Roupa negra

Ninguén sabe o que está a pasar dentro de ti, no profundo do teu corazón. Ninguén sabe cantas batallas perdidas ou gañadas hai en ti para aparecer diante doutra con esta forza.

Cada berro que gritaches. Cada bomba que pegou na túa casa. Cada berro apagado pola magnitude da destrución. Ninguén sentiu ese berro, nin sequera quen estaba ao meu lado. Irrompe na casa un furacán. Perdo a consciencia, estou no límite da morte, o meu espírito está no bordo do corpo preparándose para marchar. Regreso.

Escribir os meus sentimentos nun papel non é fácil.

Aquela mañá pasamos a fronteira. Pero eu non puiden durmir pola noite. Non deixei de pensar. Sentíame nunha terra quente chea de sangue e cabezas, inxustiza e negrura.

Escribir o que pasaches é moi difícil. Quero saír e sentir pena polas persoas que se viron obrigadas a permanecer alí. Todo é negro en Umrah. Hai xente inocente alí. Sentinme desprezábel por deixar toda esa xente atrás, sufrindo.

A nai vendera as terras. Tomamos un taxi. Fomos a estación de autobuses. Todo eran homes e nós: miña nai, unha anciá enferma e a súa filla, e eu. Preguntáronnos por que iamos saír, por que. Non puiden responder, perdera a capacidade de falar. A miña nai, a muller máis grande e valente, comezou a responder por min. ‘Onde vas?’, ‘non tes un esposo?’, ‘que ides facer á capital?’, ‘por que non te casas cun soldado?’. Querían que a miña nai me deixara alí. Pero ela insistiu. A anciá e a súa filla tiveron que quedar. A filla non tiña papeis e sería castigada. Pasamos outros tres controis. Quitámonos a roupa negra como os corazóns deles, como as súas terras, como as súas vidas, tirámola pola xanela e puxemos un punto nese momento, terminamos aquí, Siria, quero saír e non volver. O medo e o terror, a fame, as privacións e máis privacións…

A Coruña, 16 de novembro.

(continuará)