Pornai

"A paga", capítulo 5

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Debía levar máis de media hora baixo a ducha, pero tras dous días sen auga quente non quería saír de alí. Xa limpara os restos de seme do seu corpo, agora gozaba da agradábel sensación que lle provocaba a fervenza de auga caendo sobre a súa cabeza.

Para ela, ese era un momento de reflexión. Mentres se relaxaba entre o vapor, cavilaba no que acontecera durante o día, pensaba no pasado, no futuro, nos diferentes camiños cos que se podería atopar na vida; se cadra algún deles levaríaa a poder vivir doutra forma, dalgunha forma coa que se puidese sentir feliz.

Estaba pensando en Millán cando Norma petou por terceira vez na porta do baño. «Mónica, saes ou que?». Nin sequera se decatou da chamada da súa xefa, estaba demasiado ensimesmada nas súas teimas.

Hoxe estivera con el, fora o último cliente do día, o home do que se estaba limpando. Non a trataba mal de todo. Cando acababa, sempre lle dicía que a ía sacar de todo iso, que lle ía cambiar a vida, pero ela sabía que era mentira, unha especie de liberación de culpa ou de síndrome do salvador; non era o primeiro que llo dicía nin sería o último. Mónica sempre lle seguía o xogo, como aos demais, dicíalle que a chegada dese momento era o que máis desexaba no mundo, o momento no que puidese escapar daquel lugar con el.

Cando saíu, secouse coa toalla de algodón e vestiuse co pixama de verán que deixara sobre o inodoro. As outras rapazas saían do baño espidas ou tapadas coa toalla, pero a ela iso non lle gustaba, non sabía cal podía ser a razón, sempre o fixera así.

Foi ata a cociña e colleu da mesa o bocadillo que lle preparara Melisa mentres se duchaba, estaba esfameada. Co primeiro bocado pensou no seu fillo: «Que lle prepararía Mamá hoxe para cear?». Botábao de menos, cada día, pero o mellor sería que continuase vivindo coa avoa ata que a situación mellorase, se é que algún día melloraba.

Sacouna dos seus pensamentos o balbordo que viña dende a sala. Camiñou cara alí, deixando sobre as frías baldosas do corredor as pegadas dos seus pés nus. Toda a vida odiara utilizar calzado, evitábao sempre que podía. Ao chegar, viu que tódalas rapazas estaban alí. Algunhas atopábanse sentadas nos sofás, outras nas cadeiras da mesa, algunha incluso no chan… Miraban ao televisor no que se podía ver á presidenta do goberno.

– Que pasou?, preguntou.

– Aprobárona, respondeulle Luz cun sorriso.

– Aprobaron que?, Mónica non tiña nin idea do que falaba, non estaba moi posta na actualidade política, nunca fora algo que lle interesase demasiado.

– A Lei de Renda Básica.

– A que?

– Chist! -interrompeu Norma- que non se escoita.

«…con isto», dicía a presidenta a través dos altofalantes do televisor, «agardamos unha nova época de esperanza para todes, unha época na que tódalas persoas do país poidamos vivir sen medo, sen temor a non poder afrontar o seguinte día, a perder o moito ou pouco que teñamos. Foi un longo camiño, pero felizmente podo dicir que chegou á súa fin: a LRBU xa está aquí! Moitas grazas a todes, isto é o triunfo de toda a cidadanía. Que pasen unha boa noite».

– Non me acabo de acostumar a iso de ‘todes’, protestou Norma en canto a presidenta acabou de falar.

– Pero que é iso que aprobaron?, volveu preguntar Mónica.

– Non o sabes?, respondeu a súa xefa con estrañeza.

– Non.

– Pero se levan meses falando diso.

– Non sei, xa sabes que eu de política…

– Aprobaron a renda básica universal, aclarou Luz.

– Pero iso que é?

– Pois en resumo é que todas imos ter unha paga mensual.

– Que se acabou a pobreza, nena!, dixo Melisa, levantándose do sofá e empezando a bailar cos brazos en alto mentres meneaba a cadeira. Luz ignorou á súa compañeira e seguiu coa explicación:

– Todo o mundo vai ter uns ingresos mínimos, unha renda básica, que dea para iso, para os gastos básicos de cada unha.

– En serio? Pero como?, aínda que non traballes?, preguntou Mónica con incredulidade.

– Si, é para todas, sen excepción.

– E canto van dar?

– Máis que dar eu diría que a palabra axeitada é repartir, pero bueno… Non lembro agora as cantidades exactas, sobre uns seiscentos euros cada persoa, e os menores de idade cento e pico.

– Pero os nenos tamén?

«Foi un longo camiño, pero felizmente podo dicir que chegou á súa fin: a LRBU xa está aquí! Moitas grazas a todes, isto é o triunfo de toda a cidadanía. Que pasen unha boa noite», dixo a presidenta a través dos altofalantes do televisor.

Melisa achegouse a ela, pousou as mans sobre os ombreiros da muller, e díxolle: “Si, Mónica, si. Paga para todas!”. Deulle un bico nos beizos e marchou bailando polo corredor adiante.

– Veña, agora a durmir todas -ordenou Norma- que xa é tarde e mañá hai que traballar.

Mónica foi á súa habitación e pensou no que acababa de escoitar mentres cambiaba as sabas, que aínda tiñan os restos de Millán: «Seiscentos, máis seiscentos, máis cen: mil trescentos». Era unha boa suma, e engadíndolle a pensión da súa nai…

Unha especie de nerviosismo empezou a percorrer o seu corpo. Se todo iso era certo, daríalles para vivir, non demasiado ben, pero si o suficiente. Agora gañaba máis, tamén era verdade, pero dunha forma que non lle gustaba, e con tal de ir tirando… Xa atoparía algún outro traballo para darlle ao seu fillo o futuro que ela nunca puidera ter.

Non lembraba o momento no que se resignou e deixou de buscar outra cousa. Por suposto, a súa familia non sabía nada disto; o seu fillo e maila súa nai pensaban que era auxiliar de voo, que percorría o mundo de punta a punta, razón pola cal o rapaz debía vivir coa avoa e soamente se podían ver un par de veces ao mes.

Recordou o momento no que coñeceu a Norma, as palabras que ela lle dixo entón: «Ti con ese corpazo farías moitos cartos». E mentira non era, pero odiábase cada día polo que estaba facendo. A outras non lles pasaba o mesmo: Melisa estaba encantada con esa vida, pretendía sacar a maior cantidade de cartos que puidese, e cando tivese o suficiente, volver ao seu país e montar unha pastelería. Pero ela non o entendía, non sabía como alguén podía ser quen de convivir con iso desa forma.

Nos días máis duros, intentaba consolarse pensando que, polo menos, era libre de deixalo cando quixese: «Si, libre de deixalo e ir durmir á rúa», dicíase despois. Consolábase pensando en que non tivera que pasar polo mesmo que Norma, quen abandonou o seu país con promesas de traballo e atopouse encarcerada nun piso no que vendían o seu corpo. «Non me podo imaxinar o duro que tivo que ser iso para ela. Polo menos puido escapar, outras non teñen tanta sorte. O que non entendo é por que despois decidiu seguir adicándose ao mesmo».

As sabas xa estaban cambiadas, arrecendían ao deterxente caseiro que fabricaba Luz. Preguntouse se sería quen de volver ao de antes, de vivir unha vida diferente, de retomala no punto no que a deixara, no que a súa desesperación fixo que empezase a dedicarse a iso.

Non estaba segura, non sabía se todo podería volver a ser igual, pero dende logo non estaba disposta a deixar pasar a oportunidade. Debía comezar de cero, e o que estivese por vir, xa chegaría.

O autor

Álex Pernas

Álex Pernas

A Coruña, 1986. Enxeñeiro de software, músico, poeta e activista polos dereitos dos animais. Autor da novela Xarfas.

A paga

Deixe um comentário

Deixe um comentário