O home das cavernas

"A Paga", capítulo 4

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

«Ás veces, o meu avó contábame cousas daquel tempo. Falábame do diferente que era ese mundo do de agora, e do que, a pesar de todo, aínda non cambiou.

Contábame que había persoas sen un teito baixo o que durmir, que se vían obrigadas a subsistir á intemperie, empapándose baixo a choiva e morrendo no frío do inverno.

Contábame que algúns tiñan unha cita tódalas noites á hora na que pechaban os mercados. Baixaban ás rúas en busca deses colectores onde se desprezaba o que non se vendera no día, coma se dun refugallo se tratase. Familias que intentaban saír adiante co único soldo dun dos seus membros, ou sequera sen iso, ás cales non lles quedaba outra que rebuscar entre o que os outros non querían para poderse alimentar, para poder ver o amencer do seguinte día.

Contábame que, aínda traballando de sol a sol, incluso tendo varios empregos, os salarios eran tan baixos que non daban para vivir; os soldos permanecían anos sen cambiar mentres todo o demais non deixaba de subir. Si, a situación moito non cambiou, pero polo menos agora temos con que afrontar o futuro, incluso os que están sen traballo teñen con que subsistir.

Contábame que non todo o mundo se podía permitir estudar se así o desexaba; a educación tiña un prezo que non facía máis que se incrementar. Só as elites, os que máis tiñan, podían afrontar os pagos e acceder, grazas a eses títulos, aos traballos mellor remunerados.

Contábame que ante a enfermidade non todos podían ter esperanza. Os que conseguían superar os prazos interminables das listas de espera e lograban ser atendidos a pesar da falta de médicos, atopábanse con medicamentos caros e tratamentos de prezos desorbitados. Non había unha base, un mínimo de seguridade para podelo afrontar.

Comiámonos os uns aos outros, alimentabámonos da vida dos nosos semellantes. Non tiñamos isto que algúns insultan chamándoo solidariedade, esta xusta repartición do de todos para que ninguén se vexa excluído, obrigado a ter unha vida de miseria sen o máis básico.

Contábame que os poderosos, os que nos gobernaban, algúns dende a luz e outros dende as sombras, facíannos pensar que algo así non era posible, que non había medios para podelo facer, para que todos tivésemos un mínimo co que subsistir. E dicíano mentres gastaban sumas indecentes nos seus intereses e nos intereses dos seus, facéndonos ver unha falsa imaxe do que era a realidade e do que acontecía de verdade. O tempo demostrou que estaban errados, que todo era unha farsa, un engano.

Foron tempos escuros, e o camiño non foi doado. El nunca me quixo falar demasiado diso, do que os seus pais e os da súa xeración tiveron que facer para acadar o que agora temos; isto que, aínda que moito non é, polo menos nos permite ter unha mínima esperanza, a certeza de que, aínda que todo o demais vaia mal, nunca imos estar nesas horribles situacións nas que se atoparon eles.

Pero foi difícil. Sangue e bágoas tinguiron a terra, vidas e familias enteiras quedaron desfeitas en prol deste futuro, desta vida un pouco mellor. Filla, nunca esquezas iso, teno sempre presente, ten a esas persoas no recordo, porque sen elas non só non estariamos así, como estamos agora, senón que seguramente a nosa vida sería peor do que foi a súa.

Sei que os tempos volven ser duros. Non, iso non está ben dito, porque nunca o deixaron de ser, polo menos para nós, para os de abaixo. Non quero dicir que debamos deixar de loitar, que aínda non teñan que cambiar moitas cousas, pero cómpre que lembremos iso, que recordemos como eran as cousas naquel tempo, e saber que, se eles puideron, nós tamén poderemos mudalo.

Polo menos agora estamos unidas, non nos deixamos asoballar polos que só miran para eles mesmos, e axudámonos cando o precisamos, ou polo menos intentámolo. Está claro que houbo un cambio, a vosa xeración xa non ten esa mentalidade, ese egoísmo doutras épocas, e alégrame ver que ti es así, sempre preocupándote polos demais e intentando facer deste mundo un lugar mellor.

A min non me queda moito tempo nesta terra, e moito non che podo deixar, só algunhas escasas pertenzas e o máis importante de todo, forza. Forza para seguir loitando, para que sigas loitando, con esa dignidade e esa afouteza que te caracterizan. E, sobre todo, para que non te deixes asoballar por ninguén, nunca, para que non volvamos a eses tempos escuros nos que parecía que as vidas non importaban, nos que parecía que non eramos nada.

Esta é só a primeira das cartas que che escribirei nestes poucos días que me quedan, ou polo menos intentarei facelo se é que as forzas me acompañan, xa sabes que ultimamente non me quedan demasiadas. Agora mesmo estás aquí, ao meu carón, durmindo nesa incómoda cadeira e facendo eses ruidiños que fas sempre cando soñas. A verdade, agora mesmo non podo ser máis feliz, son feliz só ollando para ti.

A túa nai, que te quere.

Corxesta, na derradeira noite de outono do ano 2xxx.»

O autor

Álex Pernas

Álex Pernas

A Coruña, 1986. Enxeñeiro de software, músico, poeta e activista polos dereitos dos animais. Autor da novela Xarfas.

A paga

Deixe um comentário