García Montero, intelectual sistémico

En política hai poucas cousas que non sexan predicíbeis. E entre elas non se atopan as que se refiren a cal vai ser a estación de chegada de determinados personaxes. E é que nada hoxe resulta tan fácil como augurar en que vertedoiro van concluír as súas biografías algunhas eminencias que nos ofrece a nosa actualidade cotiá. Tal é o caso, por exemplo, de Luís García Montero. Poeta, catedrático, inexplicábel (inexplicábel?) candidato por IU á Comunidade de Madrid e, ademais, flamante director do Instituto Cervantes, recentemente recompensado polo goberno de Pedro Sánchez.

Este peculiar intelectual sistémico, que non dubidou un só instante en collela con papel de fumar á hora de formular declaracións favorábeis aos bombardeos da OTAN sobre Libia, agora, en cambio, séntese fondamente encabuxado e ofendido porque na Europa da UE empézase a ter dúbidas, ao parecer, sobre a natureza presuntamente democrática do Estado español.

Fai uns poucos anos, este fraxilísimo poeta e linguateiro respondía desta guisa a quen se atrevían a comparar a intervención da OTAN en Libia coa que se producira unha década antes en Iraq.

“Sexamos sinceros -escribía daquela-. A intervención en Libia non é comparábel coa invasión de Iraq, declarada á marxe do dereito internacional polo trío das Azores. Vivimos no Norte de África unha experiencia cívica imprevista que merece todo o noso respecto democrático”.

Como queira que temese que non quedase suficientemente claro o seu apoio á operación militar contra Libia, que desde España encabezou o xeneral de Podemos, Xullo Rodríguez, o poeta linguateiro agregou que na súa opinión: “Un espazo de exclusión aérea, como indicaba a resolución do Consello de Seguridade da ONU, era unha decisión incómoda pero necesaria para evitar un masacre e supuña unha resposta mellor que deixar que un ditador como Gadafi esmague ao seu pobo”.

Para moi poucos constitúe hoxe un segredo que era o que se agochaba detrás daquela operación aérea xenocida. Polo que atinxe aos efectos remotos que aqueles bombardeos ían provocar, agora témolos cruamente á vista: a conversión do Mediterráneo nun cadaleito para milleiros de africanos.

Posibelmente moitos esqueceran ese “grao de area” que o poeta linguateiro achegou a aquela brutal intervención militar. Pero os xerarcas do PSOE si que o anotaron con agradecemento nos seus respectivos libros de bitácora, que hoxe compensan compracidos cun emprego ao eséxeta daquel horripilante magnicidio e da destrución de todo un país.

Pero se naquela ocasión García Montero colleulla escrupulosamente con papel de fumar á hora de reflexionar sobre bombas e masacres, hai uns días non tivo tantos melindres, nin se lle encolleron os esfínteres, cando axuizou ao actual réxime monárquico español e as trampas legais que fixeron posíbel que se cumprise a perenne vontade do ditador Francisco Franco, de que aquí todo atado e ben atado.

Fai uns dias, un xornalista de El País -que mellor periódico que ese?- preguntáballe ao noso personaxe nunha entrevista se cría que era real a imaxe dunha España democrática. Moi resolto, e sen que se apreciase nas súas palabras a menor dúbida, García Montero contestou: “Cando se di que en España non hai democracia danme ganas de dicir ‘un momento e un respecto, que eu se o que é vivir nunha ditadura’. Temos que loitar por dignificar a democracia, por impedir que dea un paso atrás. Eu non estou de acordo coa lei mordaza, con que unha moza esnaquícese a vida por un chiste. Pero non hai que confundir iso cunha ditadura. E a Europa hai que dicirllo claro: a nosa democracia compárase, e moitas veces ten vantaxe, con calquera outra da UE. É noso deber dicilo”.

E para que quedase patente a súa imperturbable lealdade á España borbónica e bipartidista, o poeta linguateiro respondeu sen atragoarse: “Agora podemos facer cousas imposibles en 1976. A xente equivócase moito sobre o que foi a Transición. En 1976 e 1977 espertabas e tiñas medo dun golpe de Estado, de que houbesen metrallado a uns avogados laboralistas… Cando se nega a importancia da Transición cométese unha inxustiza. A proba diso é que 2018 non é 1977 e xa podemos tomar decisións propias dunha sociedade madura que ennobrecen a democracia”.

Finalmente, teméndose o diluvio de observacións malévolas que sobre el choverán respecto da súa venda ás hostes socioliberais, García Montero parafraseando a Foucault quixo resgardarse tras unha admonición moi socorrida polos intelectuais vergoñentos do sistema, nestes tempos nos que a ambigüidade impera: “Sinto polo capitalismo o mesmo desprezo que os estalinistas senten por min”.

E ficou tan pancho.

Las Palmas, 6 de agosto.