Os kurdos (Meriam, coda)

O Éufrates semellaba de cor vermella. Tanto sangue. Mirei o río e vin alí a miña avoa, a meu pai, a nai… despedíndose. Estabamos no centro do Estado terrorista. Unha cidade pantasma. Sen habitantes. Cada cinco minutos, eles, nos seus coches negros. Traen música, cancións que incitan ao asasinato e a matanza. Levantan a voz. Unha daquelas frase fica dentro de min: “Cada vez que cortas unha cabeza, das un paso cara o paraíso”. Estabamos a piques de fuxir do Paraíso…

Despois daquela inspección de catro horas, fomos ao centro da cidade. Topamos ao home que íamos buscando. Explicounos que saír de alí podía levar días ou meses. Non podíamos usar o teléfono móbil baixo ningunha circunstancia. A semana anterior, contounos, arrestaran a uns xornalistas que difundiran noticias a través dos seus móbiles.

A seguinte parada na viaxe era Al-Hasakah. Pagamos 500 dólares por persoa. Saímos despois da media noite. O pai, as tres fillas e máis eu. Tiñamos o necesario, sen un home non se podía viaxar polo novo Estado. Collemos un coche. Fixemos camiño durante unhas tres horas e paramos a descansar. Estabamos entrando deserto, pero alí había máis xente que no centro da cidade. Todos fuxindo.

O coche deixounos alí. Tivemos que continuar a pé, cara unha luz. No deserto a noite é fría, habería un ou dous graos, non máis. Íamos sen auga e sen comida. Camiños sete horas. Estabamos na fronteira do novo Estado, as terras agrícolas ficaran arrasadas polas bombas e pola batalla. Non había nada.

Al-Hasakah era unha cidade en mans dos kurdos. Estaba rodeada de arames. Case impenetrable. E nós non fomos quen. Así que sentamos no chan, esperando que alguén viñera do outro lado ao rescate. Foi difícil, pero durmimos un pouco. Levaríamos alí un día. Cansas, con frío, famentas, sufrindo. Eu perdera a esperanza de saír de alí. Mesmo pensei en dar a volta. Cara o Paraíso. Aquel pesadelo.

Al-Hasakah era unha cidade en mans dos kurdos. Estaba rodeada de arames. Case impenetrable. E nós non fomos quen. Así que sentamos no chan, esperando que alguén viñera do outro lado ao rescate.

A segunda noite, cando a escuridade cubriu todo, apenas escoitabamos algún can. Eu xa non durmín. Fun eu a que vin as luces. Parecía un coche. Espertaron todos e empezamos a berrar. Lágrimas de alegría.

Alguén nos falou desde a escuridade. Eramos un vello e catro mulleres, levabamos dous días fóra do mundo, en zona morta. “Sabedes onde estades?”, preguntaron. Era a primeira vez que tomabamos aquel camiño.

Os kurdos leváronnos a unhas tendas de campaña e deixaron que usáramos os móbiles. O novo Estado dos terroristas quedou atrás. Aquel día fun consciente de que empezaba outra viaxe: a segunda parte da miña vida.

A Coruña, 15 de outubro.