O autor explica como a configuración das nosas cidades acaba por perpetuar determinadas inxustizas. “Parafraseando a Bryan Lee Jr., para cada inxustiza no mundo, hai unha arquitectura que foi planificada e deseñada para perpetuala.”
Un comentario sobre a integración que precisamos os inmigrantes e sobre as dificultades de asumir un discurso común… mentras o diálogo xa comezou e non vai parar.
“Estamos loitando contra o terceiro país do mundo en renda per cápita. Imos lento, pero imos ben”, di Alberto Paz, portavoz da Asociación de ex marinos noruegos Long Hope.
Partidos e medios empeñados en repetir mentiras para que parezan verdades pretenden converter aos nosos veciños ‘manteiros’ e ‘manteiras’ tamén en cidades como Coruña durante xa decenas de anos, nun problema de orde pública.
Un grupo de galegos e de galegas que suman anos de estadía espallados polo mundo, principalmente en Europa, confluíron en Compostela para plantar a semente de ONDA, o Observatorio da nova diáspora galega. Unha iniciativa para observar, visibilizar e servir de punto de encontro da nova emigración.
Dixo Isaac Asimov no seu ensaio ‘O electrón é zurdo’ que na ficción científica a predición importante non é o automóbil, senón o problema de aparcalo. Se sentamos e agardamos o tempo suficiente, habemos ver que moitas das anticipacións propostas por este xénero rematan por facerse realidade.
Pensei tamén que aquela horta cercada se parecía á nosa Europa, ben valada para impedir o acceso dos estraños. Pensei tamén que se cadra non é o estranxeiro a causa de que se levante o valado, senón que é o valado a causa de que eu vexa ao outro como un estraño. Un artigo de Anxo Carracedo.
Luz Fandiño agasalla con bonecos de la ás amigas e amigos máis mozos. O salón da casa de Luz está cheo deles. Hai tamén un retrato de Lenin e un cadro sombrío. O cadro, explica Luz, representa unha rolda da Santa Compaña. “Pero repare nel. A morte preñada de vida”.
“Pase ao meu despacho”. O despacho de Luz Fandiño, serventa, poeta, revolucionaria, 86 anos, pelo curto e branco, mirada áxil, falar mastigado como quen pensa unha vez e media e escoita o que di antes de dicilo, aquela moza “ignorante, pero non parva” que marchou a Arxentina fuxindo da fame e do medo, está na cociña dun cuarto piso dunha rúa céntrica de Compostela, a cidade á que regresou pasados os anos.
Na actualidade, as dinámicas demográficas e económicas das nosas sociedades opulentas invítannos a pensar que posiblemente necesitemos da chegada deses migrantes polo ben das nosas vidas.
O autor explica como a configuración das nosas cidades acaba por perpetuar determinadas inxustizas. “Parafraseando a Bryan Lee Jr., para cada inxustiza no mundo, hai unha arquitectura que foi planificada e deseñada para perpetuala.”
Un comentario sobre a integración que precisamos os inmigrantes e sobre as dificultades de asumir un discurso común… mentras o diálogo xa comezou e non vai parar.
“Estamos loitando contra o terceiro país do mundo en renda per cápita. Imos lento, pero imos ben”, di Alberto Paz, portavoz da Asociación de ex marinos noruegos Long Hope.
Partidos e medios empeñados en repetir mentiras para que parezan verdades pretenden converter aos nosos veciños ‘manteiros’ e ‘manteiras’ tamén en cidades como Coruña durante xa decenas de anos, nun problema de orde pública.
Un grupo de galegos e de galegas que suman anos de estadía espallados polo mundo, principalmente en Europa, confluíron en Compostela para plantar a semente de ONDA, o Observatorio da nova diáspora galega. Unha iniciativa para observar, visibilizar e servir de punto de encontro da nova emigración.
Dixo Isaac Asimov no seu ensaio ‘O electrón é zurdo’ que na ficción científica a predición importante non é o automóbil, senón o problema de aparcalo. Se sentamos e agardamos o tempo suficiente, habemos ver que moitas das anticipacións propostas por este xénero rematan por facerse realidade.
Pensei tamén que aquela horta cercada se parecía á nosa Europa, ben valada para impedir o acceso dos estraños. Pensei tamén que se cadra non é o estranxeiro a causa de que se levante o valado, senón que é o valado a causa de que eu vexa ao outro como un estraño. Un artigo de Anxo Carracedo.
Luz Fandiño agasalla con bonecos de la ás amigas e amigos máis mozos. O salón da casa de Luz está cheo deles. Hai tamén un retrato de Lenin e un cadro sombrío. O cadro, explica Luz, representa unha rolda da Santa Compaña. “Pero repare nel. A morte preñada de vida”.
“Pase ao meu despacho”. O despacho de Luz Fandiño, serventa, poeta, revolucionaria, 86 anos, pelo curto e branco, mirada áxil, falar mastigado como quen pensa unha vez e media e escoita o que di antes de dicilo, aquela moza “ignorante, pero non parva” que marchou a Arxentina fuxindo da fame e do medo, está na cociña dun cuarto piso dunha rúa céntrica de Compostela, a cidade á que regresou pasados os anos.
Na actualidade, as dinámicas demográficas e económicas das nosas sociedades opulentas invítannos a pensar que posiblemente necesitemos da chegada deses migrantes polo ben das nosas vidas.