Outra vaca no millo

Itziar Ziga

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Hai tempo decidín que xa tiña idade para tirarme á pose apocalíptica. Os escotes de vertixe locen sempre ben; o rollito no future, non. Claro que temo ás regresións históricas como muller, como feminista, como desviada, como anti-autoritaria, como basca. Encarno case todas as razóns do mundo para alarmarme cos bandazos da dereita. Lembro unha conversa con Paul Preciado en Barcelona, nunha desas horas violetas que evocan á brava Montserrat Roig. No 2008 lanzábanos a ameaza do PP con derrogar a lei de matrimonio gai e a de violencia de xénero se non repetía Zapatero nas urnas. Repetiu.

Agora sabemos que non o fixeron cando lles chegou novamente a súa democrática e previsíbel quenda. Pero a reacción perturbaba o ar, como agora. A nai do filósofo queer, unha muller católica de Burgos que votaba tradicionalmente aos populares, díxolle algo que nos conmoveu: non quero que vaian por ti. E se te perseguen, teranme en fronte. Brindamos pola hora meiga mentres constatábamos: non existe para nós o camiño de volta ao armario. Coma sempre, revolución ou morte. 

Susan Faludi. @newshub.co.nz

Reacción. A guerra non declarada contra a muller moderna é un libro publicado en 1991 pola xornalista neoiorquina Susan Faludi, marabilloso, pero irritantemente descatalogado desde hai demasiado tempo, onde debulla o neo-machismo político e cultural que invadiu os medios de masas na Era Reagan tras a revolución das mulleres nos 70. Reacción patriarcal fronte aos avances feministas, máis unha vez.

“Brindamos pola hora meiga mentres constatábamos: non existe para nós o camiño de volta ao armario. Coma sempre, revolución ou morte.”

Logramos socializar ao fin a sensibilidade contra a violencia machista estrutural e estámoslles tocando os seus privilexiados collóns. O último e grandioso 8 de marzo ía ter resposta patriarcal, ningún tirano se deixa destronar. Abriguémonos irmás, coa memoria das batallas do noso xénero, innumerábeis sufraxistas e electroshokeadas infúndennos coraxe. Molaría, por outro lado, deixar de regalar tanta propaganda contra/para Vox. E, máis unha vez: pero que putas ganas de librarnos de España. Vaia cruz.

Artigo orixinalmente publicado en Gara, traducido e publicado co permiso da autora.

Itziar Ziga

Itziar Ziga

Rentería, 1974. Activista feminista e xornalista. Licenciada en Ciencias da Comunicación, leva 25 anos militando no feminismo das marxes. Fixo parte de varios proxectos como o Front d'Alliberament Gai de Catalunya, Ex_dones ou o movemento de apoio ás presas do 4F. No que ela chama o seu exilio en Barcelona, traballou en empregos precarios e exerceu como xornalista no xornal de mulleres Andra durante tres anos. Coa publicación de Devenir Perra en 2009 converteuse nunha referencia do transfeminismo no Estado español. Colaborou con Pikara Magazine e actualmente escribe en Parole de Queer, Gara e no blogue Hasta la limusina siempre, e colabora co grupo postporno PostOp.