#8M

Teño a casa chea de merda e purpurina. Roupa por encartar. Louza que non chouta soa do lavalouza aos andeis nin á inversa. Libros por ler, por escribir. Cadela que pasear, nenas que queren escoitar contos, miramamá, miraquefago. Teño sobre min o eco rebotante de típicas frases de nai, enunciadas por todo tipo de xente que nin o é: vaitecomeramerda, acasaésempreoúltimonosdeberes (deberes?); todas esas frases que odias ter levado a cabo cando vén alguén aparece de visita na túa casa e ti só querías respirar e escoitar o nada. E así todos os días, algo constante. A casa a comerche a vida a enormes bocados. Non teño prantas porque nin sequera consigo que non me caduquen os ouregos no seu bote. O resto de seres vivos xa os teño todos, cinco almiñas en 60m2, todo un ecosistema caótico e, por riba de todo na pirámide da vida do 4ºA, eu: a mamá. E así é como me vai coller a #FolgaFeminista8m o #8mEuParo así, co desastre de cada día cercándome mentres probo contra a cara se a roupa da trandeira secou ou teño que secala a sopros. Eu, que non podo facer nada para que no meu concello non sexa día festivo, teño que levar a folga ao outro nivel para que se me escoite: ao máis difícil, ao máis duro, a ese que detén o mundo, o meu mundo, o real, o que doe, o que proe, o doméstico. Din mulleres próximas a min que con elas non vai isto (#boh!) que prefiren celebrar a patroa da cidade e eu calo e mordo esta lingua velenosa que di que que patroa mellor que ti mesma para celebrar, rebandar no almanaque este día coa furia ou a desidia acugulada outros días. Coller este #8M e adicarte a parar no medio da autoestrada do teu escasísimo tempo para reclamar silencio, espazo, respecto, medidas, protección. Para berrar a túa consigna (a verdadeira revolución empeza por limpar o salón, mil primaveras máis para a miña crica galega, nin unha menos, nin unha máis), a que sexa. Din estas mulleres cercanas que isto non arranxará nada; eu sigo calando e tragando as ganas de dicir que hai anos non poderiamos estar aquí cos nosos postos, os nosos títulos, os nosos c.v, carnés de conducir, de autónomas, de federedas desa cousa que nos petou facer; e iso non veu só, veu de días como este nos que paramos para subirnos á merda que trataba de comernos e berramos que non. Pero hai quen prefire celebrar unha virxe con nome de folklórica. E din estas señoras do meu arredor que ese día aproveitarán para ir a outros lugares onde non sexa festivo, e que a ver se non se lles subiu o feminismo -tan de moda- á cabeza a todas as dependentas do mundo. E eu vou berrar a consigna silenciosa de non mover un só músculo. Non vou fregar, limpar, arrombar, pasear, mercar, cociñar, (todas esas tarefas marciais rematadas en –ar!) para poder prestar atención a como o mundo se desboroa se paramos nosoutras de producir iso tan “irrelevante” como é o doméstico ou como son os coidados cos que a tribo sempre nos relegou de tarefas máis importantes. E tampouco vou presionar nin molestar a quen non se nos una porque así xa sei con quen conto. Adicareime a dicirlles ás miñas fillas como pode ser a historia desde hoxe até ao seu futuro e cantas veces haberá que parar para facer reconto de males. Porque de seguir así, claro que si, que nos vai comer a merda.