"Termos un sistema sanitario público forte é unha bendición… pero eu iso xa o sabía"

Testemuños desde a primeira liña (IX e X)

Este domingo a Consellería de Sanidade informou ao mediodía de que na Galiza se tiñan rexistrado 2.925 positivos de covid, deles, 122 pacientes estaban ingresados na UCI e 707, hospitalizados en diferentes unidades. Até ese momento, contabilizábanse 61 falecidos a causa da enfermidade e 153 altas hospitalarias.

O seguintes testemuños corresponden a dous médicos de Atención Primaria, un deles, traballa no centro de saúde que da servizo a un barrio nunha gran cidade; o outro, traballa nun centro de saúde dunha vila mediana. Ambos están en contacto no día a día con casos de sospeita de covid.

Os primeiros avisos que nos mandaron na última semana do mes pasado ou na primeira deste mes de marzo daban instrucións bastante vagas e falaban de medidas moi laxas. Como este [que reproducimos abaixo] que di que sen síntomas pódese facer “vida normal” e non se precisa “tomar medidas”. Este mandouno o SERGAS. Eu fixen un cartel que coloquei no meu centro e mirábase con desconfianza. Nel pedía que se deixase de acudir ao centro para consultas que se puidesen adiar. Había cousas que indicaban que había que potenciar o distanciamento social. Dáme a impresión que se actuou tarde. [médico Atención Primaria nunha vila]

[m. vila] Hoxe [martes desta semana pasada] tivemos un cambio nos protocolos. Xuntaron varios centros de saúde e hai moito traballado administrativo. Todos os días a consulta é a mesma xente, cincuenta ou sesenta persoas. Chámalas unha a unha por teléfono. Tes que resolver outras cousas: receitas, sintrón… Chegaron tamén as primeiras confirmacións de casos positivos de coronavirus. Estanse a facer máis probas, por iso aparecen.

[médico Atención Primaria nunha cidade] Habilitamos na planta baixa un espazo dedicado á atención das persoas que veñen con sospeita de contaxio. No meu centro avisamos para que todo o que fose posíbel adiar, se adiase. Falo de consultas de enfermaría, receitas. E facemos outro tipo de intervención de xeito telefónico.

[m. cidade] No circuíto específico para as sospeitas dispoñemos dos equipos de protección, a verdade é que non os utilizamos moito nas primeiras semanas, non os necesitamos. En recepción xa lle fan unha serie de preguntas antes de derivalo a esa consulta específica. Se ten tose, febre, se tivo contacto… Non temos ningún médico asinado ao servizo, avísase ao médico de cabeceira habitual. Aí explórase e valórase e, en función diso pídese ou non a realización do test. A petición facémola a Medicina Preventiva. E o normal estes días é que programen a proba para esa unidade á que se pode achegar en coche.

[m. cidade] Procuramos ter a menor presenza física posíbel, pero a xente segue enfermando doutras cousas, claro. Non temos pacientes graves, pero hai avisos a domicilio, pacientes encamados, algúns precisan curas… Temos que ir ás casas, pasar visitas, coas medidas de protección necesarias. Utilizamos EPIs, luvas e máscaras cirúrxicas. Estamos para atender unha poboación dunhas 14.000 persoas. Somos 6 médicos pola mañá e dous pola tarde. Sabemos que no barrio hai algúns casos de positivos, pero até onde eu sei, foron diagnosticados fóra do noso centro. Coñezo un caso dun hospitalizado e varios de xente en corentena na casa, mais están ben.

[médico Atención Primaria nunha vila] Faltan EPIs, máscaras hai… sendo obxectivo, non houbo falta de material. Había certa preocupación por se non chegaba, mais non houbo escaseza até o momento. O noso centro é moderno, dispón de dúas entradas e, ademais, con porta dupla. Todos os casos que veñen con problemas respiratorios agudos e tose, xa se separan xa desde a entrada. Fixemos un equipo especial para os covids. Estamos dous médicos do centro e agora coa fusión, engadiuse un máis por cada un dos outros dos centros. Estamos catro máis o persoal de enfermaría. O resto de médicos e enfermeiros están noutra planta. Case todo o que tratan é por teléfono.

[m. vila] Imos ver como vai evolucionando o asunto de xuntar toda a atención aos covids de varios centros de saúde nun só centro. Aquí xuntáronse tres, e obrigas á xente doutros concellos a ter que coller o coche e vir até aquí, case á mesma distancia que teñen ao Hospital. Supoño que a Atención Primaria neste caso está a funcionar un pouco para aliviar aos hospitais. Nunha cidade penso que ten máis sentido porque as distancias non son tan grandes.

[médico Atención Primaria nunha cidade] Na Atención Primaria, que era a porta de entrada o sistema, a vida cambiou moito. Antes tiñamos unha sobrecarga de traballo en asistencia presencial, agora é fundamentalmente unha asistencia telefónica.

[m. cidade] O sistema sanitario non está deseñado para este tipo de actuacións, así que estamos diante dun test de estrés. Tendo isto en conta, penso que a resposta do sistema está sendo boa. E a poboación tamén está respondendo ben, entenden que haxa que demorar probas. Ninguén puxo problemas por iso. O sistema terá que resistir até que cheguemos ao pico, pero por oitos modelos matemáticos que se apliquen, só saberemos que teremos chegado aí cando a curva empece a estabilizarse e descender.

Cartel do SERGAS con indicacións sobre medidas a adoptar nos centros de saúde contra o coronavirus. O documento ten data do 27 de febreiro de 2020.

“Estamos estresados, preocupados, hai moita xente que o está a pasar mal, xente que se vai o paro, outra que ten medo de ir traballar e piden a baixa. Hai moito medo na sociedade.”

[médico Atención Primaria nunha vila] Os números reflicten a nosa capacidade de ver esta pandemia. O incremento esta sendo moi moderado, digamos, se nos comparamos con Madrid, por exemplo. Nos estamos vivindo nunha especie de illa. De momento. Estamos estresados, preocupados, hai moita xente que o está a pasar mal, xente que se vai o paro, outra que ten medo de ir traballar e piden a baixa. Hai moito medo na sociedade.

[médico Atención Primaria nunha cidade] Penso que nós aquí na Galiza corremos menos risco. Entendo que os problemas de Madrid ou Barcelona teñen a ver coas grandes aglomeracións de poboacións, moita xente que vive moi xunta, grandes infraestruturas de transporte colectivo onde a transmisión era moi sinxela ao comezo e onde vén moita xente doutros países e puido entrar por calquera sitio. Aquí, penso, o número de contaxios e falecidos debería ser moito menor.

[m. cidade] Hai medo, mais tamén existe un certo sentido solidario de que sairemos disto se estamos todos xuntos. Polo que nos toca aos sanitarios, temos que asumir que esta é a nosa profesión e ten os seus riscos. Asumilo non é fácil, e menos nunha situación destas, porque o medio tamén é moi contaxioso. E hai decisións que tomar que son moi complexas, se só queda un aparello e dúas persoas que entubar, por moitos protocolos e criterios, iso é duro.

[médico Atención Primaria nunha vila] Eu vivo case no centro da vila, todos os días hai eses minutos de aplausos. A xente diche que te coides. A xente estase a portar ben. As medidas están funcionando ben. Os froitos do confinamento veranse nestas dúas semanas. Tampouco quedaba moita actividade que pechar, pero si, vexo ben o tema da construción.

[médico Atención Primaria nunha cidade] Coas medidas o que se persegue non é impedir que chegue o virus, que xa está aquí, senón que circule e provoque un elevado número de contaxios de maneira simultánea e iso poida colapsar servizos clave neste caso como son as Urxencias, as UCI e os servizos de Medicina Interna e Infecciosos. Entendo que neses servizos están acostumados a tratar bacterias que son moito máis agresivas que este virus, están extremando as medidas, pero saben ao que se enfrontan e como facelo.

[médico Atención Primaria nunha vila] Farían test a un terzo do equipo. Tivemos contacto con dúas persoas maiores, de noventa e pico de anos que acudiron ao centro por outras patoloxías. Despois diagnosticáronse outros a través do teléfono. E hai un bo traballo epidemiolóxico no Hospital, porque en todos os casos determinaron a orixe, dous deles con orixe foránea: en Madrid e en Italia.

“A outra lección que todas e todos debemos tirar é a nosa fraxilidade como especie. Cando estabamos a falar de vivir douscentos anos, case da inmortalidade…”

[médico Atención Primaria nunha cidade] Isto ninguén o prevía. Mais parécenme correctas as medidas que se foron tomando. Illamento, contención máis intensiva, estado de alarma… Pero os profesionais que están en maior risco non somos nós; son os dos hospitais, nas UCI e nas Urxencias, así como nas residencias de maiores. Penso que as medidas quitaron moito traballo dos centros de saúde, temos analíticas que non se poden demorar, controis de sintrón e demandas puntuais normalmente por cousas menores.

[m. cidade] Termos un sistema sanitario público forte, ben dotado e con profesionais ben formados, e con acceso a toda a poboación é unha bendición… pero eu iso xa o sabía. Nos Estados Unidos de América, por exemplo, e lamentabelmente, estou convencido de que hai un pozo negro no que caeu xente que está contaxiada e non pode facer probas porque non ten cartos para pagala. Aquí non pasa iso. Toda a poboación ten acceso e iso protéxenos. Esa debería ser a primeira conclusión que tiren os políticos que cuestionan este sistema de cara ao futuro. Porque no futuro, cando pase isto, seguirá habendo tuberculose, gripe e enfermidades crónicas.

[m. cidade] A outra lección que todas e todos debemos tirar é a nosa fraxilidade como especie. Cando estabamos a falar de vivir douscentos anos, case da inmortalidade… de súpeto aparece un bicho que nin sequera é un bicho, é un virus que precisa parasitar células humanas para sobrevivir, bota abaixo con todo iso.

 

Compartilhar no facebook
Compartilhar no twitter
Compartilhar no google
Compartilhar no whatsapp
Compartilhar no email

Sitios de interese

Ministerio de Sanidade

Guía COVID-19

Teléfono de información

900 400 116

Consellería de Sanidade

Como protexernos

As cifras actualizadas

Portais informativos sobre o avance do covid no país

Galician Covid19

Testemuños

Deixe um comentário