Lembro por riba de todo iso que aquel mundial deixou instalada na miña memoria, e nese lugar do cerebro no que fican as cousas importantes, unha cantiga que inventamos e que non deixamos de cantar durante a noite que, no carro familiar, nos levaron a percorrer as rúas do centro de Bos Aires onde miles de persoas saían “celebrar” un subcampionato do mundo.
Un artigo de Ximena González.
Este sábado tócame ir a Balaídos para honrar un acordo que hai máis ou menos un ano alcancei cos meus curmáns: converter os partidos entre os dous grandes equipos de fútbol galegos nunha ocasión para a reunión familiar. Vémonos pouco, como se os 150 quilómetros que separan A Coruña de Redondela fosen unha distancia sideral, así que calquera desculpa é boa para marcar no calendario unha xuntanza obrigatoria. A falta de vodas, bautizos e comuñóns, que na miña familia escasean ultimamente, ben vale o fútbol.
Lembro por riba de todo iso que aquel mundial deixou instalada na miña memoria, e nese lugar do cerebro no que fican as cousas importantes, unha cantiga que inventamos e que non deixamos de cantar durante a noite que, no carro familiar, nos levaron a percorrer as rúas do centro de Bos Aires onde miles de persoas saían “celebrar” un subcampionato do mundo.
Un artigo de Ximena González.
Este sábado tócame ir a Balaídos para honrar un acordo que hai máis ou menos un ano alcancei cos meus curmáns: converter os partidos entre os dous grandes equipos de fútbol galegos nunha ocasión para a reunión familiar. Vémonos pouco, como se os 150 quilómetros que separan A Coruña de Redondela fosen unha distancia sideral, así que calquera desculpa é boa para marcar no calendario unha xuntanza obrigatoria. A falta de vodas, bautizos e comuñóns, que na miña familia escasean ultimamente, ben vale o fútbol.