Carlos Mañas, publicista e presidente dunha ONG que traballa no ámbito da saúde mental, fala desde a experiencia como doente do sistema de coidados.

A autora traza nestes versos un relato vital desde a angustia até a liberación.

Estancias de décadas, contencións mecánicas e cronificación. Buscando alternativas ao tratamento de ‘persoas residuais’ no último psiquiátrico do país.

Esta é unha exposición dos recentes movementos no panorama da saúde mental en todo o Estado, unha tentativa de aproximación a posíbeis escenarios futuros. As liñas seguidas por unha parte do activismo, sendo perfectamente lexítimas e necesarias, poden non ser as que precisen máis pulo.

O diagnóstico é o primeiro elo da cadea. Haberá máis. “Ás consultas xa non acoden suxeitos. Chegan enfermos para ser localizados no sistema”. O ingreso é outro elo. Haberá máis. “A terapia non existe. No eido da saúde mental só existe a coacción”. A medicación, outro elo. O último elo, o que pecha a cadea, o que destrúe as últimas pontes co mundo dos humanos, é o da contención mecánica.