Sexo en agosto

Quen falou de frío no rostro? A pesar da deserotización producida pola información e a súa pousada (cansina) presión política, a pesar dos ríos de tinta -con frecuencia banais- verteduras sobre a sexualidade, pouco se pode dicir que estea á altura dos praceres da carne, das súas mil delicias compartidas. Desfacer as camas, apartar dunha patada os obstáculos, quitar a roupa en desorde. Perder a compostura, amarse, desbaratar en secreto as regras da decencia e a falsa civilización do día. Existe unha intelixencia subversiva no sexo, unha verdade corporal vinculada a un feliz subdesenvolvemento dos afectos, que non ten fácil comparación con outras cousas. Tampouco con este penúltimo moralista e aburrido chamamento a un sexo san e responsable.

Non deberiamos aproveitar o verán para soltarnos un pouco, o corpo e as mentes, o pelo e a lingua? Inseparable da paixón, dun desexo por fin liberado, é posible que o sexo sexa unha experiencia que arma ao brando de corazón e desorienta ao poderoso e insensible. Indisociable dunha ampliación dos lazos con outra humanidade, cunha ousada infancia que nunca perderamos, a sexualidade devólvenos a calor dun tempo sen contabilidade, dunha mocidade envolvente que nunca tiveramos. A intimidade con alguén nos prolonga mentres nos entregamos, doa outra forza xovial en cada un de nós. Posuíndo, somos posuídos. E iso notásenos na cara, aínda ao día seguinte. Non precisamente por aumentar o noso egoísmo, senón por permitirnos conquistar o atrevemento dunha frescura que anula moitas reservas.

A pervivencia do sexo entre nós, coa súa inseparable excitación anímica e afectiva, mantén activa no noso corpo unha natureza impetuosa e desenvolta que un día, tentando economicamente madurar e facernos racionais, criamos ter deixado atrás. O impulso sexual segue sendo un obstáculo amoral para a homologación das almas, sobre todo nunha sociedade que teme ao desexo, á intelixencia do sangue, coma se fose a peste.

Nas súas distintas variantes, do sensacionalismo informativo ás gravacións máis impúdicas, a pornografía media da nosa contorna é un intento cultural, por incultos que sexan os seus medios, de colonizar unha vida primitiva que non cesa. Un intento condenado ao fracaso. Como nos lembra un clásico do pasado século, a cultura é o terreo onde o reprimido retorna. É significativo que haxa de facelo, cada día máis, por camiños torcidos, que mesmo ás veces poden presumir de perversos ou monstrosos.

Aínda que a verdade é que seguimos tendo nos segredos do amor sexual o mellor antídoto para resistir as sucesivas ondas de obscenidade sostible. Con el se nos intenta facer cada día máis interdependientes, en suma, máis dependentes dunha opinión pública que é aburrida e carente de atractivo sexual ata a náusea.

Madrid, agosto 2021.