Que levas posto?

Emma Pedreira

Compartilhar no facebook
Facebook
Compartilhar no twitter
Twitter
Compartilhar no google
Google+
Compartilhar no whatsapp
WhatsApp
Compartilhar no telegram
Telegram
Compartilhar no email
Email
Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no telegram
Compartilhar no email

Hai uns días topaba nas redes sociais unhas infames declaracións camufladas como tips de moda e adianto do que vai levarse este outono inverno. Á marxe do pouco que me interesa o que pretenda levar o groso da sociedade como uniforme de clase, entendo que o que está de moda é a estulticia e que as linguas menos lexitimadas falen e sentencien sobre certos temas. Unha revista de moda facíase eco da repercusión social do movemento #metoo, no que miles de mulleres confesan abertamente ter sido agredidas e violentadas nalgún momento das súas vidas. Curioso que unha revista que coroa o iceberg social da agresión feminina abra a boca para pontificar sobre o problema e que o faga a través dunha relevante voz masculina, desas que se aproveitan do corpo da muller desde o primeiro ao último elo da cadea de produción de moda. Menos que verosímil. Ridículo. Falou, de novo, o Sanedrín. Este home erixiuse en salvador particular desa parte da poboación mundial que somos as mulleres cunha soa simple frase: “propoñemos que as mulleres vaian cubertas de pescozo a dedas sen perder a súa femininade”. Ou algo así. Loxicamente embaixo de tales envolturas recatadiñas e tépedas o corpo da muller é libre, feminino, voluptuoso e toda esa barafunda de cousas sobre as que debe decidir a mente que goberna cada corpo. Fede a burka. Fede a gaiola. Fede, aínda máis, a #atiquecheimporta, a desviar a atención do que é o auténtico problema. Elas, nosoutras, non somos o problema. Somos as vítimas.

“Curioso que unha revista que coroa o iceberg social da agresión feminina abra a boca para pontificar sobre o problema e que o faga a través dunha relevante voz masculina”

Hai unha tempada, un par de outonos-invernos deses que chegan ás grandes superficies para inaugurar estacións e compulsións, o alumnado da Universidade de Kansas abría unha exposición singularísima na que se exhibía roupa de vítimas de agresións sexuais. Todo o outfit, de cabeza a pés: camisetas amplas, vaqueiros, zapatillas. Camisas de cadros, chándal, correctos traxes de chaqueta, zapatos planos. Nada de pel ao aire se non me dá a gana (e se o fago, ben, e que?), nada de tacón de agulla, transparencias, minisaia. As roupas, os conxuntos completos, foran achegados por cadansúa vítima e ían complementados por unha breve descrición dos feitos. Nada que ver coa sedución ou a intencionalidade nos corpos delas, nas roupas delas. O problema está noutra parte, o que falla é o corpo que invade, a mente que agride. Como colofón desta absurdez, dicir que ata había un pixama.

A activista Jasmeen Patheja colecciona este tipo de testemuños tan gráficos para visibilizar onde non existe un problema pero si unha teima social, a da culpabilización das vítimas. Elas doan as súas roupas para demostrar o moi desviada que está a atención mentres continúan a responder perante un xuíz (ou xuíza), un tribunal médico, ante o seu propio círculo social “que levabas posto?”.

Unha publicidade tailandesa, cun dubidoso sentido do humor –negro- publicita unhas bragas de seguridade que marcan unha contorna avultada na entreperna. Unha empresa chinesa inventa unha saia de camuflaxe que, ao despregala por riba da cabeza, converte á persoa que a viste nunha máquina de refrescos. Suxeitadores que provocan descargas eléctricas, bragas que recollen as pegadas dactilares e todo o adn posible do agresor, roupa interior que causa interferencias para evitar o creepshow (gravacións ocultas feitas por móbiles que se inmiscen por embaixo da roupa das mulleres, sobre todo no transporte público).

A principios do século XIX as mulleres tiveron que enfrontarse a sancións por empregar como autodefensa os alfinetes cos que aseguraban o seu toucado; foi considerado arma branca. O que non se considerou foi o corpo da muller un terreo digno de lexislar con medidas de protección. A propia Raíña Vitoria de Inglaterra toucaba a súa cabeza cun sombreiro con parasol ríxido que a agochaba e que disuadía de calquera ataque.

“A principios do século XIX as mulleres tiveron que enfrontarse a sancións por empregar como autodefensa os alfinetes cos que aseguraban o seu toucado; foi considerado arma branca”

A culpa no estigma da roupa, un terrible medio de desviar a atención e, neste caso particular, unha busca de vendas a través do medo das mulleres a ser agredidas. Se enfundarse nun deses monos azuis de traballo fose cento por cento seguro, as traballadoras das fábricas non serían agredidas, o problema non tería pasado inutilmente á capa inferior das vestiduras, á roupa interior de seguridade, recorrendo a medidas medievais como cintos de castidade ou á “vaxina dentata” dos condóns antiviolación. O problema, señor bocazas da revista de moda de outono/inverno 2018, non está nin na capa máis exterior das que envolven o corpo feminino nin pegada á cana do óso. Está na outra beira, esa que vostede representa, esa que ousa recomendar precaución e mesura no vestir e no actuar pero que esquece dicir “non fagamos, respectemos, o problema somos nós, señores, machotes do mundo, que máis dá o chándal, a camiseta con pinchas de lixivia, as mallas apertadas de suar, a chaqueta de avoa. O suxo non está nos corpos que se expoñen senón nas mentes que toman isto como convites á invasión e ao des-respecto“. O problema non é o que levas posto. O problema é como eu decida entender uns sinais que nunca me detiven a entender.

A Coruña, 24 de setembro

Emma Pedreira

Emma Pedreira

A Coruña, 1978. Filóloga, escritora e membro da Plataforma de Crítica Femista A Sega. Como narradora publicou Bibliópatas e fobólogos e Corazón e demais tripas. Como poeta, O libro das mentiras, S/T, entre outros títulos. Na vida real traballa, concilia, observa e rosma (a man e a máquina). Vén de publicar Antídoto, que en 2017 recibiu o premio de Poesía do Certame Literario do Concello de Vilalba, e sae publicado agora en versión bilingüe galego-castelán.

A Sega

Deixe um comentário

Deixe um comentário