Cadeas

Naquela época houbo outra cousa que tamén comezou a cambiar, cando quedabamos coas súas amigas. Eu non é que tivese sido nunca unha persoa de moitas amizades, e as poucas que tiña quedaron onde vivía antes: xa sabedes, co tempo comezas a falar menos, e pouco a pouco os lazos que vos unen acábanse diluíndo; así que basicamente as relacións que tiña con outras persoas eran as que viñan a través dela, as súas amizades.

Eu caía ben no seu grupo (non é por darme xabón, é a verdade), e parecía que ela estaba contenta con iso, que lle gustaba que conxeniase coas súas amigas, pero entón todo cambiou. Ao principio non me daba de conta, parecíanme bromas sen importancia, ata que me empezaron a molestar. Ás súas amigas descolocoulles un pouco as primeiras veces, pero despois comezaron a seguirlle o xogo, a rirse co que dicía e a darlle a razón.

Eran pequenos comentarios, pequenas insinuacións cando eu falaba, restando importancia ao que dicía, deixando entrever que a miña opinión non valía a pena ou que era ridícula. Comecei a sentirme realmente mal con elas, a non querer ir nunca máis. O día que me dixo que non volvese quedar con elas, que non pintaba nada alí, foi un alivio para min. Agora doume conta do que me fixo, como pouco a pouco foi minguando a miña personalidade ata que case agradecín ser apartada, pero no momento non era capaz de velo.

A partir de entón eu quedaba na casa cando ela baixaba a divertirse. Non só foi cando quedaba coas amigas, tamén noutras ocasións. Xa vos contei que acostumabamos ir a moitos sitios: a concertos, ao teatro, ou aínda que só fose dar un paseo por algún lugar próximo. Pouco a pouco fómolo facendo menos, até que parou, até que non volvemos facer nada máis xuntas. A miña vida reduciuse á casa, só saía cando tiña que mercar algo que necesitase para atendela, cousas coma comida ou útiles de limpeza; penso que as únicas veces nas que saía para algo máis foron as poucas nas que necesitei algo de roupa, e case lle tiven que rogar que me dese os cartos que precisaba para poder mercala.

Por suposto, ela continuaba indo a canto acto había, ás manifestacións e concentracións, ás asembleas e relatorios; seguía a ser a activista comprometida e defensora dos dereitos dos demais que sempre fora. Tamén, por suposto, eu deixei de ir. Sentía que non pertencía a ese mundo, que non pintaba nada, e ademais, seguro que a ela tampouco lle gustaría que fose, así que era mellor que quedase na casa.

Anos despois souben que ela aproveitaba esas ocasións para dar unha mala imaxe de min. Cando alguén lle preguntaba por que xa non ía, dicía que eu realmente non estaba interesada en nada diso, que non me importaba, que a única razón pola que ía no pasado era para achegarme a ela. Chegou a dicir que non me botaba fóra da casa porque lle daba pena, porque non tiña onde ir, e porque as súas conviccións levábana a seguir manténdome, pero que entre as dúas xa non había nada. Iso facilitou que me puidese enganar con outras mulleres. A pesar de todo, incluso despois de escapar desa vida, nunca pensei que tivese feito algo así, pero abofé que o fixo.

Agora doume conta do que me fixo, como pouco a pouco foi minguando a miña personalidade ata que case agradecín ser apartada, pero no momento non era capaz de velo

Aniversario

Tamén debía ter o meu corpo disposto para cando ela quixese, coma se fose o seu xoguete sexual, aínda que a min non me apetecese. Quedoume claro unha noite, coincidiu co noso aniversario de voda. Eu estaba moi ilusionada, preparara unha cea estupenda, cociñando a lume lento durante horas, cun bo viño, poñéndome guapa cun vestido precioso; xa sabedes, o típico destas ocasións. Realmente debo dicir que o típico se cadra sería saír cear fóra, pero supoño que o meu matrimonio non era tan típico ao fin e ao cabo.

Cando chegou do traballo e viu o que preparara, o único que saíu da súa boca foron estas verbas que recordarei por sempre: «E todo isto?, que é?». Talvez xa o supoñades, e si, estades no certo, non lembraba que día era. Non sei por que foi, se cadra o esforzo que me levara preparar todo iso, se cadra a carga de tódalas indiferenzas que recibía, pero iso afectoume moito, desgusteime de verdade.

Puxo cantas escusas se lle pasaron pola cabeza: botoulle a culpa ao traballo, ao estrés ao que estaba sometida, a todo menos a ela mesma. Eu funme sentar no sofá, intentando non chorar, intentando ser forte; ela veu canda min e puxo os seus brazos ao meu redor. Pediume perdón, como facía sempre, e dixo que me tranquilizase, que fora moi boa e que me ía compensar.

Empezou a bicarme o pescozo, amodo, como sabía que me gustaba; traboume suavemente na orella mentres comezaba a acariciarme a perna sobre o vestido; foi baixando a man, pouco a pouco, ata chegar á fin da tea e tocar a miña pel. Entón volveu subir, aloumiñándome a coxa por debaixo da roupa.

Eu pedinlle que parase. Ela continuou.

Seguiu subindo a man, entre as miñas pernas, mentres ía baixando a boca cara os meus peitos. Volvinlle pedir, por favor, que parase, díxenlle que non quería, pero ela continuou.

Suxeitou a tira do meu vestido e apartouna, deslizándoa dende o ombreiro ata o brazo, facendo que un dos meus peitos case quedase descuberto. Entón, coa man que tiña baixo o vestido, chegou ata a fin das miñas pernas; acaricioume alí, e apartou a roupa interior para chegar ao que había debaixo. Non puiden soportalo máis e berrei -«Non! Para!»-afastándome dela.

Abalanzouse sobre min. Intentei levantarme do sofá pero xa a tiña enriba, tiroume ao chan e sentou sobre o meu estómago, suxeitándome as mans contra a alfombra. Sen dicir unha verba, quitouse os pantalóns e puxo a súa entreperna sobre a miña boca. Entón…

Síntoo, non podo continuar.

Pediume perdón, como facía sempre, e dixo que me tranquilizase, que fora moi boa e que me ía compensar.

A miña muller violoume. Si, iso foi o que fixo, iso mesmo, non hai outra palabra para describilo, non hai ningunha verba agradable para falar do que pasou, como non foi agradable para min tampouco. E o peor de todo foi que despois pensei que todo fora culpa miña, que non debía terme posto así, que ela intentou compensarme polo seu erro pero que eu non quixen. Incluso algunha vez pensei que o non acordarse tamén fora culpa miña, que con tanto traballo que tiña era normal e que eu llo tiña que ter recordado, e que poñerme así por esa estupidez só era unha parvada propia dunha nena pequena. Até ese punto me tiña reducida a esas alturas.

Aniversario

Uns meses despois diso, estaba volvendo da panadería cando alguén berrou o meu nome. Era Iris, unha vella amiga do instituto. Estaba na outra beirarrúa e veu correndo canda min.

-Que tal? Canto tempo!, díxome.

-Ben. E ti que tal?

-Pois xa ves, acabada de chegar á cidade.

No instituto eramos practicamente inseparables. Ao acabar, ela comezou a universidade noutra cidade, eu xa sabedes que quedei alí traballando, e coma con todo, pois o de sempre, vaise perdendo o contacto e as vidas acaban indo por camiños totalmente diferentes. Xa facía anos que non sabía nada dela.

Resultou que acababa de mudarse, conseguira un traballo na cidade, e ademais do seu, co que estaba moi contenta. Propúxome ir tomar un café. Eu ao principio rexeiteina, díxenlle que non tiña tempo, que tiña que ir preparar a comida, pero se en algo non cambiou Iris en todos estes anos é na súa insistencia, así que acabou por convencerme.

Puxémonos ao día. Ela faloume dos sitios nos que traballara, de como lle ía ao seu irmán, e dalgunha que outra azueira da xente do insti. Eu comenteille que estaba casada, díxenlle orgullosa quen era a miña muller (por suposto, coñecíaa, non persoalmente, pero si sabía quen era, e quedou alucinada), e en resumo que estaba moi feliz. Non era verdade, pero ela non tiña por que sabelo, e eu creo que tampouco era realmente consciente diso.

Propúxome ir cear as tres xuntas. Eu díxenlle que llo diría a Brenda, a ver se quería, pero que sería difícil. Tiña sempre moito traballo, e ademais do seu emprego estaba tamén o activismo, co que nunca paraba.

A cousa quedou así. Eu volvín á casa, mirando aos lados por se vía a algunha persoa coñecida; non quería que ninguén lle dixese a Brenda que eu estivera falando con outra muller, non fose pensar que había algo raro.

Pasou un tempo e volvemos coincidir, fomos tomar outro café. Non vos quero aburrir con como chegamos a iso, pero a cousa é que acabamos quedando tódolos venres. Ese era o día no que a miña muller quedaba coas súas amigas, o día no que antes ía eu tamén con elas. Cando marchaba, aproveitaba para cambiarme e baixar. Sempre volvía antes ca ela, metíame na cama e durmía, ou facíame a durmida.

Pouco a pouco fun abríndome máis, falando de como era a miña relación con Brenda, de como era a miña vida. Podedes imaxinar o que pensou Iris. Un día díxomo, díxome o que pensaba, díxome que debía irme de alí, que me facía un sitio na súa casa o tempo que precisase. Eu berreille, moito. A cafetería enteira quedou mirando cara nós mentres lle botaba en cara que me tivese dito iso, mentres lle dicía que estaba equivocada, que só o dicía porque estaba celosa e que quería romper o meu matrimonio para poder estar ela comigo. Miña nai querida, como podía estar tan cega?

Despois diso estivemos un tempo sen quedar. Un día chamoume, á mesma hora á que acostumabamos ir á cafetería. Pediume perdón, díxome que se equivocara e que non debía ter dito nada diso, díxome que nunca máis se volvería meter na miña relación. Pregoume que volvésemos quedar; non coñecía a ninguén máis na cidade e sentíase moi soa, estaba pasando unha mala época e necesitábame, necesitaba da miña amizade.

Agora vivimos noutro tempo. Para poder escapar da casa do meu avó, ela dependería unicamente dos ingresos dun traballo que non tiña. Eu, a pesar de non traballar, polo menos tiña a paga. Non vaiades pensar que tiña unha chea de aforros…

A verdade é que foi moi lista. Non sei se alguén que entenda máis disto, talvez alguén que tivese estudado psicoloxía ou algo similar, o recomendaría, pero a verdade é que comigo funcionou. Sentín pena por ela e volvemos quedar os venres.

Non sei como o fixo, pero co paso do tempo conseguiu que fose abrindo os ollos. Un día, aproveitando unha viaxe de Brenda a outro país para dar unha conferencia, collín as poucas cousas que tiña e funme desa casa. Estiven vivindo con Iris unha boa tempada. Non, non pensedes que de aí saíu unha relación romántica, isto non é unha peli, é o mundo real; só fomos dúas boas amigas, e aínda o seguimos sendo agora, despois de tantos anos.

Sempre pensei moito na miña avoa, no que ela pasou, no que pasamos as dúas. Sei que de vivir na súa época tivese sido máis difícil para min. Eu estaba nunha situación moi similar, tampouco tiña nada: non traballaba, estaba illada do mundo, dependía completamente da miña muller. A diferencia dela, que non tiña máis familia ca o seu marido, eu si a tiña, pero non nos falabamos; tamén fora illándome deles e acabamos por enfadarnos nunha discusión que agora vexo estúpida. Por sorte xa nos reconciliamos.

Escapei

Agora vivimos noutro tempo. Para poder escapar da casa do meu avó, ela dependería unicamente dos ingresos dun traballo que non tiña. Eu, a pesar de non traballar, polo menos tiña a paga. Non vaiades pensar que tiña unha chea de aforros escondidos co que recibira en todos eses anos dende que a aprobaron, para nada. Ela tamén controlaba iso. Ao principio, coma con todo, non o fixo, pero co paso do tempo obrigoume a transferirlla cada vez que a cobraba. Dicía que eu non me sabía administrar, que o mellor era que ela levase as contas e que me dese os cartos cando os fose necesitando. Eu, coma unha estúpida, crina; ao igual que con todo o demais.

Intentou cobrala ela directamente, sen pasar por unha conta miña, pero non lle deixaron. Ao parecer é coma iso que pon nas tarxetas, “persoal e intrasferíbel”, e os cartos deben chegarlle exclusivamente á persoa destinataria, faga o que faga despois con eles. Iso foi o que me salvou. É dicir, non só iso, tamén Iris e moitas máis cousas que non vos contei, pero xa me entendedes. De non ser así seguramente non puidera ter escapado nunca de alí, igual que a miña avoa.

Como compartía piso con Iris, e non era demasiado caro, dábame para vivir. Comecei a traballar na tenda que había embaixo, e pouco despois empecei a estudar medicina. Si, á miña idade! (quero dicir, á que tiña daquelas, que xa lle chegaba tamén); pero máis vale tarde que nunca, non?

En fin, que xa vos molestei bastante e seguramente teñades outras cousas que facer. Esta é a miña historia, a historia da miña vida, e espero que sirva para algo. É para todas vós, para que saibades que hai saída por moi atrapadas que vos sintades, por moito que vos anulen, por moito que sufrades. Se eu puiden saír, vós tamén poderedes, non o dubidedes nin por un só intre.

Unha aperta.