Fuxindo do Paraíso

A miña vida esbarrelou ao escoitar esas noticias. Abracei á muller tenramente e comezaron a caer bágoas. Sentinme coma nun soño. A muller, tenramente, trataba de aliviar a miña dor co abrazo e con palabras. Esa noite durmín na súa casa. E pola mañá, moi cedo, vestinme de negro e busquei un lugar para conectarme a Internet. A tenda estaba pechada. Mais había alí ducias de mulleres. A cidade estivera sitiada moitos días. Eu pedía información, pero estaban moi asustadas. Pronto a tenda abriu e puiden conectarme o meu Facebook e vin as mensaxes de Ali: ‘Onde estás? Que che pasou? Topaches á túa familia?’.

Esa mañá eles volveron aparecer polas rúas pechando mercados e tendas, ameazando, obrigando á xente a ir ás mesquitas para a oración. O dono da tenda díxonos que tiña que pechar. O último que vin foi un vídeo sobre a situación da poboación civil en Siria. A muller do lado aconselloume que o quitara porque estaba prohibido e había que ter coidado. Pero puido responder a Ali: ‘Estou ben, grazas. Estamos atrapadas neste momento. Quero saír de aquí, deste inferno’.

Os números de teléfono non están autorizados. Tiraron abaixo as liñas. Os medios de comunicación non informan do que está pasando aquí. Hai crimes que nunca se coñecerán. Busco a forma de escapar porque empezo a ter unha sensación estraña, como se o tempo se detivera e dera e o reloxo dera en camiñar en dirección oposta. Pero as cousas son complicadas. Se eles me descobren, faranme casar. Busquei a un veciño para que me axudara. O plan é cruzar dous ríos e fuxir polo outro extremo da cidade.

No segundo día atrevinme a entrar na casa da miña familia. Asaltáronme as lembranzas de nena. Escoitaba a miña nai chamar por min para que me levantara para ir ao colexio. Atopei un chapeu do pai… e recordei como un día a abrazaba mentres ela choraba e despois escribiu algo na parede. Buscaba calquera rastro deles. Vida. Pero a vida fórase da miña casa, da miña familia. Afogábame. Recollín o sombreiro e saín. Prometinme volver algún día.

Escoitaba a miña nai chamar por min para que me levantara para ir ao colexio. Atopei un chapeu do pai… e recordei como un día a abrazaba mentres ela choraba. Pero a vida fórase da miña casa, da miña familia. Afogábame. Ficamos envoltas en recordos que son como bolsas que nos abafan.

O veciño díxome que viaxariamos ao día seguinte. Ficamos envoltas en recordos que son como bolsas que nos abafan. Así comecei a miña fuxida cara ao descoñecido, fuxía da realidade abafante. Estaba nun grupo con outra familia -un pai e tres fillas-. Eu era a cuarta. Pasamos algúns controis. ‘Son súas as catro rapazas?, están solteiras?, traballades?, estudades?’ O mesmo en cada control. Unha morte lenta. Por fin chegamos ao segundo río. Un home duns corenta anos co cabelo rizo apareceu cun bote. Non era árabe. Cubrímonos os corpos e as caras con túnicas negras e subimos. Entraba auga no bote. Desembarcamos na outra beira. Na zona onde estaban os xefes do Dáesh. A área da cidade máis perigosa. Leváronnos ao departamento de inspección. Entramos na sección de mulleres. Viñeron algunhas mulleres e espíronnos. Despois pasamos ao interrogatorio. Con eles. Insultábannos a todas. ‘Onde vas?, cal é a túa relixión?’.

Preguntábannos por que non quedabamos con eles, nas nubes do Paraíso. Na súa mentalidade nós vivimos vidas aburridas e sen rumbo.

Fin

A Coruña, 30 de agosto.