Falar desde a frustración

Todas estamos atadas de mans no que atinxe as nosas posibles vidas. Todas somos unhas frustradas do camiño da esquerda cando escollemos o da dereita. No meu primeiro mes como universitaria un profesor frustrado encargouse de inocularme a súa frustración e, aquí estou, vinte anos despois, non sendo a profesora que soñaba cando daba clases a todos os clics, pinipones e bonecas da casa. Son unha escritora que realmente é unha funcionaria que en realidade é unha docente frustrada. Son unha muller de familia cando por baixo diso son unha viaxeira solitaria fumadora compulsiva frustrada. Son a que non danzou, non aprendeu a tocar nada de mérito e cociña para a supervivencia. Eu asúmoo. Agora tócavos ao resto.

Moitxs escritorxs frustradxs foron profes durante todo o tempo que durou a miña carreira de filóloga e aspirante a escritora. Cada vez que gañaba un premio “perdía” unha materia. A frustración e a suspicacia son irmás siamesas por baixo da pel das persoas e a vacina, tan simple como a humildade, aínda está por comercializarse, porque existir xa existe.

Agora veñen os grandes atentados desde a atalaia da frustración. O quero e non podo como escopeta e francotiradorxs apostadxs no gume das redes sociais. Gústame por diante, mira que cousas pasan por atrás.

“Luxa as túas mans, vén aquí e traballa, coñece, cheira, degusta, traga”

Falar desde a frustración ten camiño de amargura. Primeiro a incontención no crerse mellor (crerse especial está ben, cultivémolo como facemos coa boa horta que dá froito) e despois a cegueira, esa que impide ser consciente de que se fala sen saber e sen estar presente nos procesos que se critican, que se opina sen coñecer os adentros e que toda teoría require dun traballo de campo in situ, dun ensaio e erro e de un lúxate as mans. Queres isto? Luxa as túas mans, vén aquí e traballa, coñece, cheira, degusta, traga.

Falar desde a frustración é rosmar. É pontificar sobre a autorrelixión ególatra e chorar porque ninguén máis ca ti comunga nesa fe porque ninguén máis se representa no teu. Mira o que fas, mira o que fixeches. Víchelo? En serio? Estabas aí para saber que nese exacto momento fixen ou dixen algo reprobable para o teu éxito? Se cadra se vivísemos en casas de cristal a frustración caería como unha folla murcha e daría paso ao abrocho da envexa, alimentada con pinguelas de mediocridade e que, ás veces, esmorece un pouco pola falta de autocrítica ou un regado contundente de estudo e de traballo reais. Hai que sachar, colegas. As flores vivas teñen terra porca e estrume por baixo.

Eu convido a quen adoita facer desde o seu inmobilismo confortable estes vestidos de babuxa recendentes a agrume a que poña a funda de traballo, con fe na lectio divina (para quen non saiba, isto é: ler e escribir para chegar a ser quen sexa), que se desfaga da frustración e da suspicacia. As miñas xa están aí onde teñen que estar, no cestón da roupa sucia.

A Coruña, 7 de novembro