Meriam (I)

Nour Boukrou

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Estamos en marzo do 2013. Faltan dous minutos para a medianoite. O lugar é escuro. Calma perfecta. Non hai luz, non hai subministro eléctrico. Prendo velas. Estou soa, cun álbum de fotos da miña familia. Esta foto é de meu pai, cando nena. Lévame de paseo. Esta outra é da nai. Peitéame. Esta é dos irmáns, xogando.

Pasaron dous meses e non sei nada deles. Saín da miña casa para vir á universidade a esta cidade. Estou na Facultade de Medicina. Non sei se agora están ben ou non. As doce e cuarto. Empezan os avións sobre o ceo da cidade. Sálvanos Deus! A primeira bomba caeu. Comeza a conta atrás: 59, 58, 57… 4,3,2… BOOOMMM!!! Voces de nenos e mulleres. Berran.

A vida é agora como un xogo coa morte. Practicámolo a diario. É a unha da madrugada. Chaman á porta. “Quen é?”. “Necesitámoste”. “Quen?”.

– Somos da Cruz Vermella. Abre a porta, por favor. No teñas medo. Ola doutora Meriam. Necesitamos médicos. Hai moitos feridos e non temos suficientes médicos de garda esta noite.

Collo a bolsa, as chaves. Vou canda eles. De camiño, baixo o ruído dos avións, que non se detén. “Onde caeu esta noite?”. “No barrio do lado. Preto do Hospital Universitario. 115 feridos e 33 mortos”. Chegamos ao centro médico. O lugar é aterrador. Hai sangue por todas partes. Teño que axudar a mover feridos. Chegan máis médicos e entran directamente na sala de operacións. Pero non hai suficientes. E os nenos sangran… Son as tres e dez. Sae un dos médicos.

– Quen de vostedes ten grupo sanguíneo positivo?
– Eu!

Hai unha muller preñada e está perdendo moito sangue.

Pasou un mes. Finais de abril. A vida é como é. Un día detrás doutro. A situación é difícil. Xa pasou moito tempo desde que non teño noticias dos meus. É pola mañá. Son as dez e media. Estou nun café esperando un amigo. Quero falar con el e preguntarlle se o camiño é seguro. El ten información dunha ruta a casa. Chega Mohamed. Pero non vén só. “Preséntoche a Ali. É reporteiro e fotógrafo. Traballa para a canle da Revolución”.

Falamos. Pregúntolle a Ali pola miña cidade. Ali di que despois do incidente de Hamza Al-Khateeb a rebelión expandiuse. “Dicían que era un terrorista”, comento. Hamza foi o neno que desapareceu durante unha protesta contra o goberno e meses despois o seu cadáver foi entregado a seus país. “Non, el foi arrestado polas forzas do goberno –contestou Ali algo enfadado–. E ti deberías sabelo”.

– Non quero falar desas cousas nun lugar público.

Eles rin. “A revolución triunfará pronto e o presidente terá que fuxir. Non teñas medo. Que che pasa?”. Estou farta. “Todos os días escoito o mesmo”. Non hai cambios. As cousas só empeoran. Segue morrendo xente. “Eu só quero ir a casa tan pronto como sexa posíbel”. Mohamed advirte que terei que esperar. O camiño é perigoso. Ali conta que a semana anterior, despois da oración do venres, a xente volveu saír e ocuparon a praza como de costume. Despois houbo unha explosión. “Remataron os finximentos”, conclúe Ali.

– Estaba meu pai?

Ali non sabe. Di que houbo moitos mortos. Ensíname fotografías que colgou en internet. A visión é aterradora. Hai corpos por todas partes. Penso nas fotos da miña familia. E digo: “Quero ir. Quero ir buscalos”.

[continuará]

A Coruña | 4 de xuño

Nour Boukrou

Nour Boukrou

1997, Dier-ez-Zor (Siria). Refuxiada. Estudante de grado de Arquitectura Técnica e Economía na UDC. Publicou colaboracións literarias nas páxinas do diario sirio Al-Forat.

Deixe um comentário

Deixe um comentário