Negro

"A Paga", capítulo 16

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Negro.

Véxoo todo negro.

Non escoito nada, todo é silencio.

Intento recordar.

Que pasou?

Como cheguei aquí?

Como cheguei a…

Onde estou?

Non lembro nada.

Intento respirar.

Coller aire.

Pouco a pouco, con tranquilidade.

Coller aire e centrarme.

Coller aire e calmarme.

Pero non podo.

Non entra osíxeno nos meus pulmóns.

Non sinto como se me enche o peito.

Que é o que pasa?

Por que non noto aire en min?

Por que non sinto nada?

Debo erguerme.

Facer algo.

Mover as mans.

Mover os brazos.

Mover as pernas.

Moverme de aquí.

Pero non podo.

Non son quen de facelo.

É coma se os meus membros xa non estivesen aí.

É coma se o meu corpo se negase a reaccionar.

Que pasou?

Por que non podo sentir nada?

Que é o que me pasa?


* * *


Escoito algo, un ruído ao fondo.

Un crepitar.

O crepitar dunha cremalleira abríndose ao lonxe.

E vexo luz.

Luz abríndose paso entre as sombras.

Xusto diante miña.

É unha porta?

Non, non é iso.

Que é?

Escóitoo.

É un plástico.

Un plástico movéndose.

Escóitoo lonxe, afastado, pero síntoo preto, síntoo sobre min.

Coma se estivese cuberto con el.

Non, non o teño enriba, percíboo arredor.

Está por todos lados.

Que é isto?

Parece unha bolsa.

Estou dentro dunha bolsa?


* * *


Móvome.

Estoume movendo, no aire.

Móvome e xa non o sinto, móvome e xa non está aí.

Esvaeceu o plástico, agora só hai aire.

Aire e luz.

Luz branca, no ceo, sobre min.

E descendo.

O chan é frío, metálico, de aceiro.

Pero como o sei?

Como o sei se non o sinto?

Percíboo.

Sei como é, sei que está aí.

Pero como é posible?

Como o podo saber?


* * *


Mans.

Achéganse unhas mans.

Empezan a tocarme.

Están frías.

Percorren todo o meu corpo.

Explóranme.

Examinan cada recuncho.

Cada centímetro da miña pel.

Introdúcense nos meus orificios.

Coñécenme sen permiso.

Intento apartalas pero o meu corpo non responde.

Intento dicir algo pero non consigo falar.

Por que non podo facer nada?

Que é o que está pasando?

Non entendo nada.

Non sei que facer.

Só quero acabar con esta sensación.

Só quero que isto remate.


* * *


Volvo escoitar algo.

Auga.

Auga ao lonxe, coma unha fervenza.

Non, non é unha fervenza. É…

Unha ducha?

Pero non está lonxe, está aquí, sobre min.

Síntoa sobre min, por todo o meu corpo.

Está fría.

Está fría pero non tremo, está fría pero séntame ben.

Percórreme enteiro, sen escrúpulos.

Deslízase suavemente sobre a miña pel.

Eliminando toda sucidade.

Calmando os meus sentidos.

Limpando cada recuncho ata que, de repente, para.

Detense o ruído e xa non sinto máis nada.

Só silencio.

Silencio e o tempo que pasa.


* * *


Movemento.

O chan desaparece.

Volvo sentir o aire, volve estar arredor de min.

Vólvome mover, volvo voar.

Agora todo é diferente.

Máis claro.

Máis limpo.

Todo cheira a ozono.

Ozono mesturado con putrefacción.

De onde veñen estas fragrancias?

Como podo sentilas?

Como podo ulilas?

Intento desfrutalas, só por un segundo, pero de novo todo para.

Volvo caer, sobre o chan, e o tempo detense.

Agora vai máis frío.



Regresan as mans.

Agora non veñen soas, traen algo máis.

Algo metálico, frío, cortante, magoador.

Achéganse a min, detéñense sobre o meu peito.

Que é o que levan?

Sei o que é, recoñézoo, pero non consigo recordar.

Espera! Un momento!

Non! Para!

Por favor, non! Que vas facer? Que me vas facer?

Berro.

Berro en silencio.

Berro pero non me escoita.

Berro pero non para.

Só corta.

Corta e non sinto dor, corta e non sinto nada.

Alguén pode dicirme que é o que pasa?

Ninguén me escoita.

Ninguén me escoita e el continúa.

Córtame.

Ábreme.

Déixame exposto.

Deixa que o aire penetre nas miñas entrañas.

Xunto a el, coas súas mans.

Entra en min.

Empeza a buscar.

E atopa.

Corta.

E extrae.

Incrédulo, observo sen ver.

Sen mirar, sen sentir, sen ser.

Un a un, vai sacando os meus órganos.

E eu sinto que vou perdendo parte de min.

Que foi o que pasou onte?

Por que non son quen de lembrar?

Fun vítima?

Estanme arrebatando a vida?

Por que ninguén mo pode explicar?


* * *


De novo, ruído ao lonxe.

O murmurio dunha serra.

Pero xa sei que non está lonxe.

Está aquí, sobre a miña cabeza.

E sinto como entra en min.

Como percorre o meu cranio.

Como destapa o meu ser.

Noto como volven entrar as mans.

Como penetran na miña cabeza.

E buscan.

E atopan.

E cortan.

E extraen.

E, sen poder evitalo, acábanme de arrebatar o pouco que queda de min.


* * *


Silencio.

Pequenos ecos que non podo distinguir.

Perdo a noción do tempo.

Non sei canto levo aquí.

E non entendo.

Como podo seguir vivo?

Como podo seguir sentido?

Non atopo explicación.

Nada ten sentido.

Intento recordar.

Que pasou onte?

Non foi un día coma tódolos demais?

Erguinme, almorcei, vestinme e marchei.

Esperei polos compañeiros, subín á furgoneta e bebín o café.

Que pasou despois?

Chegamos á obra.

Empezamos a traballar.

Lembro a lama nas botas e que empecei a trepar.

Lembro a discusión da noite anterior.

Lembro o que dixera a muller.

Que non fose.

Que o deixase estar.

Lembro como eu mandeina calar.

De que iamos vivir?

Non hai nada máis.

Non hai traballo.

Xa non é coma antes.

Haise que aguantar.

Lembro a choiva.

As gotas sobre o andamio.

O frío metal nas miñas mans.

O berro do compañeiro.

Como todo se empezou a derrubar.

Lembro que todo foran présas.

Lembro que daba igual.

Que era o mesmo.

Que non importaba.

Que non era seguro pero que malo será.

Lembro a sensación da caída.

Lembro que busquei o arnés.

Lembro que nesa obra non había.

Que non había arnés.

Nin redes.

Nin cascos.

Nin luvas.

Nin lentes.

Lembro o golpe.

A lama.

O sangue.

A auga.

Os compañeiros ao meu redor.

Os berros.

O silencio.

Como todo se volveu negro.