Seis cabezas
O noso pasado é unha parte de nós e non hai xeito de evitalo, mesmo se nos doe.
Hai días que desexo ter nada orfa de pai, ou nun mundo sen pais… así non sinto tanta dor.
Lembro ao pai dándolle a man á súa filla, alentándoa e axudándoa a lograr pequenos sonos. Cando lembro a meu pai, desexaría que esa dor morrera dentro de min. As veces teño a esperanza de volvelo a ver. E outras desexo que nunca houbera existido aquel día infeliz. Que non se tiveran cortado a auga e a luz. Que el non saíra procurar esas cousas básicas…
Non regresou. Estou certa de que non nos abandonou. Non sei se foi arrestado ou morreu. Buscámolo. Desexo esquecer, pero non podo. Esperamos por el. Pero despois de que a miña nai e o meu irmán resultaran ferido, decidimos fuxir. Pero a cidade era asediada. E, como en todas as guerras, a xente serve de escudos humanos. Non ía ser fácil fuxir.
Non podo lembralo sen sufrir… a nosa viaxe entre morte e mortos. O exército sirio non permitiría que sairamos de Deir ez-Zor. O Daesh impuxera o asedio para obrigar á xente a saír. Teriamos que pasar por algunha zona baixo o seu control. As cousas empeoraban. Houbo que procurar unha saída.
Lembro un día. Saín do traballo para a casa. O camiño estaba tranquilo. Case sen xente. A pouca que atopaba eran como zombis, corpos en pé pero sen alma. A fame nas caras e nos corpos. Os ollos apagados. Xente camiñando sen mirar e sen falar. Un cheiro a leña queimándose por todas partes. A leña era a única fonte de enerxía naquela altura.
De súpeto escoitei un coche. E de seguido unha morea de nenos detrás do coche. Fíxenme a un lado e vino pasar. Vímolo.
Vén o coche, un coche normal. Dentro van tres homes de uniforme. Militares do exército. Levan gafas de sol e puchos. O primeiro que pensei foi que aínda quedaban militares. Despois a escena torna máis nítida. Precisa. A camioneta pasa lenta. Xa non escoito aos nenos. Sobre o teito do coche hai seis cabezas humanas. O corazón dá un chouto, abro os ollos, a boca…
Alguén xunto a min dixo que eran as cabezas de terroristas do Daesh. Os corpos sen cabeza ían colgados aos lados do coche. Os nenos camiñaban detrás do coche como seguindo á comparsa dun circo. Quixen berrar e non puiden. Estremecín. Non puiden vomitar. Choraba con bagoas por dentro. A guerra. O horror. Eu vina aquel día que volvía para a casa entre ruínas, zombis e cheiro a leña. Ese par de minutos estiveron cravados en min durante anos…
O noso pasado é unha parte de nós e non hai xeito de evitalo, mesmo se nos doe. Que pensaran aqueles nenos, se creceron, que dirán despois sobre a súa infancia? Que diremos nós?
Pasou o coche. Senteime na beirarrúa. Pechei os ollos e berrei sen voz. Chorei. Quixen morrer. Quero unha tregua. Quero un tempo misericordioso, que pare isto. Alguén tendeume a man e levanteime. Aquela noite non puiden durmir. Miña nai tampouco durmía. Estabamos matinando nunha saída para seguir vivas.
(continuará)

Zhour Boukrou
1993, Deir ez-Zor (Siria). Licenciada en Filoloxía inglesa, estudante dun mestrado de literatura inglesa na Universidade de Santiago de Compostela. Apaixoada da lectura. Entre seus autores favoritos cita a Ghada al-Samman e a Mahmoud Darwish. Refuxiada, vive coa súa familia en Galiza desde o 2016.
1 comentário em “Seis cabezas”
Bravo Zozo! You are a superwoman and super hero to share your life with us!