Corvos negros

Aquela noite non puiden durmir. Miña nai tampouco durmía. Estabamos matinando nunha saída para seguir vivas.

Finalmente, decidimos marchar e deixalo todo atrás. Chamamos a unha tía e pedímoslle que rece por nós. Se algo malo sucedía… Vestimos roupas como eles, levamos un chaleco negro como eles e cubrimos as cabezas, os corpos e os pés. Miña nai, meu irmán pequeno e eu. Empezou un largo camiño, un xogo coa morte, até chegar á beira do río Éufrates. Estabamos presas dunha morea de emocións: medo, conciencia do que estaba en xogo, sede… Os ollos moi abertos. Pero nin así eramos quen de ver o que sucedía do outro lado do río, na outra beira.

Aprenderamos das que foran antes a esperar. Agardar por un sinal. Todo o que tiñamos que facer era sentarnos na praia e esperar. Alguén viría nunha barca para axudarnos a cruzar o río.

Sentadas sobre o noso medo, con sede, cos ollos moi abertos tratando de saber que pasaba ao outro lado do río. Era de noite, apenas se vían as árbores, cando apareceron dúas familias máis. Xuntámonos todos. A esperar.

Nun momento escoitamos algo no río, unha embarcación, o sinal. A min dóeme o estómago. Dóeme moito. A barca chega. Subimos. Todos os xeonllos xuntos. Eramos o dobre do que collía alí dentro. Sentín máis dor, e máis medo. Pensei que acabaría no fondo do río. Foron cinco minutos, ou dez. Non sei. Cústame lembrar a dor.

Cruzamos. Baixamos. E había un posto de control militar e alí ficamos. Arrestadas. Empezaron os interrogatorios. Unha pregunta tras outras. Querían saber como estaba a cidade, que forzas había, en que condicións vivía a poboación, se facíamos parte dalgunha axencia da ONU, se traballabamos para algún bando… a min a voz treme, choro, por medo, supoño. Aquelas preguntas. Tantas. Eu mirábaos, miraba para eles, para eses corvos negros e a cortábaseme a fala. As preguntas parecían cada vez mías difíciles, que se cal era a nosa relixión, a que se dedicaba a nosa familia…

Hai xente descalza, sucia, con piollos nos miolos e nas orellas. Eles, os corvos, séntese altos e de pernas longas. Nós vestiamos roupa vella, pareciamos xente vil. Había que ter coidado coas respostas. Era a miña preocupación. Se falaba de máis, podían topar calquera pretexto para reterme alí e obrigarme a calquera cousa. Hai que ter sorte. Hai que convencelos de que non traballas para o réxime, que practicas a relixión musulmá. Non pode haber equívocos.
Pasamos a outra habitación. Unha muller que só ensinaba os ollo ordéname que me ispa. E ela me mira e mira por todo o meu corpo. Devolveume a roupa e pasou á seguinte. Volvéronme rexistrar cando saín. A miña nai estaba soa. Levaran ao irmán pequeno para interrogalo noutra habitación. Nós advertirámolo. Sinalámoslle aquilo que non debía dicir. Non digas nada da familia nin do traballo. Que fai a túa nai? Nada, é ama de casa. Que fai a túa irmá? Nada, non traballa e non lle gusta estudar.

O pequeno regresou despois dunhas horas longas. Romperon todos os nosos papeis para que non puideramos volver atrás ou pasarnos á zona controlada polas forzas do goberno. Estamos na terra deles. Os avións do goberno voan sobre as nosas cabezas. O que necesitamos é comida, comer, levamos moitas horas sen comer. Pasamos fame.

Pasamos o control. Buscamos a casa duns amigos e alí por fin puidemos comer e descansar. A casa estaba en alugueiro. Era unha casa que se alugara para poder fuxir. Estivemos alí con eles, comemos, bebemos e despois da cea chamei a miña tía. Pasamos.

Pasara o medo, sentía alegría e inmediatamente de novo, medo. Estaba nun estado de caos, en metade dunha viaxe xogando coa morte. A seguinte etapa sería saltar a outro territorio. Quedei durmida. Tamén podía ter morto de fatiga.

(continuará)

A Coruña, 9 de agosto