágoas, xuraba que o fixera porque facía ciclismo. Os outros rapaces continuaron a golpear o seu corpo tendido no chan.

A partir de entón os golpes convertéronse en algo habitual. Pensou en dicilo, aos seus pais ou aos profesores, pero tiña medo do que lle farían os compañeiros se o confesaba.

A pesar do seu silencio, os abusos transcenderon á dirección do centro, aínda que non da forma que cabe esperar. Os compañeiros prohibíronlle que se duchase con eles. Por suposto, os profesores decatáronse disto, pero pensaron que era cousa súa, que a súa falta de hixiene era algo premeditado. Falaron con el, pero non lles dixo por que non se duchaba, só que non quería facelo, insistindo no mesmo cando o asunto chegou a oídos dos seus pais. Por mor do seu comportamento, estivo expulsado unha semana.

Ao volver, empezou a esperar na pista ata que os compañeiros acabasen, entrando entón nos vestiarios para ducharse rapidamente en auga fría: a quente nunca chegaba para todos. Aínda que intentaba facelo o máis rápido posible, máis dunha vez chegou tarde á seguinte clase, o que lle provocou novos problemas co instituto.

A presión era insoportable. Conseguiu ilo levando máis mal ca ben ata o día do seu décimo oitavo aniversario, cando xa non puido máis, e tomou unha decisión drástica.

Os seus pais marcharan esa semana de vacacións. Propuxéranlle ir a el tamén, ao non ter clase eses días, pero non quixo; xa rexeitara ir nas vacacións anteriores. O voo de regreso estaba previsto para a tarde do día anterior ao do seu aniversario, pero unha tormenta provocou que fose suspendido; chegarían o mesmo día despois da hora do xantar.

Farruco levaba bastante tempo matinando unha idea. Esa semana pasou bastantes horas en internet investigando como facelo, e o día no que os seus pais tiñan que ter regresado foi mercar o que precisaba.

De non terse suspendido o voo, é posible que todo quedase aí, nunha compra que queda esquecida, pero non foi así. A mañá do seu aniversario colleu a soga que mercara, fíxolle un nó corredizo, e pasouna polos ganchos nos que os seus pais colgaban as cebolas e mailos allos; segundo os seus cálculos debería soportar o seu peso sen problema.

Foi pola banqueta, colocouna debaixo da soga, e subiuse a ela. Colleu a corda, púxoa arredor do pescozo, e axustou o nó. Xa só quedaba o máis difícil.

Decidido, sacou o pé dereito de enriba da banqueta, apoiándoo detrás dela. Só tiña que facer un pequeno xesto, facelo tal e como o imaxinara tantas veces: debería dar un pequeno salto, pateando despois a banqueta co pé dereito para lanzala o máis lonxe posible e así non ter posibilidade de volverse subir a ela. Se todo ía ben, o pequeno impulso faría que o pescozo se lle partise na caída provocando unha morte inminente. Senón, padecería unha agonía na que se retorcería ata morrer afogado.

Sacou do peto o mando da minicadea e puxo a soar o Space Oddity de David Bowie. Escoitou os primeiros acordes respirando profundamente, intentando relaxarse, e, acompañando á canción, comezou a súa propia conta atrás: dez, nove, oito, sete, seis, cinco, catro, tres, dous, un: última respiración, redobre de batería e…

O cambio na música fixo que volvese poñer o pé dereito sobre a banqueta, apartase a soga da cabeza, e a descolgase, baixando inmediatamente á rúa para tirala ao colector do lixo. Cando volveu subir, o único que puido facer foi deitarse sobre a cama e chorar mentres resoaban os últimos acordes da canción.

Quedou durmido. Espertárono os seus pais varias horas despois, cantándolle o ‘Parabéns para ti’. Nunca chegaron a saber o que acontecera nesa casa esa mesma mañá.

O cambio na música fixo que volvese poñer o pé dereito sobre a banqueta, apartase a soga da cabeza, e a descolgase, baixando inmediatamente á rúa para tirala ao colector do lixo.

Pouco tempo estiveron con el, dixéronlle que tiñan que saír un momento, que non tardarían demasiado. Farruco xa sabía do que se trataba. Ao chegar tan tarde, non tiñan nin alimentos nin o tempo necesario para facer unha comida especial, así que a encargaran cando aínda estaban de viaxe. Foron pola comida e pola torta de aniversario, pensando, equivocados, que Farruco non sospeitaba nada, ademais de ir tamén polos agasallos que tiñan reservados.

A celebración foi na intimidade, só os tres, durante a cea. Farruco estaba pouco falador, parecía pensativo. Os seus pais intentaron sacarlle conversa, pero os esforzos non parecían facer efecto. Empezaron a contarlle as anécdotas das vacacións, mentres el, sen prestar demasiada atención, limitábase a asentir abstraído.

Nun momento de silencio, Farruco quedou mirando cara o reloxo, observando o seu acompasado movemento. Cando a agulla dos segundos chegou ao doce, indicando que eran as dez en punto, pronunciou as primeiras palabras en case media hora:

-Creo que son unha muller.

Os seus pais mirárono, despois miráronse entre eles, e sorriron. Farruco quedou estrañado, sen saber moi ben por que se comportaban desa forma. Entón, a súa nai volveu miralo, suxeitoulle a man, e díxolle:

-Sabémolo. Sabémolo dende que tiñas catro anos.

Sen poder evitalo, as bágoas volveron percorrer as meixelas de Farruco por segunda vez nese día, aínda que desta volta por un motivo ben diferente.

PRÓXIMA ENTREGA: ‘Sexo’ (Anastasia, II) – capítulo 15 de ‘A paga’
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no email

O autor

Álex Pernas

Álex Pernas

A Coruña, 1986. Enxeñeiro de software, músico, poeta e activista polos dereitos dos animais. Autor da novela Xarfas.

A paga