"O Tolo"

Chamábanlle O Tolo. Ninguén se lembraba xa do seu verdadeiro nome, ninguén excepto aquela muller. Tampouco se explicaban por que decidira vivir así; cando alguén lle preguntaba, botábase a rir con esa gargallada sen son que só el era quen de facer, e limitábase a dicir: “O meu corazón é ceibe”.

O teito baixo o que durmía non era máis ca un manto de estrelas, un milleiro de luces que contemplaba cada noite, mergullándose nese espazo infinito, preguntándose por que os demais non eran capaces de ver aquilo da forma na que o vía el.

Non necesitaba moita cousa, éralle suficiente co que compartían os seus veciños, esas poucas moedas que lle deixaban na maleta do seu vello violín cando se detiñan a escoitalo; era o único que precisaba para vivir, para poder meter algo quente no bandullo e taparse do frío cando chegaba o inverno.

Algunhas noites baixaba á praia, ollaba como a area se deslizaba entre as dedas dos seus pés, e liberándose das roupas a cada paso, introducíase na auga, deixándose levar pola corrente. Máis dunha vez fora sacado do seu transo por algún veciño, que ao velo dende a beira acudira a socorrelo pensando que se atopaba en apuros. Agora ninguén o facía xa, todos sabían que era outra das cousas do Tolo.

Era unha rareza daquela cidade nun tempo no que ninguén se vía obrigado a vivir na rúa, e incluso chegaba a ser unha atracción turística; perdera a conta das fotografías que lle solicitaran as persoas que viñeran desde fóra para pasar uns días. El estaba encantado con iso, levábase unha alegría cando alguén se interesaba por el e polo seu modo de vida, pero non tiña pretensións ao respecto, non intentaba convencelos para que comezasen a vivir coma el, cada quen debía ser libre para facer o que máis desexase.

Sen embargo, a el si o intentaban convencer, dende viandantes anónimos ata traballadores sociais. Ninguén chegaba a comprender as súas inquedanzas, o seu desexo de sentir o ar, o cárcere que significaba para el un cuarto de formigón.

Tódolos intentos foron en van, sempre rexeitou as súas peticións co seu eterno sorriso, dicíndolles que non se preocupasen, que todo estaba ben, que el era feliz así. Pero non o escoitaron, non o souberon escoitar.

Chegou o día no que foi interrompido por varios homes mentres entoaba unha fermosa peza naquela rúa que sempre visitaba. Levárono de alí e metérono nun bonito apartamento de dúas habitacións.

Naturalmente, en canto o deixaron só, coas chaves do seu novo fogar na man, foise de alí. A escena repetiuse, unha e outra vez, ata que o ameazaron con metelo preso de continuar coas súas fuxidas. “Meterme preso? -pensou- máis do que xa o estou?”.

As escapadas remataron un frío día de decembro cando observou como, por algún motivo, un policía de rostro amable comezou a seguilo en canto puxo un pé na rúa. Tamén desapareceu o seu sorriso, que se apagou un mes despois do seu encerro, ese sorriso que todos crían eterno, e tras dous meses máis, apagouse o seu corazón.

Se algún día acudides alí, poderedes visitalo no cumio dese penedo que da ao mar, e vestirvos co aire que o estará aloumiñando polo resto da eternidade.

Próxima entrega: ‘A saída’.