O virus do medo

"A Paga", capítulo 7

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Eran as 22:43 cando fixo o último commit*. Actualizou a tarefa no Redmine**, engadindo as oito horas traballadas durante o día e obviando as máis de cinco extra, e bloqueou a sesión.

Camiñou cara a porta, comprobando que non lle quedase nada (a bolsa da comida, a carteira, o móbil, as chaves…), apagou as luces, e pechou a oficina. Tivo que dar uns poucos pasos na escuridade ata que os sensores do edificio detectaron que aínda quedaba alguén. Foi polo corredor ata a saída de emerxencia, e, tras comprobar outra vez que non lle quedaba nada, saíu á escuridade da noite.

Púxose o abrigo, pechándoo para evitar que o frío vento do nordés o atacase, mentres lle botaba unha ollada á porta principal. Alí estaba todo a escuras, xa facía dúas horas que a encargada de seguridade marchara.

Na estrada apenas había tráfico, os días de semana case todo o mundo estaba na casa a esas horas. Tivo sorte e só tardou quince minutos en atopar un lugar onde aparcar, a outros tantos minutos camiñando do edificio onde vivía. Subiu os tres andares no ascensor e abriu a porta intentando facer o menor ruído posible. Os nenos xa debían estar durmindo, era media noite.

Foi ata a cociña: non había cea esperando por el. Antes, a súa muller deixáballe algo preparado, pero xa non o facía. Tampouco agardaba esperta a súa chegada para comer xuntos, non lembraba a última vez que iso acontecera. Achegouse ao frigorífico e buscou algo con que encher o oco que tiña no estómago, decidiuse por un pouco de froita e algo que parecía ser baba ghanoush.

Ao acabar, volveu deixar os restos na neveira e lavou os dentes. Foi ao seu cuarto, mirando con pesar a porta pechada da habitación de matrimonio onde durmía a súa muller. Canto tempo pasara dende a última vez que durmiran xuntos?, ano e medio?, dous anos? Xa non o lembraba.

A situación non era boa, pero todo empeorara cando comezou a traballar os sábados. As horas extra non llas pagaban, pero si as das fins de semana, e trala última subida no alugueiro do piso non lle quedou outra que aceptar ir tamén eses días.

O alugueiro non era o único que subía: nos últimos anos non deixaban de aumentar os prezos, dende a comida ata a electricidade. Subía todo, todo agás o seu soldo. A súa muller non traballaba, levaba máis de cinco anos sen atopar emprego. O seu era o único salario que chegaba á casa, e cunha taxa de paro ao redor do 30%, non parecía que a situación fose cambiar pronto.

El nunca fixera horas extra antes, e moito menos sen cobralas, pero o desesperado da situación, tendo que manter el só a toda a familia, e os continuos despedimentos na súa empresa, fixérono ceder. Era iso ou quedar na rúa, vivindo os catro nunha tenda de campaña no parque municipal, como xa había tantos outros.

Vírao de preto: uns veciños, do seu mesmo edificio, cos que compartira vida durante dez anos, foran despexados do fogar unhas semanas antes tras non poder pagar o alugueiro durante varios meses. O banco, propietario do edificio que no pasado fora de protección oficial, non entendía de compaixón. Nin do frío da rúa.

Aínda así, non chegaba, os cartos non eran suficientes para tódolos gastos. Intentaba comprar só o necesario: cando a roupa dos nenos quedaba pequena, acudía á asociación para que lle desen algunha da que outras persoas doaban; eles enfadábanse por iso, querían ir aos grandes almacéns, coma os seus compañeiros da escola, e comprar roupa nova; el dicíalles que lla regalaran compañeiros do traballo, que foran dos seus fillos pero xa lles quedaba pequena, e que lles parecería mal que non a aceptase.

Tamén intentaba gastar o menos posible en comida. Cando a súa muller lle pedía cartos para ir ao mercado, el dicíalle que non se preocupase, que xa ía el máis tarde a un máis barato que lle quedaba de camiño. A realidade? Acudía ao comedor social en busca de alimentos. Había quen comía alí, pero el non quería, ocultáballe esa realidade á súa familia, non quería que soubesen que a situación era tan mala. Limitábase a facer cola xunto a tantos outros para recoller o que fose, o que houbese aquel día.

En non poucas ocasións, ao chegar a súa quenda, xa non quedaba nada. Era entón cando percorría os colectores do lixo dos supermercados, buscando o que fose tirado naquel día, as verduras pouco estéticas ou os alimentos a piques de perecer.

Vírao de preto: uns veciños foran despexados do fogar unhas semanas antes… O banco, propietario do edificio que no pasado fora de protección oficial, non entendía de compaixón. Nin do frío da rúa.

A súa familia víao doutra forma, non sabían nada daquilo. Para os nenos, o seu pai sempre chegaba cando eles xa durmían, non ían cear nunca fóra, como acostumaban facer antes nalgunhas fins de semana; ademais, agora case sempre había o mesmo para comer. A súa muller? Ela chegaba máis aló: tanta insistencia para ir el só, a esas horas, chegando sempre tan tarde… Só podía haber unha explicación: había outra.

Notaba como a súa familia se ía afastando cada vez máis, pero non podía dicirlles nada. Era mellor que seguisen sen sabelo, estarían mellor, libraríalles das súas preocupacións. Xa tiña el dabondo con iso, non era necesario causarlles máis sufrimento.

Os amigos tamén ían pouco a pouco desaparecendo. Unha das primeiras cousas que fixera fora deixar o ximnasio, despois as cañas do venres, os cafés no traballo… Nesta era dixital, na que cada un anda ao seu, sen esas poucas interaccións sociais acábase perdendo o contacto.

Non pediu axuda, a ninguén. Os únicos que podían sospeitar algo da súa situación eran os descoñecidos cos que compartía as interminables colas. Sentía vergoña, non quería que ningún dos seus achegados soubese como tiña que vivir, ao que se viu abocado. Non quería que soubesen da súa desesperación.

“Tivo sorte. O ataque de ansiedade foi no piso, antes de saír ao traballo. De chegar a ir, tivese recibido a carta de despedimento.”

Foi na derradeira noite de outono dun ano excepcionalmente caloroso cando aconteceu. Ao chegar parecía que todo estaba coma sempre: as luces apagadas, a casa sen un só ruído… Pero había algo diferente: sobre a mesa da cociña había algo, no lugar onde a súa muller acostumaba deixarlle a cea preparada naquel pasado agora tan afastado. Era unha nota. Sentou na cadeira e leuna, unha e outra vez, suxeitándoa con forza entre as mans, sen poder deixar de ollala. Hoxe non iría á habitación dos seus fillos para darlles as boas noites en silencio. Xa non estaban alí.

A demanda de divorcio non tardou moito en chegar. El non obxectou, dixo que si a todo. Pareceulle ben que os nenos quedasen con ela, pareceulle ben pagarlles unha pensión que superaba a metade do seu soldo, pareceulle ben só velos durante unhas horas en fins de semana alternas. Díxose a si mesmo que sería o mellor, que así serían máis felices.

Tivo que deixar o piso no que vivía, ese piso no que levaba tantos anos, no que fora tan feliz no pasado. Xa non podía pagalo. Pero non lle importou, agora só lle traía malos recordos. Estivo a piques de ir ao parque, xunto a tantos outros que se vían en situacións similares, pero no último intre, xusto antes de ir comprar a tenda de campaña de segunda man, atopou un piso compartido con tres estudantes que se podía permitir.

Pouco tardou en non querer saír nunca de alí. Pasaba as horas na súa habitación, deitado na cama, mirando ao teito, pensando en todo o que perdera. Cavilaba en que, se cadra, se tivese falado máis coa súa muller, se lle tivese dito algo do que pasaba, agora todo sería diferente. Pero despois dicíase que non, que daba igual, que iso non tivese solucionado nada, que era mellor así.

Comezou a chegar tarde ao traballo, a facer mal as tarefas que lle asignaban. Sabía que non podía seguir así, os seus fillos continuaban dependendo del, non podía ser despedido, pero non era capaz de actuar doutra forma, incluso ás veces chegaba a non importarlle.

Tivo sorte. O ataque de ansiedade foi no piso, antes de saír ao traballo. De chegar a ir, tivese recibido a carta de despedimento. A compañeira que aínda non saíra cara a facultade chamou á ambulancia. No hospital estabilizárono, e tras facerlle varias probas e conversar a psiquiatra de garda con el, déronlle a baixa por depresión.

Deixou de acudir ás citas cos seus fillos nas fins de semana. Seguía o tratamento, pero non parecía facer efecto. A baixa alongouse meses, o que provocou que comezase a cobrar menos, e aínda se afundise máis. Tardou un ano en comezar a levantar cabeza de novo, pero foi aos poucos, paseniño.

Eran as 11:32 cando entrou pola porta da oficina. Como cada trinta e cinco días, acudía para entregar o parte de confirmación da baixa. Esta vez non llo recolleron sen máis, dixéronlle que agardase. O documento que lle entregaron non deixaba lugar a dúbidas, era moi claro: escudándose na última lei laboral, que permitía despedir aos traballadores tras máis de ano e medio de baixa, comunicábanlle que decidiran prescindir dos seus servizos coma empregado.

Intentou consolarse pensando que tiña o tempo de paro máximo, pero ao irse reducindo o que cobraba nos últimos meses por mor da baixa, o que recibiría apenas chegaría para cubrir os gastos básicos. O pouco que mellorara na súa enfermidade volveu atrás. Empeorou, afundíndose un pouco máis no burato cada día que pasaba, sen poder chegar a ver a luz, a atopar a forma de saír de alí.

Eran as 18:27 dun tórrido día de verán cando romperon a porta do piso. Só estaba el, os estudantes cos que convivía volvían aos seus fogares durante as vacacións. Achegáronse dous bombeiros e descolgárono con coidado do teito, mentres outro collía da mesa un sobre no que se podía ler “Para os meus fillos”. A carta do seu interior non dicía moito. Escribira, con letra trémula, que non podería seguir manténdoos desa forma, que eran todo para el, e que, coa pensión de orfandade, polo menos poderían vivir un pouco mellor. Non asinou co seu nome, só cunha frase: “Isto é o último que vos podo dar”.

Cando xa estaban baixando o seu corpo polas escaleiras, un dos bombeiros decatouse de que a televisión estaba acendida. Achegouse para apagala, deténdose un intre antes de facelo, ao ver que na pantalla aparecía a presidenta do goberno. Só chegou a escoitar estas poucas palabras antes de premer o botón: «…Foi un longo camiño, pero felizmente podo dicir que chegou á súa fin: a LRBU xa está aquí…».

…………………………………………………………………………………….

* Palabra utilizada na enxeñaría do software. Nalgúns sistemas de control de versións de código fonte, un commit modifica, engade, ou elimina o código (ou parte deste) que se atopa no repositorio común utilizado por tódalas persoas que traballan con ese código. Esta mesma palabra pode ser utilizada con outras connotacións noutras áreas da enxeñaría do software, coma na xestión de bases de datos.

** Ferramenta web gratuíta e de código aberto utilizada para a xestión de proxectos.

O autor

Álex Pernas

Álex Pernas

A Coruña, 1986. Enxeñeiro de software, músico, poeta e activista polos dereitos dos animais. Autor da novela Xarfas.

A paga

Outras opinións

Deixe um comentário

Deixe um comentário