Desesperación

"A Paga", capítulo 20.

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Acababan de dar as once da mañá cando crucei aquela porta. Saquei a pistola da bolsa e apuntei directamente á cabeza da muller.

Non sabería dicir cando foi o exacto momento no que decidín realizar ese xesto que mudaría irremediablemente a miña vida. Foi algo que levaba moito tempo cavilando, e aquela mañá, ao espertar, dalgunha forma souben que ese sería o día no que o faría.

As demais persoas que estaban alí miráronme incrédulas, atentas ao que fose facer. Eu non as mirei, naquel momento atopábame nun estado que é difícil describir, a miña mente aínda estaba noutro lugar, ao outro lado da porta, sen acabar de decatarse de que xa comezara todo.

Fixeime no home que levaba posto o uniforme de segurata. Eu pensaba que faría algo, que intentaría determe, pero estaba completamente inmóbil; o seu rostro palidecera e víaselle tan perdido coma min naquel momento. Seguramente nunca se atopara nunha situación similar nin imaxinara que algo así lle puidese acontecer a el.

Non sei moi ben como, o meu corpo por fin reaccionou. Sen apartar a pistola do rostro da muller, mirei cara o segurata e díxenlle: –Como te movas, pégolle un tiro.

Se puidésedes ver a súa cara naquel momento… Como dicía a miña nai, era todo un poema. Un pouco máis sereno pero aínda tendo esa sensación coma de estar flotando no aire, seguín falándolle:

–Vai baixar a reixa e pecha a porta. Como te largues, cárgome a dous.

El fíxoo. Sacou a chave que accionaba a reixa e baixouna. Despois pechou as portas con algo de dificultade, as chaves escorregábanselle de entre as mans e case lle caeron un par de veces. Cando acabou, díxenlle que mas lanzase. Eu collinas no aire e gardeinas no peto.

–Moi ben. Agora todo o mundo ao chan. Deitádevos boca abaixo e lanzádeme os móbiles. E non quero oír nin un chío!

Todo ía ben. Ninguén podía entrar nin saír, e sen os móbiles non poderían avisar do que estaba acontecendo. Puxen a bolsa de deporte sobre o mostrador e díxenlle á muller á que apuntaba:

–Agora abre esta bolsa e mete dentro tódolos cartos que teñas. Rápido!

A muller abriuna e empezou a coller os billetes para metelos no seu interior. Xusto cando estaba introducindo os primeiros, vin o pasamontañas dentro da bolsa. Cagueime en todo. Como puiden ser tan parvo? Como se me puido esquecer poñelo antes de entrar? Todos me recoñecerían.

Agora xa era o mesmo, non servía de nada lamentarse. Debía cinguirme ao plan e acabar o máis pronto posible para saír de alí antes de que chegasen os madeiros.

Mentres se enchía a bolsa, ía botando olladas á porta. Parecía que ninguén de fóra se decatara, polo menos de momento. Aínda así, era mellor non confiarse, debía acabar canto antes.

Non esperei a que acabase. Cando aínda faltaba un cuarto da bolsa por encherse, arrinqueilla das mans e pecheina. Fun detrás do mostrador, mirando e apuntando coa pistola a todo o mundo, aínda que sen chegar a ver realmente a ninguén. Camiñaba de medio lado, intentando non tropezarme.

–Agora quedádevos aí quietos, e que ninguén se levante en cinco minutos. Como vos movades mátovos a todos, oístes?

Empecei a correr cara a parte traseira sen mirar atrás, sen apuntar xa a ninguén, intentando saír daquel lugar antes de que algo empezase a ir mal. Cheguei á parede do fondo e busquei a saída de emerxencia, pero non a atopei. Alí non había nada.

Volvín correndo á parte dianteira. Todos continuaban no chan, tal e como os deixara. Apuntei de novo á cabeza da muller e berreille:

–Onde está a porta traseira?

–A porta traseira?

–Si, a porta traseira.

–Non hai.

–Como que non hai?

–Non, non hai.

Volvinme cagar en todo. Como podía non haber porta traseira? Sempre había unha, é algo que cae de caixón.

Tiña que pensar, non tiña tempo que perder, e poñerme nervioso no serviría de nada. O plan estaba claro: poñer o pasamontañas, entrar, sacar a pistola, botalos ao chan, pechar a porta, coller os cartos, e saír pola parte de atrás. Fácil e rápido, pero nada estaba saíndo como o pensara.

Vexamos: se só hai unha porta, vou ter que saír por esa, non me queda outra. Botei a man á cara para sacar o pasamontañas antes de saír fóra, sen decatarme de que non o puxera, nin tampouco de que, de telo posto e sacalo agora, os que estaban alí verían o meu rostro. Ao non tocar a tea e recordar que o deixara na bolsa púxenme aínda máis nervioso. Mirei ao segurata e díxenlle:

–Tírame as chaves.

–Pero… Se xa as tes ti.

Merda, era certo. Saquei as chaves do peto e fun ata a porta. Empecei a pasalas buscando a que a abrise, pero eran demasiadas para ilas probando unha a unha, así que lle preguntei ao segurata:

–Cal é a chave da porta?

–A que ten o bordo verde.

Abrín e fun ata a reixa. Antes de chegar, o segurata xa me dixera:

–A da reixa é a máis pequena, unha prateada.

Busqueina pero non cheguei a metela. Cando estaba a piques de facelo escoitei as sirenas: os putos madeiros acababan de chegar.

Volvín dentro e pechei a porta, berrando mentres o facía–: Que a ninguén se lle ocorra mover nin un só pelo! –Empecei a dar voltas coas mans na cabeza, pensando no que podía facer agora.

Non pasou moito tempo ata que empezou a soar o teléfono que estaba a carón da muller á que apuntara coa pistola. Ámbolos dous miramos o aparello e despois mirámonos entre nós. Entón ela preguntou:

–Cólloo?

–Non, xa o collo eu.

Pasou o mesmo que nas películas. Ao outro lado estaba un policía. Preguntoume cantas persoas tiña coma reféns, como se atopaban, e que era o que quería. Que que quería? Pois irme de alí, ou poder volver atrás no tempo para non ter feito aquilo.

Non contei cantas persoas había, pero díxenlle–: Unhas dez –Tamén lle dixen que estaban todas ben, e que non sabía o que quería, que xa llo diría despois. Entón colguei.

Busquei unha cadeira e senteime. Que facer agora? Que é o que piden os ladróns nas películas? Un coche?, un avión?

Fixeime nas persoas que estaban alí comigo, nas súas caras de terror. Algunhas eran bastante maiores e estaban tiradas no chan. Pero que carallo estaba facendo? Agora xa non servía de nada todo aquilo. Mireinas e díxenlles:

–Se queren poden levantarse e poñerse cómodas. Dáme que imos pasar bastante tempo aquí. Poden coller os seus móbiles e avisar ás súas familias do que está pasando. E non se preocupen, que non lles vai pasar nada. Pero por favor non intenten ningunha parvada, que xa bastante nervioso estou eu.

O tempo continuou pasando, os minutos que semellaban horas e as horas que se convertían en días. Non é iso o que din os poetas? Ou os cantantes, xa non sei.

A través da persiana podía ver que cada vez había máis policías, aos que se uniran varias ambulancias e mailos bombeiros. Creo que me chamaron un par de veces máis. Volvéronme preguntar o mesmo, como se atopaba todo o mundo e que era o que quería. Tamén me pediron que deixase marchar a alguén, e dixéronme que se non lles dicía o que quería, que eles non me podían axudar. Por suposto, eu non ía deixar que ninguén marchase de alí; serei parvo pero tampouco tanto.

Entón, unha das rapazas que tiña coma refén dixo:

–Buah, Twitter está que bota fume!

Díxoo coma se estivese no salón da súa casa, sen decatarse da situación na que se atopaba. Cando se deu conta de que o dixera en alto, miroume asustada e dixo–: Perdón.

Eu mireina e pregunteille:

–Que pasa?

–Que somos ‘trending topic’.

–‘Trendin topic’? Que é iso?

–En Twitter. Non sabes o que é?

–Si, sei o que é Twitter. Pero que é iso de ‘trendin topi’?

–É que todo o mundo está falando de nós. Mira, somos o número un.

Amosoume o seu móbil e puiden ver o que aparecía na pantalla:

‘1 • Trending
#AtracoCorxesta
22.9K Tweets’.

–Sacáronche unha foto a través da persiana e agora todo o mundo está falando de ti.

Collinlle o móbil e púxenme a mirar os chíos. A miña foto estaba por todos lados. Alguén conseguira achegarse á fiestra antes de que a policía o pechase todo e fotografiárame:

‘Gorecho o Moucho @gorechomoucho • 2h
Saqueille unha foto ao atracador! Aquí o tedes
#AtracoCorxesta’.

Non tardaron moito en descubrir quen era. Un dos meus veciños recoñecérame ao ver a foto:

‘Orballeando @deorballoando • 2h
Mimá, pero ese é o meu veciño. Que lle picou?
Xa podo dicir que sempre saudaba ou teño que esperar a que veñan os da tele? #AtracoCorxesta’.

Os demais chíos eran basicamente burlas sobre o meu aspecto, moitas opinións en contra, algunha que outra a favor, do estilo <<que se fodan eses usureiros!>>, e comentarios que derivaban en discusións sobre outros temas que non tiñan nada que ver. Devolvinlle o móbil á rapaza e volvinme sentar na cadeira aínda máis perdido ca antes.

Uns minutos despois volveu falar:

–Pero que lle pasou ao teu fillo?

–Que pasa co meu fillo?

–Dígoo por isto que puxeron. O alcalde escribiu:

‘Reinaldo Tilves Abel @reinaldotilvesabel • 15m
A @PoliciaCorxesta ten controlada a situación. Dende o @ConcelloCorxesta loitaremos pola pronta liberación dos reféns.
Sempre en contra dos desalmados que fan sufrir aos cidadáns inocentes. #AtracoCorxesta’.

–E despois ese veciño teu puxo:

‘Orballeando @deorballoando • 11m
Mira, eu non sei por que o fixo nin o deixou de facer, pero ten un pouco máis de decencia. Que non o defendo, pero o home está desesperado, que o seu fillo está morrendo por culpa do teu partido.
E para desalmados vós, hipócritas do carallo. #AtracoCorxesta’.

–Que é o que lle pasa? –volveu preguntar a rapaza.

–Nada.

Os asuntos do meu fillo non eran cousa daquela moza. Non lle importaban, e xa tiña abondo con intentar atopar unha solución ao problema no que me metera coma para preocuparme máis aínda.

Deixe um comentário

Deixe um comentário