O xogo da morte

Pode que a miña historia non teña interese ou che pareza incríbel. O que conto é verdade; dígocho porque o vivín, vino e está probado. Vivímolo a miña nai, meus tres irmáns e eu.

Primeiro foi a guerra civil entre o goberno sirio e o chamado exército sirio libre, que quere cambiar ao xefe do Estado. E a xente confinada entre as dúas forzas. O goberno di que o exército libre son só actos de terror e grupos terroristas convidados. Comeza o caos e o 70% da cidade é o campo da batalla. Córtanse a auga, a electricidade, as comunicacións. Penso que será un desastre, pero só uns días e a vida volverá ser a mesma. Pronto me desenganei.

Despois do da auga e da luz e dos problemas da vida na nosa área, decidimos ir á casa do meu avó, a medio quilómetro, mais xa na zona sen armas. Fomos na procura de auga, luz e comida no que era unha atmosfera cálida para nós. Atopamos todo o que buscabamos, pero non a seguridade. Seguiamos rodeados. Había enfrontamentos moi violentos. As noites pasaban e non eramos quen de durmir mentres se escoitaban os disparos de proxectís, as balas e as bombas.

Estivemos así dúas semanas até que sucedeu o incidente.

Eu estaba nunha das habitacións sentada con parte da nosa familia. Sentín un asubío e despois un terremoto sacudiu a casa. Encheuse todo de po. Pechei os ollos. Sentín que perdera a audición. Fiquei inconsciente durante un segundo, logo abrín os ollos e vinme diante da escena. Abrín a boca e berrei. Berrei cunha voz forte, non sei onde me veu esa forza. Foi un berro de pánico.

Levanteime rápido. Inspeccionei un por un aos nenos. Leveinos a outra habitación. Axudoume a nai. O sangue cubría a habitación. Todos, sen excepción, foran feridos leves.

A habitación estaba chea de nenas e nenos, mulleres e homes que gritaban e oraban pedindo a Deus que nos salvara deste inferno. Meus curmáns, o meu tío, a esposa do meu tío, a miña nai, os meus irmáns e eu. A parede que nos separaba da rúa caera. Levanteime rápido. Inspeccionei un por un aos nenos. Leveinos a outra habitación. Axudoume a nai. O sangue cubría a habitación. Todos, sen excepción, foran feridos leves… pero cando vin o brazo do meu irmán sentín que se me conxelaban as venas. A cara fóiselle poñendo amarela e non podía soster a man. Sacámolo da habitación e colocámoslle a man sobre el, e comezamos a prepararnos para asegurarnos de que aquel golpe non sería seguido por outro golpe.

Entón mirei para a miña nai e decateime enseguida. Por que non inspeccionara o seu corpo? Mireina. Vin o seu vestido vermello. Pero había sangue. Goteaba por todos os lados. Xusto cando me achegaba a ela, a miña nai separou o vestido desde un costado… unha fracción de segundo. Vin e non vin a súa ferida. Miroume, abriu os ollos, seu rostro amarelou, e dixo catro palabras. “Coida dos teus irmáns”.

Imaxinei a súa tumba. Imaxinei a miña vida sen ela. Que lle pasaría? Abraceina e aceptei… e aceptei. Estaba ríxida. Pero de súpeto sentín que recompuxera as súas forzas. Entrou noutra habitación, cambiouse de roupa, púxose un anaco de tea no peito e colleu a meu irmán ferido. Impediu que sairamos.

Camiñaba co meu irmán pequeno da man con toda confianza pola rúa destruía e co chan pavimentado de balas e cables eléctricos.

Díxome que xa non coidaba de min, que era eu a que tiña que coidar dos meus irmáns e ensinalos. Sexan bos irmáns. Levantouse e saíu.

Camiñaba co meu irmán pequeno da man con toda confianza pola rúa destruía e co chan pavimentado de balas e cables eléctricos. Volvín á habitación segura, senteime e esperei.

Pasou unha hora e miña nai regresou vitoriosa e sorrindo co seu fillo mimado da man. Abrazámonos todos. E entramos na habitación segura e ficamos todos xuntos e esa noite decidimos que abandonariamos aquela zona.

Fomos para outra área da cidade controlada polo goberno. Empezabamos a nosa viaxe dun lugar a outro. Só tiñamos as nosas almas para comezar de novo. O meu irmán pequeno recuperouse e foi a escola. Cada un dos outros volvemos aos traballos a medida que o goberno ía rompendo cercos. Retomamos a vida.

Hai apenas dous anos a área da nosa cidade que estaba baixo o control do goberno non pasaba do 30%. Nos resistiamos e intentabamos vivir malia a morte, a destrución, os corpos, os arrestos, as desaparicións. Intentabamos adaptarnos.

(continuará)