Xornalismo de degustación

Se nas cociñas a preparación dos pratos pasa de 3 horas a 30 minutos, estes sairán mal, saberán aínda peor e os comensais acabarán desenvolvendo un gusto pésimo. O mesmo pasa nas redaccións dos xornais, é imposible que unha noticia rápida poida ser contextualizada e interpretada pola persoa que a elabora, menos se é un refrito dunha axencia. Parece que un/unha xornalista xa non vale o que a súa axenda de contactos ou o seu talento, senón a súa capacidade de alimentar a un público con papilas gustativas deterioradas. A culpa desta deformación non é dos/das profesionais que traballan detrás dos fogóns, tampouco de quen degusta os nosos alimentos, entón de quen é? Dunha estúpida dinámica viciosa. Permítanme explicarme:

A comida barata acaba saíndo cara e aínda que a perda de calidade non se ve reflectida nos beneficios dos grandes restaurantes xornalísticos si se ve na escaseza de variedade do menú; noticias repetitivas que deixan sempre o mesmo sabor de boca, unha cociña chea de bolseiros e bolseiras e unha sociedade en eterna ebulición. Ocorreríaselle a vostedes ir a calquera establecemento, comer ata encher o bandullo, e saír liscando do lugar? Entón por que si facelo nun xornal en liña? A caso existen traballos que se pagan e outros que non? Que criterio protexe o simpa na rede?

Ben certo é que os xornais reciben rédito por ofrecer publicidade, pero non nos cheira a podre que determinadas empresas nutran o mesón no que comemos? Por que non pagar polo que consumimos?

“Nunha sociedade da información rápida, os contidos feitos a lume lento quedan desbancados a mesas reservadas para privilexiados con tempo, ganas, formación e gusto de lector ou lectora habitual”

Un xornalismo ben pagado implica a utilización de ingredientes excelentes e cociñeiros/as con tempo e ganas de primeiro, segundo, sobremesa, café e chupito. A imposición de muros de pago é a solución máis xusta para cociña e clientela e para un xornalismo e un exercicio democrático sans. Pero como reaccionaría o público ante eles? Esquivándoos, seguro.

Os xornais máis potentes serían os máis capacitados para implantar estas medidas, isto desviaría as masas cara diarios que non os impuxesen o que se traduciría en incerteza nun sector, xa de por si, cambiante. Ademais, xurdirían páxinas web piratas dedicadas a roubar os contidos de pago para ofrecelos a cambio de beneficios, de novo, vencellados á publicidade.

Se abandonamos os padais menos esixentes e viramos os ollos cara os usuarios máis gourmet, veremos que son máis selectos, mais comprometidos, pero tamén menos numerosos. Nunha sociedade da información rápida, os contidos feitos a lume lento quedan desbancados a mesas reservadas para privilexiados con tempo, ganas, formación e gusto de lector ou lectora habitual.

Quizás nesta parte do comedor pagar por un contido de calidade fose máis aceptado, pero tamén restrinxiría a fluidez entre ambas partes do abano culinario. A imposición de muros de pago é a única saída para un xornalismo cuxa credibilidade está en decadencia, pero a súa implantación trae consigo unha serie de pratos rotos que a profesión terá que pagar aos poucos.

Compostela, marzo de 2020.