Os pacientes revólvense contra a situación de abandono no Hospital de Ourense

Un comunicado dunha asociación de pacientes lanzado esta tarde revela o enfado dos usuarios que empezan a organizarse e a desesperación de centos de familias e enfermos.

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Redacción adiante | Ourense, 18 de xuño.  A Asociación Usuarias e Pacientes do CHUO, o hospital de Ourense, que se constituíu hai apenas tres meses, vén de facer público esta tarde un comunicado no que insiste na denuncia das deficiencias no servizo de atención e coidado no centro hospitalario así como das carencias de equipamentos sanitarios e material básico. O abandono e o desprezo por parte dos xestores provocou o enfados dos usuarios que conseguiron organizarse e revela a situación insoportábel para moitas familias e enfermos con graves problemas de saúde. As queixas non son novas, a vehemencia con que se expresan desta volta, si.

Din os pacientes: 

“Durante os últimos meses e dende a apertura do novo hospital, o persoal e recursos da Unidade de Urxencias do CHUO están a empregarse para atender ingresos que non constarían nas cifras oficiais. O resultado: a precarización extrema de dous servizos sanitarios básicos como son a hospitalización e a atención urxente.

A pesar de dispoñer de plantas baleiras, a xerencia do CHUO négase a abrir máis camas estruturais e aumentar a contratación de persoal, polo que en numerosas ocasións, cando unha médica ou médico determina que un paciente debe ingresar, ao non dispoñer de camas suficientes nas áreas de hospitalización o ingreso efectúase de xeito extraoficial nas salas da Unidade de urxencias. Así, cada vez é máis habitual que os traballadores e traballadoras se vexan obrigadas a habilitar camas, traídas dende o almacén ou dende outras unidades, en salas mixtas co obxectivo de atender pacientes que deberían ter ingresado nun área de hospitalización días atrás, e que se atopan mesturados con aqueles que están en observación ou á espera de resultados.

As usuarias e usuarios poden permanecer ata 3 días nesta situación, esperando por unha cama en planta nunhas condicións indignas que tratamos de ilustrar a continuación coa información que nos chega dende o hospital:

Amontoamento e ausencia total de intimidade, ao estar as camas separadas unicamente por un espazo de arredor de 80 centímetros dividido por unha cortina. As pacientes e os pacientes deben comer deitados na cama, pois non hai espazo suficiente para poder facelo sentados, e poden pasar días nestas salas sen dispoñer dun armario ou mesa para gardar as súas pertenzas persoais. Ademais, nestas condicións resulta imposible manter a información médica no ámbito privado.

Ventilación insuficiente, o que provoca malos olores e sensación de abafo cando as salas están cheas. Ingresos indicados para efectuarse en condicións de illamento que están a levarse a cabo en boxes, sen máis recursos que unha cortina.

Falta absoluta de espazo suficiente para que o persoal realice o seu traballo axeitadamente. As auxiliares e enfermeiras vense moi limitadas á hora de realizar probas, poñer medicación ou asear a un paciente, xa que moito material non colle entre as angarellas, e a mobilidade da que dispoñen é mínima. Isto sumado á desorganización xeneralizada coa que funcionan estas salas e á sobrecarga de traballo, obriga ao persoal a soportar unhas condicións laborais de gran presión, co conseguinte custe emocional que isto supón. Por exemplo, no caso dos celadores e celadoras, deben facerse cargo dos traslados a plantas do novo edificio -que non conta con acceso directo dende urxencias-, percorrendo longas distancias e podendo non estar dispoñibles cando se lles precise como persoal de urxencias.

Ingresos indicados para efectuarse en condicións de illamento que están a levarse a cabo en boxes, sen máis recursos que unha cortina.

Falta de espazo para os traballos de coidado e amontoamento nas urxencias do CHUO. Imaxe do Facebook da Asociación.

As auxiliares e enfermeiras vense moi limitadas á hora de realizar probas, poñer medicación ou asear a un paciente, a mobilidade da que dispoñen é mínima.

Un único baño sen ducha para 27 persoas na sala de Diagnóstico e Tratamento ou unha ducha para 18 persoas na sala de Observación, tendo que realizarse o aseo dos pacientes na propia angarella. Na sala de tránsito, na que tamén se están a efectuar ingresos, os pacientes dispoñen dun único baño fóra da habitación para 15 persoas.

Distintas especialidades mesturadas, coa conseguinte incomodidade e evidentes riscos para as e os pacientes -chegan a realizarse ingresos de psiquiatría nestas condicións- e as dificultades organizativas para o persoal médico, que poden derivar nunha deficiente atención por máis que os traballadores e traballadoras se esforcen en cumprir da mellor forma posible coa súa labor.

Medicación que chega tarde e con erros frecuentes debido á desorganización e colocación errática dos pacientes, o servizo de farmacia tarda un tempo en enviar a medicación podendo incluso producirse erros.

Salas como a de Observación, Diagnóstico e Tratamento, a Sala ‘de Tránsito’ ou a Sala B de espera de resultados están acollendo ingresos de forma cada vez máis habitual mentres a xerencia intenta normalizar o seu funcionamento como área de hospitalización improvisada. Salas como a ‘de Tránsito’, en ocasións ábrense a altas horas da noite, co conseguinte prexuízo para o enfermo ou enferma que é trasladado nun horario no que debera estar descansando.

Salas como a de Observación, Diagnóstico e Tratamento, a Sala ‘de Tránsito’ ou a Sala B de espera de resultados están acollendo ingresos de forma cada vez máis habitual.

Ante esta situación, a única solución que se ofrece a pacientes e familiares é cursar os ingresos en clínicas privadas, mais ao mesmo tempo as alas esquerdas da 3ª, 4ª, 5ª e 6ª planta da Residencia Cristal seguen pechadas, a 5ª e 8ª do Materno sofren peches intermitentes mentres a 7ª se atopaba a semana pasada con tan só 7 camas abertas (neste edificio permanecen pechadas un mínimo de 36 camas). Ademais, seguen bloqueadas varias camas en diferentes plantas do edificio novo e do vello.

Cal é a finalidade desta pésima xestión? Por que os 41 millóns de diñeiro público destinados á construción do novo hospital non están repercutindo nunha mellora da calidade na atención, se non máis ben todo o contrario?

O novo xerente da EOXI chegou a afirmar que están abertas o 100% das camas, faltando descaradamente ao respecto a usuarias e traballadoras. Quizais non se paseou o suficiente polo noso hospital, ou quizais realmente pouco lle importan os dereitos das pacientes e tan só aspira, coma o seu predecesor, a seguir desmantelando o Complexo para repartilo entre os amigos de Feijóo. En todo caso, non nos cansaremos de esixirlle que se sente a escoitar, asuma erros e comece a consensuar unha solución para a grave situación do servizo de urxencias entre outros, ou que marche para a casa.”

Deixe um comentário

Deixe um comentário