London Calling, 40 anos despois
The Clash
Setembro de 1979. Día 21. En The Palladium de Nova York actúan The Clash, un grupo británico de punk-rock ata ese intre cunha curta carreira artística chea de fochancas. Dado que a banda parecía incapaz de arrincar o público dos seus asentos, Paul Simonon, baixista e un dos fundadores do cuarteto londinense, frustrado e enrabechado escachou o baixo Fender contra o chan do escenario. A escena, capturada en branco e negro pola fotógrafa Pennie Smith, converteuse na afamada portada de London Calling, o terceiro álbum (dobre, pero que se vendeu a prezo dun) da súa traxectoria e que levou o combo do sur do Támesis ao cume do éxito, logo de erixirse cun dos postos máis altos da historia da música pop-rock.
Aquel baixo de Simonon, que acabou medio estartelado, alguén o agochou no baúl dos trastos e agora acaba de recuperalo para, con motivo da celebración do corenta aniversario da publicación do disco, ser un dos obxectos que configuren a exposición The Clash. London Calling que, a partir do 15 de novembro, abrirase ao público no Museo de Londres. Entre as numerosas pezas que conformarán a mostra, poderanse ver unhas baquetas do batería Topper Headon, papeis enaugados con letras de cancións escritas a man, a máquina de escribir de Joe Strummer, e ademais poderase visionar unha película sobre o desenvolvemento da gravación do dobre LP. A casa discográfica Sony ten anunciado que presentará o mesmo día da inauguración London Calling: Scrapbook, e que regalará aos asistentes unha copia do disco en formato CD.
Trala súa excursión por Manhattan, o grupo atopouse sen representante nin local de ensaio. Foi entón cando Johnny Green colleu o temón dunha banda que marchaba á deriva. E pouco tempo despois, esta xa dispoñía dun local onde ensaiar, tocar e traballar libremente nos estudios Vanilla. Foi aí onde se forxaron as dezanove cancións que contén o álbum, o que, finalmente, levou á cima do éxito a The Clash. Mick Jones e Joe Strummer son os autores da meirande parte dos temas, agás Guns Of Brixton, que é de Paul Simonon (tamén é o que a canta) e Brand New Cadillac, de Vicent Taylor.
O disco publicouse o 14 de decembro de 1979 (en USA en xaneiro do 80) e vendeu dous millóns de copias en UK. E se os levou ata o cumio, tamén é certo que London Calling representa o comezo do declive, unha caída que se consumou en 1986, data na que o grupo se desmantelou definitivamente, aínda que logo de gravar Sandinista (1980), un triplo LP que tamén se vendeu ao prezo de un, pero que xa era dun ton menos afortunado que o anterior, e dous traballos menores: Kombat Rock (1982) e Can’t The Crap (1985).
Ao contrario que os Sex Pistols, que tiñan nacido atados ao cordón umbilical da cobiza de Malcolm McLaren, The Clash foi un caudal creativo que nunca esqueceu o seu compromiso cos barrios marxinais londinenses, de onde todos, agás Joe Strummer, procedían. Moi afastados de vivir pechados nunha torre de cristal ou de colocar os inmigrantes no punto de mira das súas letras, o que era común nos barrios onde vivían, apuntáronse á marea da diversidade que por entón pululaba por Portobello Road, e sentían empatía polos ritmos caribeños, sobre todo polo reggae xamaicano. Os Clash decidiron que o punk necesitaba abrirse ao mundo e esta idea culminou de xeito exuberante en London Calling.
Quen despois de corenta anos da súa publicación se achegue a esta obra magna do cuarteto do sur do Támesis, atopará unha aposta, non pola sen saída do punk, senón pola busca de saídas e solucións máis cordas e entusiastas ante a calella cega da que falaba o nihilismo ou a anarquía dun movemento, en cuxo seo comezou The Clash a súa singradura, que denunciaba todo o pasado, máis non só no eido musical.
Coma case todos os discos memorábeis, London Calling contén de todo: hai rock clásico, anacos de rockbilly, ademais de honestas incursións na música dance da época, e de reggae en todas as súas variantes. Unha das cancións atínxenos directamente: Spanish Bombs, unha denuncia dos estragos que causou a nosa guerra fratricida. Pero ante todo, en pouco máis dunha hora de duración, o álbum, con toda a marabillosa comercialidade que garda nas súas tripas, fainos un regalo inesquecíbel: un cesto de clásicos eternos: Jimmy Jazz, Hateful, The Right Profile, The Guns Of Brixton, Deat or Glory o Revolution Rock. Cancións que corenta anos despois nos lembran que debaixo da nosa pel aínda latexa un algo daquela nosa xuvenil rebeldía.
Boiro, 20 de setembro.
Gonzalo Trasbach
Licenciado en Filosofía e diplomado en Educación Básica (mestre) pola Universidade de Santiago, traballei durante máis de vinte anos en La Voz de Galicia, xornal co que aínda colaboro na edición do Barbanza cun artigo semanal. Agora exerzo basicamente de xubilado na miña vila, Boiro, onde vivo. Ocupo o meu tempo libre camiñando, nadando, lendo, escribindo, escoitando música e indo ao cine de vez en cando. Tamén achego algunha colaboración á revista dixital Café Barbantia. Son dos que penso que non só somos de onde nacemos ou pacemos, senón que tamén somos o que lemos, o que escoitamos, os cadros que contemplamos, as amizades que cultivamos...
Soar e pensar
O legado de Germán Coppini
A fabulosa colleita do 68
“Noutros lugares a música está nos cancioneiros, pero nós témola viva”
Outras opinións
Precariedade institucionalizada nas bibliotecas públicas
Outras opinións
Ecoloxistas exixen en Ourense moratoria para frear as macrogranxas
A fonte-símbolo: o Xurés non quere eólicos