Mil días no Courel: vencer o mal abrazándoo

Gonzalo Trasbach

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Houbo un tempo no que algúns homes necesitaban descifrar os signos do destino e para logralo sentían a imperiosa obriga de penetrar en paraxes afastadas e misteriosas. Unha vez alí, acababan descubrindo que aquilo ao que se estaba destinado non se elixía, senón máis ben o contrario: que un é escollido e non hai outra alternativa que aceptar o seu sentido, aceptar o irreparable, ou converterse na imaxe viva da derrota. Un deses homes é Ignacio Castro Rey. O filósofo, ensaísta e crítico de cinema e arte compostelán plasmou en Mil días na montaña (Roxe de Sebes) a crónica que debulla os recunchos daquela necesidade inevitable, aquela experiencia vivida nunha afastada e escarpada pregadura da serra do Courel, onde estivo durante un período de sete anos fraccionado en tramos duns catro ou mesmo máis meses.

Foi en 1989 cando Castro deu por terminada aquela salvaxe aventura. E hai agora dezaoito anos que se plasmou nun libro. Foi no 2001 cando aquel experimento para reconciliarse co irremediable viu a luz en galego baixo o selo Noitarenga, entón co poeta e fotógrafo Emilio Araúxo ao mando. E cumpríronse en maio dous cursos de que a editorial madrileña FronteraD apostou por este volume e editou a súa primeira versión en castelán. E cando se cumpren trinta anos do remate daquela mítica travesía silvestre, o selo da capital de España acaba de colocar nas librerías unha reedición da obra de Ignacio Castro Rey, reedición que conta cun atractivo deseño que inclúe unha magnífica fotografía na portada e un novo e soberbio prólogo do propio autor.

Ilustrado como nas anteriores edicións cun excelente material fotográfico tanto de paraxes da montaña lucense como da cabana en que habitaba Castro, o contido é, está claro, o mesmo. E segue repartido en catro apartados: Caderno de instantes, Mil días, Cartas desde a cabana e Clima e acción. Caderno de instantes é unha colección de haikus dunha enorme fermosura que ás veces parecen coma fotos, outros reflicten os labores diarios do escritor e en ocasións aseméllanse a metáforas campestres.

Aquela experiencia indómita, a cal agora Castro non recomenda a ninguén, consistiu fundamentalmente en tratarse a un mesmo de vostede, en ser un estraño para si mesmo, coma se fose outro, o que realmente ocorre. Pero tamén consistiu en mergullarse no silencio do mundo…, para o que tivo que botarlle algo máis ca valor e humor. Aquela anómala vivencia fraguouse nunha cabana cravada entre montañas de herba, na nudez dunha serra onde, segundo dicía Uxío Novoneyra se sentía “moi ben o pouco que é un home”. Unha cabana afastada de todo confort da vida moderna e situada a máis de sete quilómetros da aldea máis próxima: Soldón.

Segundo conta o mesmo Castro, aquela aventura agreste perseguía buscar a senda dun pensamento sen doutrina. Naquelas paraxes marcadas por unha soidade demoledora e atravesando unha profunda crise persoal, Ignacio Castro Rey foi poñendo en marcha un proxecto filosófico e vital derredor dun eixo central trazado ao redor do latexo dunha coñecida idea do poeta W. Auden: “Converte a túa maldición nun viñedo”. En suma, durante aqueles sete anos, Castro propúxose vencer o mal abrazándoo, dar unha forma diúrna á noite do inferno. E mentres tanto, o pensador santiagués aprendía a escoitar o silencio da terra, ese silencio da montaña que nunca dorme, un silencio que aínda agora o acompaña no medio do estrondo da gran cidade.

Boiro, 7 de setembro.

Gonzalo Trasbach

Gonzalo Trasbach

Licenciado en Filosofía e diplomado en Educación Básica (mestre) pola Universidade de Santiago, traballei durante máis de vinte anos en La Voz de Galicia, xornal co que aínda colaboro na edición do Barbanza cun artigo semanal. Agora exerzo basicamente de xubilado na miña vila, Boiro, onde vivo. Ocupo o meu tempo libre camiñando, nadando, lendo, escribindo, escoitando música e indo ao cine de vez en cando. Tamén achego algunha colaboración á revista dixital Café Barbantia. Son dos que penso que non só somos de onde nacemos ou pacemos, senón que tamén somos o que lemos, o que escoitamos, os cadros que contemplamos, as amizades que cultivamos...

Café Barbantia

Deixe um comentário

Deixe um comentário