A oportunidade da inmigración

Eduardo Rodríguez​

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Durante moitos séculos, non existiron barreiras físicas que limitaran a circulación das persoas. Será a partir do século XX cando se fagan habituais, coartando ese natural ir e vir de grupos humanos por todo o planeta. Na actualidade, as dinámicas demográficas e económicas das nosas sociedades opulentas invítannos a pensar que posibelmente necesitemos da chegada deses migrantes polo ben das nosas vidas.

Hai uns 200.000 anos nacemos como especie humana. A nosa primeira nai, que pasou á historia da ciencia co nome de Eva Mitocondrial, era negra e viviría no leste de África. Se somos rigorosos, teriamos que explicar que o concepto de Eva Mitocondrial é unha metáfora, que a realidade é un pouco máis complexa. Non estaríamos ante un único exemplar, senón que poderíamos dicir que naquel momento e naquel lugar confórmase unha xeración de mulleres a partir das cales descendemos todos os seres humanos do planeta. É o chamado Macrohalogrupo L.

Aquela nova especie saíu de África e expandiuse por todo o planeta. Chegou a lugares onde xa existían outros seres humanos cos que compartían antepasados, xa que á súa vez centos de miles de anos atrás outras especies partiran de solo africano, buscando novos horizontes. Así tivo lugar un acontecemento extraordinario: o “novo” homo sapiens xurdido a partir da Eva Mitocondrial coincidiu con outras especies de humanos, como o Homo Neanderthal ou o Homo de Denisova.

Con todo, aquel mundo de varias especies humanas, multicultural, que diríamos agora, durou pouco tempo. Cara ao 30.000 a.C., só quedaba unha especie humana no planeta: o homo sapiens, ou sexa nós, quen asimilamos (xeneticamente) ao resto das especies.

Este ir e vir de grupos humanos e individuos foi inherente á especie humana durante moitos miles de anos, desde a súa conformación como especie ata a Idade Contemporánea. A liberdade de circulación nunca foi obxecto de discusión, nin sequera estivo presente na elaboración das diversas teorías políticas ou económicas. Todo comezou a cambiar a principios do século XX, cando as barreiras artificiais conformadas polas fronteiras dos estados-nacións convertéronse en barreiras físicas, coartando o libre tránsito dos seres humanos polo mundo.

A liberdade de circulación nunca foi obxecto de discusión, nin sequera estivo presente na elaboración das diversas teorías políticas ou económicas. Todo comezou a cambiar a principios do século XX.

A principios dos anos 40, Stefan Zweig escribía: “Talvez nada demostra de modo máis palpable a terríbel caída que sufriu o mundo a partir da I Guerra Mundial como a limitación de movementos do home e a redución do seu dereito á liberdade. Antes de 1914 era de todos. Todo o mundo ía onde quería. Non existían permisos nin autorizacións. A xente subía e baixaba dos trens e dos barcos sen preguntar nin ser preguntada. Non existían salvocondutos, nin visados nin ningún deses fastidios. Foi despois da guerra cando o nacionalsocialismo comezou a transformar o mundo, e o primeiro fenómeno visible desta epidemia foi a xenofobia: o odio, ou polo menos o temor ao estraño. En todas partes a xente defendíase dos estranxeiros, en todas partes excluíaos…”

Así, o problema da xestión e o encaixe das persoas migrantes nos nosos estados-nación -que día si e día tamén podemos ver nos nosos telexornais-, é moi novo. Pero de verdade podemos pensar na inmigración como nun inconveniente?

En España, e máis concretamente en Galiza temos un problema demográfico moi grave, con consecuencias económicas que aínda non podemos albiscar. Os indicadores demográficos son demoledores: na actualidade a tendencia do saldo vexetativo (nacementos menos defuncións) é negativo; é dicir, morre máis xente da que nace. Ademais a esperanza de vida é cada vez maior, e a taxa de dependencia (índice demográfico que relaciona a cantidade de poboación que necesita ser mantida polo resto de persoas dunha sociedade) está en preocupante aumento.

Vigo, 2 de xullo

Eduardo Rodríguez​

Eduardo Rodríguez​

Vigo, 1972. Arqueólogo e profesor de Historia no ensino secundario. Autor de diversos artigos en revistas especializadas sobre historia e arqueoloxía de Galicia, e do ensaio As lembranzas soterradas. Unha lectura arqueolóxica da Coia histórica. Concibo o pasado e o patrimonio cultural como unha inmensa fonte de gozo, como un incomparábel xerador de emocións.

Eduardo Rodríguez, colaborador na sección OPINIÓNS de adiante.gal

Memoria Histórica, nin está nin se lle espera

Nunha visión máis sosegada da lei, dez anos despois da súa entrada en vigor, fai que botemos en falta no seu articulado pontes que unan a memoria histórica co currículo escolar. Co apoio dos familiares das vítimas e das propias vítimas que aínda quedan como fontes históricas de primeira man (que inevitablemente co paso dos anos desaparecerán), é imprescindible que a memoria histórica empape as nosas escolas e institutos.

Eduardo Rodríguez, colaborador na sección OPINIÓNS de adiante.gal

Fetichismo cultural: do Vindel ao dinoseto

Tras o éxito que supuxo para a cidade o préstamo temporal do manuscrito Vindel ao Museo do Mar de Galicia, desde o goberno municipal xorde a iniciativa de solicitar o traslado definitivo da peza a Vigo, petición que se inscribe no marco dun conflito máis amplo entre o Concello e a Xunta. Porén, a lectura non ten que ser tan só en chave partidista: o relevante é a ‘cousificación’ e a banalización do noso patrimonio cultural.

Deixe um comentário

Deixe um comentário