Despois do amor, despois da morte

Redacción adiante | A Coruña, 2 de outubro de 2018.  Os sistemas literarios esfameados teñen curiosos mecanismos de resistencia. Un deles é abater unha figura das letras a base premios até convertela nunha autora de culto. Hainas que sobreviven, mesmo en vida. Emma Pedreira tivo a mala fortuna de ficar convertida en albo dos xurados, atentos a calquera chío dela para instaurar un galardón. De Vilalba a Bueu, de Muxía a Ponteareas, non hai premio que se sosteña sen ela no palmarés. A muller vaino levando. A poeta e narradora, con resignación e pingas de humor. O sistema, que traballa arreo en modo auto-reprodución, tritura que te tritura. Pasoulle antes a outras. Pasará.

…que teño que facer para que me queiras? [páxina 85]

Onte Emma Pedreira xogaba na casa, na Alexandre Bóveda da Coruña, un refuxio para autoras perseguidas por xurados. E confesouse moito máis do que convén ás poetas confesarse nos seus libros. “Este libro está feito de material real”, dixo. E despois leu algúns versos da expiación.

Volvo aos caixóns onde dobrei o meu vestido de sorrir/ comigo dentro [páxina 95]

Houbo un aplauso fondo e o editor, Henrique Alvarellos, deu por pechado o acto, a breve cerimonia de curación na que a poeta se confesou de viva voz. “Algo real”, dixo a poeta que falou de feridas e cicatrices, de medo e de medos, de que o libro se titula antídoto porque quere selo para que outros topen as palabras para saber que lles pasa despois…

Desaramiar coas mans o meu propio valado./ Aferrollar a boca e comer a chave./ Atravesar cristais cando marchas. [páxina 129]