Consultorio literario

Debo confesar á miña nai e ó meu pai que son poeta?

Minia Remorenda & Pinga Lazurca

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Queridas portadoras do virus da escritura, desde esta sección que hoxe estreamos queremos saudarvos a todas, ás de verso libre e ás de verso supeditado, ás de novela de quintal e ás de plaquette... a todas, si, agás ás que chamades “poesías” ós poemas.

E que mellor xeito de encetar este consultorio que dando resposta ó drama que nos confesa un amigo descoñecido que oculta o seu verdadeiro nome, e ben que fai, baixo o alcume poeta pasivo, non sen antes recordarvos que se vos quita o sono calquera dúbida relativa ó oficio da escritura podedes dirixirvos a nós, que todo o sabemos, na seguinte dirección: colaboradoras@adiante.gal

Poeta pasivo pregunta atormentado: Debo confesar á miña nai e ó meu pai que son poeta e que todos estes anos de oposicións a rexistrador da propiedade foron tirar os cartos?

Prezado amigo, co corazón na man e coa sabedoría que nos outorga todo o vivido, lido e escoitado, pedímosche, por favor, que esteas calado. Un fillo poeta é un lastre, iso sábeo todo o mundo e ti tamén o sabes, non te enganes. Cando se viu unha nai pregoando con fachenda diante das amigas o feito de ter un fillo poeta? Cantos pais de poetas ves ti aplaudindo en primeira fila no Festival de Poesía do Condado? Ó teu estouparíalle a cabeza se soubese que estivo pagando o teu Erasmus en Cracovia só para que ti aprenderas a pronunciar sen parecer imbécil o nome de Wislawa Szymborska. Nós falámosche así polo teu ben, que a nós non nos custa nada empatizar con personalidades kamikazes coma a túa e sabemos que agradeces a nosa sinceridade sen precedentes. Nós non che somos coma Rilke, que pouco máis e queda sen lingua de tanto que a mordeu mentres escribía as súas Cartas a un poeta novo. Aproba esa oposición e compra un piso, dálle esa alegría ós teus pais. Total o carné de poeta non cho dan por honesto e ninguén ten por que saber que pagas a cota anual da Asociación de Escritores. A dignidade está sobrevalorada, e mira, o bo das dobres vidas é que son dúas, e non negarás que non che resulta atractiva a idea de ter un soldo decente e a familia contenta, e despois xa irás cando che pete recitar gratis ós centros de ensino e ás asociacións culturais. Fáltache valor pero sóbrache amor á arte, campión. Non tes que dicir nada, que nós ben podemos imaxinar o teu agradecemento ó ler estes consellos que de tan boa fe che regalamos. Ánimo cos exames e xa nos contarás dentro duns anos se é posible urbanizar unha toxeira que herdamos en Oza dos Ríos.

A Coruña | 6 de xuño

Minia Remorenda & Pinga Lazurca

Minia Remorenda & Pinga Lazurca

Minia Remorenda e Pinga Lazurca son os pseudónimos baixo os que escriben esta sección dúas autoras de referencia das nosas letras. Mulleres de éxito absoluto, empoderadas ata as cellas na literatura e na vida, atenden presente consultorio literario para xoves poetas dende o coñecemento e a experiencia. Ámbas as dúas levan ao lombo unha longa traxectoria, mais prefiren ocultar o seu nome para evitar as consecuencias naturais que poida traerlles o revelado das crudas realidades do sistema literario, as cales expoñen sen pudor a aquelas persoas que se dirixen a elas buscando consello.

1 comentário em “Debo confesar á miña nai e ó meu pai que son poeta?”

  1. Gustame esa ironía final da tuxeira, é moi acertada e mesmo fermosa. No caso do Rilke, canto tivo que aguantar, si, pero esa é grande xenerosidade que nos enseña “Cartas a u poeta mozo”. Saúdos cordiais.

Deixe um comentário

1 comentário em “Debo confesar á miña nai e ó meu pai que son poeta?”

  1. Gustame esa ironía final da tuxeira, é moi acertada e mesmo fermosa. No caso do Rilke, canto tivo que aguantar, si, pero esa é grande xenerosidade que nos enseña “Cartas a u poeta mozo”. Saúdos cordiais.

Deixe um comentário