A vida extínguese sen fogos de artificio

Gonzalo Trasbach

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Coma seguramente todos saiban, o pasado 24 de agosto deste 2021 de gloria faleceu Charlie Watts (Londres, 1941), o emblemático baterista dos Rolling Stones. Da man dun dos fundadores do mítico grupo londiniense, Brian Jones, entrou a formar parte da banda no 1963, onde ficou até a súa morte. Antes xa finara Jones, quen apareceu misteriosamente afogado na súa piscina un 3 de xullo do 1969, cando só contaba con 27 anos. A este substituíuno un estilista coma Mick Taylor, un brillante alumno de John Mayall que deixou a agrupación no ano 1974, cinco anos despois da súa incorporación. E a este, Ron Wood. Cando se deu a noticia de que as súas británicas “Maxestades” estaban preparando unha xira por Estados Unidos, anunciouse que Watts ía quedar fóra por vez primeira tras 58 años de constante fidelidade por mor de terse que someter a unha operación cirúrxica.

Na memoria do talvez máis elegante, sereno e discreto home da banda, querémoslle render unha curta e sentida homenaxe cun pequeno comentario sobre un dos mellores discos dos Stones, para lembrar a unha persoa que, aparte da súa paixón pola música, tiña outra que fala do seu distinguido gusto pola beleza rural, a crianza de cabalos de raza. O disco que eliximos, coincidindo co seu finamento, acada este mesmo curso o seu 50 aniversario: Sticky Fingers (1971), álbum que foi editado cunha portada provocadora e que leva a firma do artista neoiorquino Andy Warhol.

Para empezar, resaltar que no mundo do rock, o LP é unha xema moi valiosa, unha xoia alucinante na que brillan os ritmos negroides e relocen faíscas de blues mesturadas cun country desvariado. Todos estes sons están ensamblados con materiais alucinóxenos e cun desexo convulso sexual. Falamos dunha travesía sonora impresionante, adornada con agudos riffs eléctricos e baladas dun fondo calado emocional.

Ademais dos compoñentes habituais da banda naqueles tempos, nesta obra interveñen o saxo de Bobby Keys, os pianos de Ian Stwar, Jack Nietzsche, Jim Prince, Nicky Hopkins, a guitarra de Ry Cooder, as cordas de Paula Buckmaster, a percusión de Jimmy Miller, e tamén colabora con seu órgano Billy Preston, o amigo dos Beatles participa na maxistral Can’t You Hear Me Knocking, sete minutos de hardrock e blues funky.

Conta o disco cun puñado de pezas memorables no numeroso repertorio dos Stones. Entre outras: Brown Sugar, Sister Morphine (composta con Marianne Faithfull), Bitch, Dead Flowers ou xa a citada Can’t You Hear Me Knocking.

Bitch arranca cun ardente e fogoso Jagger dicindo “Síntome mal, desconcentrado, desaliñado. Cando escoito o teu nome, salivo como o can de Paulov. Estou ansioso, móvome coma un semental…”. Se letras como esta escandalizaban as mentes benpensantes daquela época, agora seguen escandalizando as mentes contemporáneas que se consideran a alternativa do poder de sempre. Paradoxos da vida.

Mesmo este Watts que se mantivo unido á súa muller, Shirley Ann Sheperd, coa que se casou no 1964 e coa que tivo unha filla, Serafina, que lle deu unha neta, logo da súa morte continua velando polos capos da banda, Jagger e Richard’s, que apelan a súa figura para manterse firmes na súa idea de realizar a xira por Estados Unidos e para xustificar o soster en pé un chiringuinto que fai anos pide a berros un derribo pola forza ou un peche por liquidación. Amigo Charlie, tiñas moita razón: “A vida extínguese sen fogos de artificio”.

Boiro, verán do 2021. 

O autor

Gonzalo Trasbach

Gonzalo Trasbach

Licenciado en Filosofía e diplomado en Educación Básica (mestre) pola Universidade de Santiago, traballei durante máis de vinte anos en La Voz de Galicia, xornal co que aínda colaboro na edición do Barbanza cun artigo semanal. Agora exerzo basicamente de xubilado na miña vila, Boiro, onde vivo. Ocupo o meu tempo libre camiñando, nadando, lendo, escribindo, escoitando música e indo ao cine de vez en cando. Tamén achego algunha colaboración á revista dixital Café Barbantia. Son dos que penso que non só somos de onde nacemos ou pacemos, senón que tamén somos o que lemos, o que escoitamos, os cadros que contemplamos, as amizades que cultivamos...

Deixe um comentário