Vender as terras

A guerra dura xa sete anos e non ten fin. Nesta altura todos son culpábeis. E todas estamos en risco. Tes que nadar coa corrente se queres manter a cabeza, non importa se es alta ou baixa…

Romperan todos os nosos papeis para que non puideramos volver atrás. Pero saímos vivas e deixamos atrás todas as mentiras que lles contamos. Eliminamos todos os sentimentos. Neste sitio precisas levar contigo moitas mentiras, trampas e hipocrisía. Se te rouban, ti dis que teñen dereito; se te violan, ti dis que teñen dereito; se matan o teu fillo diante de ti, dis que teñen dereito. Dicir que si e gardar as bagoas e sorrir.

Pasamos o control militar e collemos un taxi para ir á casa duns amigos. Alugaran unha casa pequena para agocharnos dos corvos. Cenamos. Tiña fame. Comín coas dúas mans. Pola mañá cedo saímos cara a Raqqa. Tiñamos a intención de vender as terras da miña nai para conseguir cartos e intentar fuxir. As terras están nun lugar esquecido, entre Raqqa e Deir ez-Zor. Ninguén pelexa alí. Fomos nun autobús.

Pero fomos na dirección equivocada. Non o soubemos até que o condutor parou e dixo: ‘Derradeira estación’. A miña nai e eu mirámonos. Estabamos de volta ao centro de Deir ez-Zor, no noso barrio do centro. Volvemos escoitar todas as historias. Unha en cada casa. Primeira historia: o marido unírase ao exército porque non tiña cartos para fuxir coa familia, morreu nun ataque aéreo. Segunda historia (a nosa): o pai que sae da casa comprar pan, hai un bombardeo e xa non volve nin se sabe nada del. Non sabemos se morreu o foi detido. Terceira historia (a do tío Rabee): o pai de cinco fillas que as adora e adora a toda a familia e todos viven con el, a nai, as irmás e os irmáns. Un día senta cun amigo a tomar café na rúa e unha bomba acaba con el. Cuarta historia: Alaa, una amigo da infancia, metralla na cabeza. Morto.

Se te rouban, ti dis que teñen dereito; se te violan, ti dis que teñen dereito; se matan o teu fillo diante de ti, dis que teñen dereito. Dicir que si e gardar as bagoas e sorrir.

De súpeto, vinos a todos sentados. Vinme a min, moi nena, canda eles. Estaba Alaa, as miñas primas, meu tío, meu pai… Foi só un instante.

Sempre volvemos atrás.

Por fin collemos outro autobús. Cara a Raqqa. Detrás de nós sentan tres mulleres do Daesh. Levan roupas negras e armas. Semellaban bolsas do lixo portando armas. Conversaban. Dicía ‘xihad‘, heroísmo, loita… escoitábaas e tiven medo.

Chegamos xunto a Kalan Khali, que ten unha casa nunha aldea na que vive coas oito fillas e un fillo. Pasamos alí unha semana enteira. Estivemos tranquilas todo o tempo salvo dunha vez que pasou un avión xusto por riba e parecía que ía caer todo. A xente daquela aldea non atendía á guerra que tiña lugar ao seu redor. Non lles importa. Só se vestían como esixía o Daesh cando aparecía o Daesh. Eran libres. Salvo cando pasaba un avión.

Pero eu afogábame cada noite. Temía que apareceran os corvos negros. Pasaron sete días. Ese foi o tempo que precisou miña nai para vender as terras. Estabamos preparadas para ir cara Damasco.

A Coruña, 2 de outubro.

(continuará)