"Coida de ti"

Buscarei a miña familia.

Rematei os estudos e os exames. Fixen as maletas. Botarei de menos esta cidade, aínda que é difícil vivir aquí. Marcho para a estación de autobuses. A saída é ás oito da mañá.

Polo camiño hai controis das forzas do goberno. Despois, entramos na zona do Daesh, e aquí as regras cambian. Os homes pasan a ocupar os asentos dianteiros e as mulleres, aos de atrás. Todas temos que levar roupas negras como corvos e cubrir o cabelo e a cara. Son as súas regras.

Despois de quince horas de viaxe, chego a cidade da miña familia. Todo é estraño. E aterrador. Hai armas por todas partes, e moitos estranxeiros. Coas súas regras. Collo as maletas e vou cara a casa. Apenas levo andados uns metros e aparece un home e golpéame con algo, unha especie de fusta que empregan para iso, para mallar nas costas ás mulleres. ‘Non comprendes as regras?’, bérrame. ‘Onde está o teu marido, ou teu irmán? Non sabes que non se pode camiñar soa?’. Era un estranxeiro, coas súas regras e unha lingua que non entendo.

Cheguei ao barrio. Está case todo destruído. Mirei a casa. A porta está aberta. A casa, queimada. Hai ratas e cristais por todos lados. Saín buscar aos meus na casa da avoa, alí cerca… A casa tamén está destruída. A porta está pechada. Non podo entrar. Pedras e escombros. Vexo a unha veciña e corro para preguntar polos meus.

– Ola, son Meriam, a neta de…
– Canto tempo! –di a muller–. Veña, entra na miña casa.

E contoume. Contoume todo o que pasara desde que os estranxeiros chegaran á cidade. Os crimes. Preguntei pola filla e a muller comezou a chorar. A filla ten vinte anos e un fillo pequeno, un bebé, o marido dela traballa para as tropas do goberno. Os estranxeiros sabíano. Entraron na casa, buscaron ao bebé e cortáronlle a cabeza. Levaron a filla. Non sabe nada dela. Entón pregunteille polos meus.

– A túa nai é moi forte. Os estranxeiros cometeron moitos crimes iguais que os que cometeron contra a túa familia.

E contoume. ‘Entraron na vosa casa e mataron a teu pai e ao teu irmán. Cando a túa nai viu aquilo, colleu unha arma e disparou contra o asasino, e despois contra o compañeiro do asasino. Ela tamén recibiu disparos e morreu’.

– Síntoo… é o que sucedeu. Marcha en canto poidas. Mira como está todo. Eles destrúen todo, igrexas, mesquitas, casas… Mira no que se converteu todo.

Siria era un país secular con varias relixións que convivían entre elas, un país no que naceron civilizacións e de xente civilizada. Estou azorada.

– Es moi nova. Tes que saír de aquí –insiste a veciña–. Coida de ti mesma.

[continuará]

Nota da autora: esta historia está baseada en feitos que sucederon realmente. 

A Coruña, 9 de xullo.