Solpor

"A paga", capítulo 6

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Por primeira vez non soou o espertador, nin o volvería facer durante os catro anos seguintes. Con sorte, serían menos. No traballo non lle puxeron problemas por pedir a excedencia máxima, o primeiro era o primeiro, e o seu emprego seguiría alí despois. Os ingresos reduciríanse drasticamente, pero entre a Paga e algún que outro aforro, tería para os gastos do mes e mailos imprevistos que puidese haber.

Houbo quen non llo recomendou, quen lle dixo que contratase a alguén, ou que pedise un asistente ao goberno. Ela non quixo, quería pasar os últimos momentos ao seu carón, fose moito ou pouco tempo, por duro ou esgotador que fose. Tampouco gañaba o suficiente como para poder contratar a alguén tantas horas, e os asistentes do goberno sempre chegaban cando xa era demasiado tarde.

Pese a non soar o espertador, acordou á mesma hora de sempre; eran moitos anos facéndoo e o seu corpo xa estaba afeito. Ergueuse e foi vela. Estaba esperta, apenas durmía xa.

– Mamá, onde está o pai? — preguntoulle desde a cama en canto viu como se asomaba pola porta.

– Foi traballar, despois virá — Entrou na habitación e sentou sobre o colchón, ao seu lado, dicíndolle mentres lle apartaba os cabelos da fronte. – Tes fame?, queres comer?

– Non. Auga.

Hoxe preguntou polo seu pai, xa non lembraba que morrera anos atrás. Outras veces preguntaba polo Trasno, aquel gato que rescatara da rúa e escondera na súa habitación cando só tiña catro anos; ese gato que, tras moito chorar, conseguiu que quedase na casa a pesar da negativa inicial dos seus pais.

Botou nun vaso un pouco de auga coa xerra de cristal, un pouco nada máis, e incorporándoa con coidado sobre a almofada, deulle de beber. Apenas mollou os beizos, o suficiente para sentir un leve frescor na súa seca boca. Talvez puidese conseguir que bebese algo un pouco máis tarde, talvez…

Ao volver recostala, viu como quedaba coa mirada fixada no teito, movendo aos poucos a boca aberta, coma se estivese falando cunha lembranza do pasado. Bicouna na fronte e saíu da habitación. Agora pasaba a maior parte do tempo así, illada do mundo, perdida na súa mente.

Ás veces tiña momentos de lucidez, aínda que cada vez eran máis escasos. O día anterior tivera un, á tarde, cando lle levou a merenda que non chegou a probar. Faloulle do xantar que fixeran no río dous anos atrás, do ben que o pasaran aquel día, da empanada de cogomelos con masa de millo que prepararan a véspera entre as dúas. Botaba de menos eses momentos xuntas, os pequenos detalles: discutir sobre a masa, se debía levar máis ou menos aceite, se o rustrido xa estaba listo…

Algunha vez chamábaa polo seu nome, semellaba que a recordaba, pero só era unha sombra, un soño; ao chegar xunto a ela, non recoñecía o rostro que tiña ante si, mirábaa coma se fose unha estraña, alguén a quen nunca tivese visto antes. Se cadra, tras observala asustada durante uns segundos, mudaba a expresión da súa face, converténdoa nun sorriso, e dicíalle: «Mamá». Iso doíalle, era máis do que podía soportar, e tiña que saír da habitación, sen poder facer outra cousa que comezar a chorar.

Non só se ía afastando a súa mente, sen apenas raciocinio xa, tamén se apartaban as persoas. Ao comezo as visitas eran constantes, agradables distraccións que lle permitían esquecerse por uns intres de toda esa desgraza, e incluso algunhas axudábana nas tarefas que non lle daba tempo a realizar. Pero tras seis meses xa non viña ninguén, semellaba que todo o mundo as esquecera.

Os días pasaban de vagar, un detrás de outro, sen nada máis que os diferenciase ca o deterioro que sufría o seu corpo, cada vez máis feble, cada vez máis sumido en si mesmo. Ela tamén estaba empezando a sufrir estragos, era demasiado traballo, demasiada presión, máis do que podía soportar, e a pesar da Paga era difícil chegar a fin de mes: os gastos eran cada vez maiores e os aforros esmorecían.

Pasaran oito meses dende aquel día no que deixara de soar o espertador, oito meses que semellaban nunca rematar, que semellaban moitos máis, cando acabou. Foi de noite, mentres durmía. Ela estaba esperta, deitada ao seu carón, colléndoa da man, cando notou como se ía, cando notou como, nun suspiro, un mes antes de cumprir os oitenta e dous anos, a súa nai deixou de sufrir.

O autor

Álex Pernas

Álex Pernas

A Coruña, 1986. Enxeñeiro de software, músico, poeta e activista polos dereitos dos animais. Autor da novela Xarfas.

A paga

illas

Deixe um comentário