Desesperación
"A Paga", capítulo 20.
Acababan de dar as once da mañá cando crucei aquela porta. Saquei a pistola da bolsa e apuntei directamente á cabeza da muller.
Non sabería dicir cando foi o exacto momento no que decidín realizar ese xesto que mudaría irremediablemente a miña vida. Foi algo que levaba moito tempo cavilando, e aquela mañá, ao espertar, dalgunha forma souben que ese sería o día no que o faría.
As demais persoas que estaban alí miráronme incrédulas, atentas ao que fose facer. Eu non as mirei, naquel momento atopábame nun estado que é difícil describir, a miña mente aínda estaba noutro lugar, ao outro lado da porta, sen acabar de decatarse de que xa comezara todo.
Fixeime no home que levaba posto o uniforme de segurata. Eu pensaba que faría algo, que intentaría determe, pero estaba completamente inmóbil; o seu rostro palidecera e víaselle tan perdido coma min naquel momento. Seguramente nunca se atopara nunha situación similar nin imaxinara que algo así lle puidese acontecer a el.
Non sei moi ben como, o meu corpo por fin reaccionou. Sen apartar a pistola do rostro da muller, mirei cara o segurata e díxenlle: –Como te movas, pégolle un tiro.
Se puidésedes ver a súa cara naquel momento… Como dicía a miña nai, era todo un poema. Un pouco máis sereno pero aínda tendo esa sensación coma de estar flotando no aire, seguín falándolle:
–Vai baixar a reixa e pecha a porta. Como te largues, cárgome a dous.
El fíxoo. Sacou a chave que accionaba a reixa e baixouna. Despois pechou as portas con algo de dificultade, as chaves escorregábanselle de entre as mans e case lle caeron un par de veces. Cando acabou, díxenlle que mas lanzase. Eu collinas no aire e gardeinas no peto.
–Moi ben. Agora todo o mundo ao chan. Deitádevos boca abaixo e lanzádeme os móbiles. E non quero oír nin un chío!
Todo ía ben. Ninguén podía entrar nin saír, e sen os móbiles non poderían avisar do que estaba acontecendo. Puxen a bolsa de deporte sobre o mostrador e díxenlle á muller á que apuntaba:
–Agora abre esta bolsa e mete dentro tódolos cartos que teñas. Rápido!
A muller abriuna e empezou a coller os billetes para metelos no seu interior. Xusto cando estaba introducindo os primeiros, vin o pasamontañas dentro da bolsa. Cagueime en todo. Como puiden ser tan parvo? Como se me puido esquecer poñelo antes de entrar? Todos me recoñecerían.
Agora xa era o mesmo, non servía de nada lamentarse. Debía cinguirme ao plan e acabar o máis pronto posible para saír de alí antes de que chegasen os madeiros.
Mentres se enchía a bolsa, ía botando olladas á porta. Parecía que ninguén de fóra se decatara, polo menos de momento. Aínda así, era mellor non confiarse, debía acabar canto antes.
Non esperei a que acabase. Cando aínda faltaba un cuarto da bolsa por encherse, arrinqueilla das mans e pecheina. Fun detrás do mostrador, mirando e apuntando coa pistola a todo o mundo, aínda que sen chegar a ver realmente a ninguén. Camiñaba de medio lado, intentando non tropezarme.
–Agora quedádevos aí quietos, e que ninguén se levante en cinco minutos. Como vos movades mátovos a todos, oístes?
Empecei a correr cara a parte traseira sen mirar atrás, sen apuntar xa a ninguén, intentando saír daquel lugar antes de que algo empezase a ir mal. Cheguei á parede do fondo e busquei a saída de emerxencia, pero non a atopei. Alí non había nada.
Volvín correndo á parte dianteira. Todos continuaban no chan, tal e como os deixara. Apuntei de novo á cabeza da muller e berreille:
–Onde está a porta traseira?
–A porta traseira?
–Si, a porta traseira.
–Non hai.
–Como que non hai?
–Non, non hai.
Volvinme cagar en todo. Como podía non haber porta traseira? Sempre había unha, é algo que cae de caixón.
Tiña que pensar, non tiña tempo que perder, e poñerme nervioso no serviría de nada. O plan estaba claro: poñer o pasamontañas, entrar, sacar a pistola, botalos ao chan, pechar a porta, coller os cartos, e saír pola parte de atrás. Fácil e rápido, pero nada estaba saíndo como o pensara.
Vexamos: se só hai unha porta, vou ter que saír por esa, non me queda outra. Botei a man á cara para sacar o pasamontañas antes de saír fóra, sen decatarme de que non o puxera, nin tampouco de que, de telo posto e sacalo agora, os que estaban alí verían o meu rostro. Ao non tocar a tea e recordar que o deixara na bolsa púxenme aínda máis nervioso. Mirei ao segurata e díxenlle:
–Tírame as chaves.
–Pero… Se xa as tes ti.
Merda, era certo. Saquei as chaves do peto e fun ata a porta. Empecei a pasalas buscando a que a abrise, pero eran demasiadas para ilas probando unha a unha, así que lle preguntei ao segurata:
–Cal é a chave da porta?
–A que ten o bordo verde.
Abrín e fun ata a reixa. Antes de chegar, o segurata xa me dixera:
–A da reixa é a máis pequena, unha prateada.
Busqueina pero non cheguei a metela. Cando estaba a piques de facelo escoitei as sirenas: os putos madeiros acababan de chegar.
Volvín dentro e pechei a porta, berrando mentres o facía–: Que a ninguén se lle ocorra mover nin un só pelo! –Empecei a dar voltas coas mans na cabeza, pensando no que podía facer agora.
Non pasou moito tempo ata que empezou a soar o teléfono que estaba a carón da muller á que apuntara coa pistola. Ámbolos dous miramos o aparello e despois mirámonos entre nós. Entón ela preguntou:
–Cólloo?
–Non, xa o collo eu.
Pasou o mesmo que nas películas. Ao outro lado estaba un policía. Preguntoume cantas persoas tiña coma reféns, como se atopaban, e que era o que quería. Que que quería? Pois irme de alí, ou poder volver atrás no tempo para non ter feito aquilo.
Non contei cantas persoas había, pero díxenlle–: Unhas dez –Tamén lle dixen que estaban todas ben, e que non sabía o que quería, que xa llo diría despois. Entón colguei.
Busquei unha cadeira e senteime. Que facer agora? Que é o que piden os ladróns nas películas? Un coche?, un avión?
Fixeime nas persoas que estaban alí comigo, nas súas caras de terror. Algunhas eran bastante maiores e estaban tiradas no chan. Pero que carallo estaba facendo? Agora xa non servía de nada todo aquilo. Mireinas e díxenlles:
–Se queren poden levantarse e poñerse cómodas. Dáme que imos pasar bastante tempo aquí. Poden coller os seus móbiles e avisar ás súas familias do que está pasando. E non se preocupen, que non lles vai pasar nada. Pero por favor non intenten ningunha parvada, que xa bastante nervioso estou eu.
O tempo continuou pasando, os minutos que semellaban horas e as horas que se convertían en días. Non é iso o que din os poetas? Ou os cantantes, xa non sei.
A través da persiana podía ver que cada vez había máis policías, aos que se uniran varias ambulancias e mailos bombeiros. Creo que me chamaron un par de veces máis. Volvéronme preguntar o mesmo, como se atopaba todo o mundo e que era o que quería. Tamén me pediron que deixase marchar a alguén, e dixéronme que se non lles dicía o que quería, que eles non me podían axudar. Por suposto, eu non ía deixar que ninguén marchase de alí; serei parvo pero tampouco tanto.
Entón, unha das rapazas que tiña coma refén dixo:
–Buah, Twitter está que bota fume!
Díxoo coma se estivese no salón da súa casa, sen decatarse da situación na que se atopaba. Cando se deu conta de que o dixera en alto, miroume asustada e dixo–: Perdón.
Eu mireina e pregunteille:
–Que pasa?
–Que somos ‘trending topic’.
–‘Trendin topic’? Que é iso?
–En Twitter. Non sabes o que é?
–Si, sei o que é Twitter. Pero que é iso de ‘trendin topi’?
–É que todo o mundo está falando de nós. Mira, somos o número un.
Amosoume o seu móbil e puiden ver o que aparecía na pantalla:
‘1 • Trending
#AtracoCorxesta
22.9K Tweets’.
–Sacáronche unha foto a través da persiana e agora todo o mundo está falando de ti.
Collinlle o móbil e púxenme a mirar os chíos. A miña foto estaba por todos lados. Alguén conseguira achegarse á fiestra antes de que a policía o pechase todo e fotografiárame:
‘Gorecho o Moucho @gorechomoucho • 2h
Saqueille unha foto ao atracador! Aquí o tedes
#AtracoCorxesta’.
Non tardaron moito en descubrir quen era. Un dos meus veciños recoñecérame ao ver a foto:
‘Orballeando @deorballoando • 2h
Mimá, pero ese é o meu veciño. Que lle picou?
Xa podo dicir que sempre saudaba ou teño que esperar a que veñan os da tele? #AtracoCorxesta’.
Os demais chíos eran basicamente burlas sobre o meu aspecto, moitas opinións en contra, algunha que outra a favor, do estilo <<que se fodan eses usureiros!>>, e comentarios que derivaban en discusións sobre outros temas que non tiñan nada que ver. Devolvinlle o móbil á rapaza e volvinme sentar na cadeira aínda máis perdido ca antes.
Uns minutos despois volveu falar:
–Pero que lle pasou ao teu fillo?
–Que pasa co meu fillo?
–Dígoo por isto que puxeron. O alcalde escribiu:
‘Reinaldo Tilves Abel @reinaldotilvesabel • 15m
A @PoliciaCorxesta ten controlada a situación. Dende o @ConcelloCorxesta loitaremos pola pronta liberación dos reféns.
Sempre en contra dos desalmados que fan sufrir aos cidadáns inocentes. #AtracoCorxesta’.
–E despois ese veciño teu puxo:
‘Orballeando @deorballoando • 11m
Mira, eu non sei por que o fixo nin o deixou de facer, pero ten un pouco máis de decencia. Que non o defendo, pero o home está desesperado, que o seu fillo está morrendo por culpa do teu partido.
E para desalmados vós, hipócritas do carallo. #AtracoCorxesta’.
–Que é o que lle pasa? –volveu preguntar a rapaza.
–Nada.
Os asuntos do meu fillo non eran cousa daquela moza. Non lle importaban, e xa tiña abondo con intentar atopar unha solución ao problema no que me metera coma para preocuparme máis aínda.
O autor
Álex Pernas
A Coruña, 1986. Enxeñeiro de software, músico, poeta e activista polos dereitos dos animais. Autor da novela Xarfas.
A paga (do 1 ao 19)
“O Tolo”
A saída (I)
A saída (II)
O home das cavernas
Hulla
Corxesta
Pornai
Solpor
O virus do medo
Cadeas
Cadeas
Aparencias
Reimunda
A síndrome de Corxesta
A derradeira confesión de Muriel Lamiño
A néboa vermella
Koi
Anastasia
Sexo
Acollida
A médica espacial
Negro
O estranxeiro
Campamento
A primeira viaxe
A Nave
Outras opinións
‘Let it Be’ e as ‘Nagra Tapes’
A vida extínguese sen fogos de artificio
Lupe Ces: Licuar o sexo/Liquar o sexo
Unha multitude dentro de Dylan
Outras opinións
A vida extínguese sen fogos de artificio
Lupe Ces: Licuar o sexo/Liquar o sexo
Unha multitude dentro de Dylan
Algúns erros de esquerda que axudaron Ayuso