Meriam (I)

Estamos en marzo do 2013. Faltan dous minutos para a medianoite. O lugar é escuro. Calma perfecta. Non hai luz, non hai subministro eléctrico. Prendo velas. Estou soa, cun álbum de fotos da miña familia. Esta foto é de meu pai, cando nena. Lévame de paseo. Esta outra é da nai. Peitéame. Esta é dos irmáns, xogando.

Pasaron dous meses e non sei nada deles. Saín da miña casa para vir á universidade a esta cidade. Estou na Facultade de Medicina. Non sei se agora están ben ou non. As doce e cuarto. Empezan os avións sobre o ceo da cidade. Sálvanos Deus! A primeira bomba caeu. Comeza a conta atrás: 59, 58, 57… 4,3,2… BOOOMMM!!! Voces de nenos e mulleres. Berran.

A vida é agora como un xogo coa morte. Practicámolo a diario. É a unha da madrugada. Chaman á porta. “Quen é?”. “Necesitámoste”. “Quen?”.

– Somos da Cruz Vermella. Abre a porta, por favor. No teñas medo. Ola doutora Meriam. Necesitamos médicos. Hai moitos feridos e non temos suficientes médicos de garda esta noite.

Collo a bolsa, as chaves. Vou canda eles. De camiño, baixo o ruído dos avións, que non se detén. “Onde caeu esta noite?”. “No barrio do lado. Preto do Hospital Universitario. 115 feridos e 33 mortos”. Chegamos ao centro médico. O lugar é aterrador. Hai sangue por todas partes. Teño que axudar a mover feridos. Chegan máis médicos e entran directamente na sala de operacións. Pero non hai suficientes. E os nenos sangran… Son as tres e dez. Sae un dos médicos.

– Quen de vostedes ten grupo sanguíneo positivo?
– Eu!

Hai unha muller preñada e está perdendo moito sangue.

…

Pasou un mes. Finais de abril. A vida é como é. Un día detrás doutro. A situación é difícil. Xa pasou moito tempo desde que non teño noticias dos meus. É pola mañá. Son as dez e media. Estou nun café esperando un amigo. Quero falar con el e preguntarlle se o camiño é seguro. El ten información dunha ruta a casa. Chega Mohamed. Pero non vén só. “Preséntoche a Ali. É reporteiro e fotógrafo. Traballa para a canle da Revolución”.

Falamos. Pregúntolle a Ali pola miña cidade. Ali di que despois do incidente de Hamza Al-Khateeb a rebelión expandiuse. “Dicían que era un terrorista”, comento. Hamza foi o neno que desapareceu durante unha protesta contra o goberno e meses despois o seu cadáver foi entregado a seus país. “Non, el foi arrestado polas forzas do goberno –contestou Ali algo enfadado–. E ti deberías sabelo”.

– Non quero falar desas cousas nun lugar público.

Eles rin. “A revolución triunfará pronto e o presidente terá que fuxir. Non teñas medo. Que che pasa?”. Estou farta. “Todos os días escoito o mesmo”. Non hai cambios. As cousas só empeoran. Segue morrendo xente. “Eu só quero ir a casa tan pronto como sexa posíbel”. Mohamed advirte que terei que esperar. O camiño é perigoso. Ali conta que a semana anterior, despois da oración do venres, a xente volveu saír e ocuparon a praza como de costume. Despois houbo unha explosión. “Remataron os finximentos”, conclúe Ali.

– Estaba meu pai?

Ali non sabe. Di que houbo moitos mortos. Ensíname fotografías que colgou en internet. A visión é aterradora. Hai corpos por todas partes. Penso nas fotos da miña familia. E digo: “Quero ir. Quero ir buscalos”.

[continuará]

A Coruña | 4 de xuño