A guerra segue lonxe da guerra

Esta é unha historia entre 14 millóns de historias. Entre as refuxiadas e os refuxiados sirios cada un dos que conseguiron saír do país ten a súa propia historia. É difícil traducir calquera destas historias para un público como vostedes. A súa dor…

Mais isto é o que aconteceu:

Camar significa Lúa. Tiña 14 anos cando a guerra estalou. Tiña unha vida fermosa mentres ía ao instituto e vivía coa súa familia. Non pasou hai tanto tempo. Era o mes de outubro de 2012, un día calquera camiño da escola. Había guerra, pero Camar era valente e saíu da casa camiño da escola. A cen metros da porta da escola estoupou un coche bomba. Booom!!!

Camar foi golpeada pola metralla. Seus pés quedaron malferidos. Levárona ao hospital e foi operada. Nas pernas quedáronlle fragmentos da metralla, tamén as súas pernas están mal. Os médicos din que volverá camiñar, pero durante un ano non pode. Cóidana na casa, a familia, pero a guerra devastou a cidade e todos teñen que marchar. Non só precisan comidas, necesitan seguir co tratamento de Camar. Dixéronlles que un par de operacións máis e a nena volvería camiñar. A vida está cara e a asistencia médica, tamén. A familia moveuse e por fin, no 2015, case tres anos despois, Camar volveu ser operada. Pero tería que seguir coa rehabilitación e fisioterapia permanente.

A guerra faise máis dura e teñen que marchar de Siria. Fixeron unha viaxe longa e perigosa até de dez días até Turquía na procura dun tratamento para Camar e seguridade para todos. Foi en 2016 cando o intentaron. Pero non os deixaron pasar. O pai e os irmáns de Camar foron golpeados polo Exército turco. Os turcos din que non queren máis sirios alá.

Metéronos nun campo de refuxiados. Intentaron convencer ás autoridades turcas de que Camar necesitaba ir a un hospital. Tiña que someterse a unha terceira operación para recuperar a capacidade de camiñar. E ademais necesita a axuda dunha fisioterapeuta un par de veces por semana.

Pasou un mes e a resposta que recibiron foi: “Non hai tratamento gratuíto para os sirios, teredes que pagalo todo e sen desconto, podemos axudala cos fisioterapeutas, pero só unha vez por semana e só durante dous meses”. Un dos irmáns topou traballo para pagar o tratamento de Camar. As condicións eran estas: unha xornada de 14 horas e un 30% menos de salario que calquera turco “porque ti tes un lugar para durmir no campo, pero un rapaz turco terá que vivir de aluguer”.

Pasaron cinco anos desde a explosión e Camar non puido seguir estudando. Perdeu todo: a saúde, a casa, os seus recordos de nena. Camar vai cumprir 21 anos, aprende turco para poder defenderse pero todos os días escoita o mesmo: “Os sirios tedes que volver para siria, ese é o voso país”. E dóelle. Esa dor é a súa experiencia do racismo. Malia todo, a familia está xunta e tranquila. En Siria, nunca se sabe cando vai caer unha bomba ou alguén disparará cando pases ou haberá un incendio ou un coche bomba esperando.

Camar aprende turco e espera poder operarse pronto nun hospital turco para volver camiñar. Esta é unha historia entre 14 millóns de historias.

A Coruña, 28 de novembro.